December deel 1

Leve de pickles chips en speculaas. Dank u Noémie en mama, papa, Joost en Klaas. Zo is de sint toch ook een beetje in Niger langs geweest. Op de moment is ook mijn computer in Dakoro aangekomen (dank u aan de broer van Lore). Dus binnenkort ga ik mss eens een poging ondernemen om ook foto’s op mijne blog te zetten. Maar aangezien ik niet echt een computerheld ban zal het niet simpel worden. Vandaag vrijdag 18 december is het de feestdag van de Republiek Niger. Deze voormiddag nog gewerkt op het bureau nadien de markt gaan bezoeken in Dakoro. Een leuke maar gevaarlijke ervaring. Bijna gespiest tussen de horens van de koeien. Volgende keer nemen we een gids mee; aangezien niemand op de markt Frans spreekt. Maar het was zeker de moeite om eens te bezoeken.

Vorig weekend heb ik heel de zaterdag in Soli doorgebracht voor een les. Ik ga 4 nieuwe case de santé openen. Ze zijn al open; maar ze gaan nu beginnen werken voor MSF. Het was een les over ondervoeding en het wegen en meten van de kinderen. Tegen 17 uur terug in Dakoro aangekomen. Zeer moe en niet veel zin meer om te werken.

Samen met Domeniek het scheppingcenter van Dakoro gaan ontdekkenJ

Schoenen gekocht, een soort van nootjes gevonden voor onze filmavond. Het was een leuke ervaring. Ik heb nu ook het gevoel dat ik hier gewoon kan rondwandelen op mijn gemak. Zondag hebben we een groenten tuin aangelegd. We hebben hier in de kast zaadjes gevonden voor sla en wortelen. Ben benieuwd of we iets te zien gaan krijgen van onze oogst. Zou wel heel leuk zijn.

De komende weken zijn kortere weken maar wel drukke weken. Met het openen van de nieuwe case de santé in Soli. Ik heb veel werk met alles te superviseren. Op de moment krijg ik hulp van Mohammed. Hij is de supervisor van alle CSI’s .

De weken zijn elke keer maar 4 dagen dat ik naar de CSI’s kan gaan. Kerstmis en 1 januari moeten we niet werken. Met kerstmis gaan we hier een feestje organiseren. We gaan proberen om een Europees kerstmenu voor te bereiden. De 26^ste ga ik de chauffeur en zijn familie uit nodigen om iets te komen eten en drinken. Omdat ik bij hem ook ben mogen komen met het Tabaski feest.

31 december gaan we naar Maradi gaan met een paar van hier om daar oudejaarsavond te vieren met nog andere mensen van MSF. Uitgaan in Niger, ik ben benieuwd wat dat voorsteltJ

Gisteren heb ik voor het eerst een gelukt infuus geprikt bij een ernstig uitgedroogd kindje. Was heel blij dat het lukte. Het was super druk en de CSI in Goula heeft meer 1 verpleegkundige. Ik was blij dat ik kon helpen. Nadien was heel de staff daar super enthousiast. Nadien zeiden ze mij dat het echt super was dat ik dat gedaan heb. Omdat ze dat niet veel meemaken dat supervisors echt meehelpen. Nadien heb ik een pakje gekregen van de mama van een HP in Goula. Toen we naar huis reden nam de chauffeur een andere weg om langs het huis te passeren. Zo lief, het is een soort van portemonné’ke.

Deze avond is het afscheidsfeest van Lore. Ik denk dat ik nadien in een zwart gat ga vallen. Ik hoop dat het gat nog gaat meevallen. Ik weet wel dat het een serieuze aanpassing gaat zijn.

Normaal gezien vertrekken we ’s morgens samen naar de bureau, en ’s avonds werken we ook steeds samen langer op de bureau. Nu ben ik alleenL

Het is goed dat ik binnen twee weken ook op vakantie vertrek. Zalig een week naar Senegal. In het totaal zal ik twee weken niet in Dakoro zijn. Ik weet eigenlijk ook wel dat ik dat heel hard ga missen.

Het is hier nu ook een beetje thuis geworden. Dus zal het raar zij om hier twee weken niet te zijn.

Ik wens natuurlijk iedereen een VROLIJK KERSTFEEST EN EEN GELUKKIG NIEUWJAAR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dat al jullie wensen in 2010 mogen uitkomen. Bij mij begint 2010 in ieder geval fantastisch.

Oeps weer even geleden

Vorig weekend heb ik ook niet echt veel tijd gehad om iets te schrijven. Zaterdag was het Tabaski feest. Het feest waarop alle moslims een schaap slachten en delen met familie, buren en vrienden.
Zaterdag tegen 11 uur was ik dus uitgenodigd bij één van de chauffeurs. Degene die probeert te stoppen met roken.
Eerst voorgesteld aan vrouw en kinderen. Er waren nog veel kinderen van uit de buurt, nog een andere chauffeur en de slager. Toen ik aankwam waren de schapen al dood. Ze moesten alleen nog volledig voorbereid worden. Het is veel werk om heel het schaap voor te bereiden. Dat neemt eigenlijk heel de zaterdag in beslag. Zondag wordt het schaap dan gegeten.
Zaterdag worden de ingewanden gegeten. Het was dan dus ook de eerste keer in mijn leven dat ik alle ingewanden heb geproefd. Eerlijk gezegd viel dat nog goed mee. Maar ik denk ook dat het de manier van bereiden was.
Zaterdag hebben ze mijn haar dan gevlochten en mijn handen en armen vol met HENNA gezet. Een echte Afrikaanse geworden. Iedereen die ik tegen kwam vond het fantastisch. Maar het Europese haar is toch niet echt gemaakt voor vlechtjes. Vanaf dat het draadje los is komt heel die vlecht los. Maar het is toch wel 6 dagen heel gemakkelijk geweest. 6 dagen mij haar niet kammen, wat een luxe. Zondag had ik dan niet echt zeer grote plannen. Lang slapen, in de voormiddag een wandeling gemaakt. Ik had al een paar weken heel veel zin in pannenkoeken. Dus ban ik begonnen met heerlijke pannenkoeken gebakken. Tegen 15 uur had in een hele stapel. In ben dan terug naar die chauffeur geweest om te bedanken voor gisteren. Alleen de vrouw en kindjes waren thuis. Die vonden het super dat ik nog eens langskwam. Direct de heerlijke Belgische pannenkoeken geproefd. Super lieve mensen. Leuk om zo in een familie'tje te zijn.
Deze week weer een heel drukke week achter de rug gehad. Ben vrijdag zelfs om 21 uur gaan slapen en geslapen tot 8 uur. Zeer moe.
Woensdag was er een urgentie in de maturiteit van Goula. Verandering van plannen en snel vertrekken naar het ziekenhuis in Dakoro. De vroedvrouw in Goula gaf mij nog snel een set voor de bevalling te doen in de auto moest het nodig zijn. Het was een nieuwe chauffeur, ik had gezegd als de vrouw moet bevallen dat hij moest assisteren. Hij was daar niet helemaal voor te vindenJ
Onderweg met de auto, een nieuw infuus moeten prikken, maar geen bevalling moeten uitvoeren. Het was een vrouw van 26 jaar die moest bevallen van haar 6 de kind waar er nog 4 van in leven waren. Aangekomen in het ziekenhuis hebben ze een echo gedaan. Bleek dat het kindje dood was. PPPFFFF, geen leuk gevoel. Ze hebben dan een keizersnede gedaan om het kindje eruit te halen.
Vrijdag een drukke dag achter de rug en terugkerend van Soli/ Goula naar Dakoro. Een overvolle auto met personeel dat in de CSI werken. Er waren verschillende lessen zaterdagmorgend. Er waren ook nog enkele referenties. De chauffeur had al een tweede auto gebeld om het volk een beetje te spreiden. We zijn dan toch vertrokken met een overvolle auto. Onderweg kwamen we dan de tweede auto tegen. Nog geen 5 min onderweg met de twee auto's of ze bellen op de radio voor een urgentie in Soli. Terug wisselen van auto's. Uiteindelijk wou iedereen snel naar Dakoro gaan. Ik ben dan van auto gewisseld, samen met de chauffeur de urgentie gaan zoeken. Het was een kindje van 7 jaar met een zeer grote open geïnfecteerde wonde aan de buik. Terug kerend naar Dakoro was het al donker aan het worden. Tegen we aankwamen was het 19u15. Dus echt al nachtJ Het was eens een leuke ervaring om zo te rijden. Nadien was ik echt wel steendood. Vertrokken om 7u30 's morgens en terug komen 12 uur later. Dat is meer dan genoeg. Maar vond het wel leuk. Vandaag (zaterdag) is er een feest in Guidan Murunji. Dat is de plaats waar er een ander project is van MSF België. Daar zijn twee mensen waar ik samen de opleiding in september heb mee gevolgd. Dus wel leuk om die nog eens terug te zien. Ze zijn allebei al eens hier geweest. We zijn maar met 4 van hier die naar daar gaan, maar ik heb er wel zin in het is de eerste keer sinds mijn aankomst hier dat ik Dakoro echt ga verlaten. SPANNENDJ
Het is samen met Dominiek(pediater), Achmed(verpleger ziekenhuis) en Komlan (verantwoordelijke) Die dringend nood heeft aan vakantie. Die is hier nu bijna 5 of 6 maanden en heeft nog steeds geen vakantie genomen. Dat is dan ook zeer duidelijk te merken aan zijn humeur. Jammer genoeg eigenlijk. Maar zelf dankt hij dus dat het niet opvaltJ
Het is met mijn leuke chauffeur die met ons naar daar gaat rijden. Deze morgen passeerde hij het bureau om zijn auto te wassen en dat te zeggen tegen mij. Hij zei dat ik naast hem moest komen zitten in de auto dan kan hij een beetje babbelen. Maar ik denk dat, dat de plaats gaat zijn voor de grote chef.
Nog even een klein nieuwsje over de rebellen. De franse ambassade in Niger heeft alle franse terug gehaald. Alleen de mensen die werken voor MSF mogen blijven omdat die onder de verantwoordelijkheid van MSF staan. De Belgische ambassade heeft dat nog niet gedaan.
Vorige week hebben we allemaal een formulier moeten invullen wat we moeten doen als we ontvoerd worden. Persoonlijk denk ik dat het een beetje overdreven is. Het was een ontvoering in Mali op meer dan 1000 km hier vandaan. Maar bij MSF gaat de veiligheid boven allesJ
Volgende week begin ik aan een nieuw project. Op de moment zijn er 8 case de santé open van de CSI Goula. Volgende week gaan we de 4 case de santé openen in Soli. Eerst de 4 dorpen informeren en nadien een les geven en nadien kan et werk beginnen. Ik denk tegen dat het werk echt goed begonnen is, is het einde december. Maar het is in ieder geval weer een leuke uitdaging.
Hier ga ik het toch weer even bij laten voor de komende 2 wekenJ

november

Zoals jullie waarschijnlijk allemaal wel al gemerkt hebben is mijn schrijffrequentie geminderd. Ik ga vanaf nu proberen om, om de twee weken een verslagje te schrijven. Ik hoop dat ik het even blijf volhouden. Misschien verander ik binnen een paar weken na 1 keer om de drie weken. Maar ik ga mijn best doen om vol te houden. Wat heb ik in tussentijd meegemaakt.
Vorige week zondag zijn we met een paar expats en nationale staff naar een feest van de Peul geweest. De Peul is hier een bepaalde etnische groep. 1 keer per jaar geven die een feest in een klein dorpje. Alle Peul van het land gaan er dan naar toe. Het duurt 1 week. Er wordt veel gedanst en gezongen. De mannen en vrouwen mogen 1 dag tijdens dat feest een andere man of vrouw kiezen voor 1 nacht. De mannen bij ons waren helemaal te vinden voor die dag tijdens het feest. Op het einde van de week mogen de mannen een andere vrouw kiezen die dan haar kinderen en familie achterlaat en meegaat met de andere man. Elke man heeft zo recht op 4 vrouwen.
Deze week heb ik mijn eerste les gegeven aan de mannen van de case de Santé. Ze zijn allemaal zeer gemotiveerd; maar GEDULD is een mooie kunstJ
Elke week passeer ik dus in de case de santé 's. Ik controleer dan het werk en tel alles 20 keer na. Elke keer zijn er zakjes PPN die zomaar verdwenen zijn. Het is soms wel zeer vermoeiend dat ge constant het werk moet controleren. Geen seconde zijt ge gerust en kunt ge er 100% zeker van zijn dat alles in orde is. Het goede nieuws is dat MSF een kleine vergoeding gaat geven voor de case de santé's. Zo kan ik er toch al een beetje geruster mijn dagelijkse bezoekjes doen. Zonder dat ik te veel vragen krijg.
Deze week ging ik normaal 2 nachten in de CSI van Goula blijven slapen. De eerste nacht bij de HP, wat ook de vrouw is van de major van de CSI van de staat. De major heeft dus twee huizen met 4 vrouwen en heeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeel kinderen. Ik ben er nog steeds niet uit of het allemaal vrouwen zijn van de major. Die nacht dat ik er was, was de major in het andere huis. De HP Aïchatou heeft een kamer met drie bedden. Twee kleine en 1 heel groot. Het grote bed is dus voor als de Major komt slapen. Als hij niet komt slapen dan slaapt er niemand in dat bed. Het was een zeer leuke nacht en leuke ervaring. De dag nadien was de eerste ochtend dat de koud aan het worden was. Wat we koud kunnen noemen natuurlijkJ Ik denk dat het nog steeds 25°C was. Maar wel zeer veel wind. Ik was blij dat ik een pull bij had en mijn sjaal kon aandoen.
Voor de Nigerijnen is het dus echt al heel koud. Die dragen een must en ski-jasJ
Deze week voor het eerst een zeer ernstig ondervoed kind gezien. Het was 15 maanden oud en woog meer 3 kg. Het was een weeskindje en werd voor de moment opgevoed door de oma. Het kreeg bijna geen eten. De grootmoeder dacht dat het geen honger had. Het kindje is door verwezen naar de CRENI (intensieve voor de ondervoeding) Een paar dagen nadien ben ik het dan geen bezoeken. De oma was heeeeeeeel blij mij te zien. Ze nam mij daar vast precies of ze mij al jaren kende. Het was wel een zeer leuk gevoel. Het kindje zag er een heel klein beetje beter uit. Maar het is een kwestie van weken. Ik ge proberen om elke week eens op bezoek te gaan.
De tweede nacht ben ik niet in Goula mogen blijven. Er zijn rebellen gesignaleerd aan de grens met Mali (meer dan 1000km van hier)Die daar een hotel zijn binnengevallen waar ook mensen van MSF waren. Er is uiteindelijk niets gebeurd, ze hebben kunnen onderhandelen. De verantwoordelijke heeft gezegd dat het nu even voor de moment is maar dat dat wel terug zal veranderen en dat we wel terug daar gaan mogen slapen. Voor mij klinkt het een beetje overdreven. Omdat het uiteindelijk 1000 km van hier is. Maar MSF wilt op veilig spelen, wat ik natuurlijk ook wel kan begrijpen.
Vanavond is er weer eens een feestje. Agnes (Italiaans architect) vertrekt volgende week. Daarom dat ik nu ook ga afronden met mijn briefje, omdat ik haar beloofd heb te helpen met taarten te bakken.

Een weekje overgeslagen

Vorig weekend ben ik niet tot op internet geraakt doordat ik ziek was. Twee dagen in bed gelegen met 39,4° koorts. Zondagnamiddag was het volledig verdwenen. Eén of ander virus. Natuurlijk was het de grote vraag heb ik Malaria of niet? Drie keer hebben ze de test gedaan. Het is een klein testje dat ze een beetje bloed nemen langs u vinger. Maar negatief, zeer grote opluchting. Twee weken geleden heb ik dus mijn nacht in Goula doorgebracht. Ik heb daar geslapen onder de prachtige sterrenhemel. Het was een zeer leuke ervaring. Zeker voor herhaling vatbaar.
Twee weken geleden hebben we het megafeest gehad van Roberta en Reinou die jammer genoeg nu al vertrokken zijn. De twee onschuldige schaapjes zijn geslacht. Het was echt leuk om een echt feest te hebben. Het was zeer veel volk gekomen. Ook van de nationale staf was er veel volk. Super om eindelijk ook eens een beetje Europese muziek te horen.
Gisteren was het, het feest van Felix. Ook een super geslaagd feest. Vandaag badminton gespeeld. Jos (Belg van een andere NGO) heeft een net in zijn tuin geïnstalleerd. Het was wel iets te warm om te spelen maar het was leuk om eens iets anders te doen. We gaan mss een zwembad laten instaleren in Jos zijn tuin. Dat zou echt fantastisch zijn. Ik dank dat ik zondag dan niet meer weg te denken ben van het zwembad.
Het weer blijft dus nog steeds zeer warm. In de ochtend wordt het een beetje frisser. Ik heb één dag zelfs een pul moeten aandoen voor in de auto te zitten. Er is soms zeer veel wind. Iedereen van de expats verklaarde mij zot en de lokale staf zei dat ik een echt nigerijnse was geworden als ik nu koud hebJ
Er zijn hier mensen die hier dus een must dragen en een mega dikke jas tijdens de morgend. Het is dus wel 26° ofzo, zeker niet kouder en dar is enkel tot 8 uur nadien wordt het gewoon terug HEET.
Deze week heb ik mijn eerste echte bevalling gedaan. Het was wel niet alleen; ik was samen met de vroedvrouw. Maar ik heb goed geholpen. En het was leuk een bevalling te doen in normale omstandigheden. Zo weet ik toch wat ik moet doen als ik alleen ben.
Niet dat ik nu een expert ben in bevallingen maar ik voel me toch al een beetje geruster dan voordien.
Morgen ga ik zelf opnames doen in de case de santé 's. Ik kijk er wel naar uit maar het natuurlijk ook wel spannend. Het is eigenlijk echt meer het werk van een huisdokter in België. Moet Antibiotica enzo voorschrijven?
Nog een belangrijk nieuwsje. Bijna vergeten eigenlijk op het feest ben ik ten huwlijk gevraagd. Ik heb gezegd dat ik het eerst aan mijn papa moest vragenJ
In Soli (één van de CSI) ben ik begonnen met het zoeken van de kinderen die afhaken van het programma zonder dat hun gewicht bereikt is. Soli is meer naar het noorden en er zijn sommige dorpen meer dan 30 km verwijderd van de CSI. Ik begrijp eigenlijk heel goed dat die mama's niet elke week zover willen wandelen om een beetje plumpy nut te krijgen. Op de moment is het ook het binnenhalen van de oogst. De mensen hier stellen andere prioriteiten dan bij ons. Ze zouden liever een kind laten doodgaan dan een mislukte oogst. Mislukte oogst wilt zeggen meer zieke of dode kinderen. Het is soms heel moeilijk om alles te begrijpen hoe de mensen hier denken.
Hoe meer we naar het noorden gingen, hoe dichter bij de woestijn. Daar groeit echt niet veel meer. Door de zeer slechte regenval van dit jaar is er nog minder dan normaal te bespeuren. Er wordt hier eigenlijk een beetje gevreesd voor een zeer rampzalige situatie in 2010. De prijzen van het graan en rijst… Zijn zeer hard omhoog gegaan tegen over vorig jaar. Op de moment kan MSF nog niet veel doen. Binnen twee weken blijf ik nog een nacht in Goula slapen. Zaterdag 21 november geef ik rrn opleiding voor de mannen van de case de santé's. Het begint al om 8 uur 's morgens. Daarom is het beter dat ik een nacht daar blijf slapen. JOEPIE nog eens een nacht onder de prachtige sterrenhemelJ

Een vermoeiende week achter de rug

17 tot 24 oktober:


Vorige week zaterdag waren we dus bij Jos uitgenodigd. Hij had van alles voorzien om te eten. Na het eten een beetje muziek, en het feestje kon beginnenJ Het was leuk om nog eens volledig te ontspannen. Iedereen even de gedachten verzetten, en niet meer aan het werk denken.
Zondag tweede poging voor het maken van het brood. Moest de gasfles niet opgeweest zijn ben ik er zeker van dat het brood gelukt was. Het was gewoon pech. Maar weer heeft iedereen er van gegeten. Het brood begon dus echt te rijzen in de oven. Maar jammer genoeg was de gasfles op. EN er was niet direct een nieuwe beschikbaar.
Dinsdag was het verkiezingen in Niger. De CSI 's waren dus niet open. Dus is het een dagje bureau geworden. Ik heb veel werk gehad op de bureau. Plannen uitwerken voor de komende weken, lesvoorbereidingen maken. Dus het was zeker niet slecht dat de chauffeurs niet moesten werken.
Dinsdag heb ik een STOP roken plan gemaakt voor één van de chauffeurs. Hij moest heel hard lachen toen ik daar woensdagmorgen stond met het plan. Tot hier toe is het al gelukt. De andere chauffeurs die ook roken vroegen ook een plan. Allemaal jaloers dat de aandacht naar één van de mannen gaatJ
Woensdag en donderdag hebben we opnames gedaan in één van de case de sante. Toen we donderdag aankwamen zat er verschrikkelijk veel volk. Zoiets had ik nog nooit gezien. Zeker 250 vrouwen met kinderen overal. Het was onmogelijk om al die kinderen te wegen. Ik en de HP, hebben dan tussen al de moeders gewandeld, we hebben een selectie gemaakt van de kinderen die we zouden wegen en de kinderen die we niet gaan wegen. De moeders waren niet echt tevreden als we hun kinderen niet gingen wegen. Maar het was gewoon niet mogelijk. Volgende week donderdag keren we terug op daar verder opnames te doen.
We hebben daar echt SUPER hard gewerkt. Ik was het uur helemaal uit het oog verloren en de chauffeur was in slaap gevallen in zijne auto. Tegen dat we terug in Dakoro aankwamen was het bijna donker. De chauffeur stopt normaal om 17 uur met werken, we waren om half 7 terug in Dakoro. De weg naar huis werden we om de 15 minuten gebeld daar de basis. Om te horen waar zaten. Dit was niet voor herhaling vatbaar.
Vrijdag ging ik naar de CSI in Soli. Die is het verste verwijderd van Dakoro. Er is daar eigenlijk al een serieus verschil in landschap te merken, er zijn meer kamelen en het is er veel droger. Ik ging daar heel de dag blijven, een beetje observeren en helpen. Toen ik er 90 minuten was komt ineens de verpleegkundige naar mij dat ik snel moest komen.
Daar was dan een zwangere vrouw (meisje van 15 jaar) aan het stuipen. Heel de familie daar rond, ik had met moeite plaats om bij de patiënt te komen. En nu??????
Ik ken niets van zwangere vrouwen. Samen met de VPK snel het protocol nagezien. Maar er was geen twijfel mogelijk de vrouw moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Dakoro om een keizersnede te doen.
Ik heb een infuus geprikt met, medicatie gegeven en snel vertrokken. De chauffeur was echt SUPER; hij heeft mij super hard geholpen. Eerst en vooral alles uitgelegd aan de familie. Toen zaten we al in de auto. Er was geen tijd meer om daar te blijven. Op de weg naar huis, voelde ik de pols niet meer. Snel gevraagd aan de chauffeur om te stoppen. Om zeker te zijn, maar er was nog pols aanwezig. OEF!!!!!!
Er waren nog twee andere mensen van de familie mee. Het was nog niet moeilijk en zwaar genoeg zeker, ineens begon één van die vrouwen over tegenJ
Aangekomen in het ziekenhuis stond er niemand ons op te wachten. De chauffeur had nochtans via de radio verwittigd dat we gingen komen. Toen zag ik ineens Reinou (de Hollandse gynaecoloog). Patiënt snel naar de operatie zaal gebracht, moeder en kindje leven nog. Was heel blij toen ze dat 's avonds tegen mij zei.
Vanavond is het, het afscheidsfeest van twee dokters. Gaat heel leuk worden, daar ben ik zeker van. Er komt een groepje muziek spelen. En alle andere mensen van MSF van Niger gaan ook komen en dan natuurlijk veel nationale staff.
Maandagavond blijf ik een nacht in Goula slapen, dat is waar één van de CSI' s is. Ik kijk er echt wel naar uit. Er moet ook een chauffeur daar blijven, voor de veiligheid. Het is eigenlijk vooral omdat er een radio in de buurt moet zijn. De mensen van de CSI vinden het echt super leuk dat ik blijf slapenJ

Voor het eerste regen gezien in Niger:)

Van 10 tot 17 oktober.

Vorige week zondag heb ik dus een poging gedaan om brood te bakken. Echt goed is het niet gelukt. Het was eigenlijk vooral de geur die heel goed was. Er had een probleempje met de gist of met de verhoudingen. Aangezien het zonder weegschaal moest gebeuren. Maar iedereen heeft wel van het brood gegeten en het is op geraakt. De smaak was niet slecht. Morgen ga ik een nieuwe poging ondernemen samen met Komlan (de verantwoordelijke van de missie in Dakoro) Hij beweerd dat het goed gaat gaan als we het samen proberen. Volgende week het broodverhaal deel drie.

Zondag onze wekelijkse wandeling gedaan. We wandelen meestal tot aan een meertje, dat er alleen is in het regenseizoen. Elke week zien we dus het water spectaculair verminderen.
Maandag het begin van een nieuwe week. Vol energie terug begonnen aan de nieuwe week. Deze week ging ik opnames doen in de case de santé. Er gaat dan een verpleegkundige mee van de CSI. We hebben in drie case de sante gewerkt deze week. Wel leuk, het is weer even iets anders. De mannen die er werken waren ook heel blij dat we eens een hele dag samen met hun kwamen worden. Tegen 13 uur gezellig samen eten, uit één grote schotel. De mensen eten hier eigenlijk bijna elke dag rijst met een sausje en een beetje vlees erbij.
Maandag heb ik dan ook voor de eerste keer miel gegeten, gedronken. Miel is een basisproduct dat hier betaalbaar is voor iedereen (op deze moment toch nog, want door de weinig regenval dit jaar zullen de prijzen serieus om hoog gaan. Er wordt hier gevreesd voor een ernstige hongersnood)
De plant van miel trekt dus een beetje op een maïsplant. Maar het is een soort van graan. Er zijn verschillende manieren m het klaar te maken. Ik heb het gedronken met een beetje melk, en suiker. Eigenlijk een zeer neutrale smaak. Ze lieten dan een potje rondgaan met één lepel in waar iedereen om beurt een paar keer van dronk. Ze vinden het dan fantastisch dat ik mee doen. En mijn darmen blijven het allemaal verdragenJ

Dinsdagnacht dus voor de eerste keer regen gehad. Het was een echte storm. Onweer, regen die met bakken uit de lucht viel. De volgende morgen was de straat een klein riviertje. Maar met de zon er een uurtje op was het wel zeer rap opgedroogd. Het is nu wel veel minder stoffig. Ik kan terug gewoon op straat lopen zonder te hoesten. Maar nu begint het stof wel weeral terug op te komen.
Vrijdag zijn we ook naar een case de sante geweest op opnames te doen. Er kwam een vrouw met een kindje van ongeveer 8 maanden, zeer ernstig ondervoed, uitgedroogd en een schimmel in de monde en het poepje. Het kindje moest dringend naar het ziekenhuis in Dakoro gebracht. De vrouw weigerde, de VPK heeft de vrouw proberen overtuigen. Maar ze wou niet gaan, dit was voor mij echt niet te begrijpen. Het was de eerste keer dat ik het heel moeilijk had en dat ik bijna ter plaatste kon beginnen wenen. Nadien zeiden ze dan tegen mij dat die vrouw niet wil gaan want dan moet ze haar man hier achterlaten en die gaat dan een andere vrouw zoeken. Mannen he, overal hetzelfdeJ
Het is soms heel moeilijk om die gedachtegang van die vrouwen hier te volgen. Maar geen één van die moeders is hier naar school geweest, ze kunnen niet lezen of schrijven. Dus ik denk dat ze ook dikwijls het gevaar er niet van inzien. MSF is ook wel bezig om de vrouwen in de dorpen te sensibiliseren. Dat ze op tijd met het kind naar de gezondheidspost gaan. Meestal wachten ze zolang dat het lijkjes zijn.
De chauffeurs hier zijn echt heel leuk. Dat is ook wel goed, aangezien in minstens 3 uur per dag in de auto zit.
Ik heb een weddenschap met één van de chauffeurs (Issaka) die ongeveer de helft van de week met mij rijdt.
Tegen het einde van mijn missie gaat hij stoppen met roken. Maandag koopt hij een pakje sigaretten en elke dag geef ik er een paar aan hem. Zo elke week wat minder tot hij op het einde niet meer rookt. Als dat lukt dan maak ik een Belgische schotel voor hem ( ik weet nog niet waar ik alle ingrediënten ga vinden). Hij had het dan tegen de andere chauffeurs gezegd. Die vinden dat allemaal super grappig. Vrijdag moest ik dan met een andere auto meerijden. Hij riep dan over heel het plein, dat iedereen normaal maar één chauffeur heeft (volgens mij vond het gewoon super jammer dat ik niet met hem meeging J )

Deze voormiddag heb ik een beetje op de bureau gewerkt. Heb de statistieken van de afgelopen maanden eens bekeken. Heb gezien dat er in de twee CSI waar ik verantwoordelijk voor ben veel kinderen een paar keer komen en nadien afhaken van het voedingsprogramma. Ik heb samen met Komlan besproken dat ik de komende maanden daar aan ga werken. Vanaf maandag begin is dus al de kinderen op te sporen in dorpen. En er voor zorgen dat ze terug naar het programma komen. SUPER leuk, weer een nieuwe uitdaging. Tegen eind februari zou ik het graag met de helft verbeteren.
Vanavond zijn we uitgenodigd bij Jos, dat is een Belg die hier in Dakoro werkt voor een ander NGO. Een hapje, drankje en misschien wel een danske.

Ik wil graag nog even het grootste nieuws melden van de afgelopen week. Het is mijn mama en papa gelukt op te skypen (bellen op het internet) ONGELOOFELIJK he J

Nele

Een drukke week achter de rug

3 tot 10 oktober:

Vorige week zaterdag juist na het schrijven van mijn verslag vroeg de gynaecoloog (Reinou) aan mij of ik geen zin had om mee te gaan naar het ziekenhuis. Want ze moest een dringende keizersnee gaan uitvoeren.
Aangekomen in het ziekenhuis gingen we eerste kijken naar de patiënt. Het was een meisje van 17. Wat dan bij ons een tienerzwangerschap wordt genoemd is hier de meest normale zaak van de wereld. Het was al haar derde kindje. Waar er nog eentje van leefde.
Het was dus ook mijn eerste ervaring met het Afrikaans operatiekwartierJ
Het was een rara ervaring. Bij ons hoort ge heel de tijd van alles piepen…. Hier was er dus niets dat kon piepen. De bloeddruk werd af en toe gecontroleerd, en de pols. Voor het aspireren werd er een manuele pomp gebruikt. Eén iemand moest staan trappelen op de pomp en zo kon de aspiratie gebruikt worden. Maar dat was natuurlijk niet sterk genoeg om alles weg te zuigen. Dus werden er veel doeken gebruikt. Na een beetje snijden was het kindje zichtbaar. Werd er snel uitgehaald, en de VPK begon met het proper te maken. Maar het gaf nog geen teken van leven. Het werd gereanimeerd, maar zonder succes. Dan besloten ze maar om de Afrikaanse manier van reanimeren toe te passen. Het kindje ondersteboven houden en een beetje schudden. Maar nog steeds geen reactie. Het zag ook een beetje wit, blauw. Na verschillende pogingen besloten ze het kindje over te brengen naar de pediatrie om daar nog een beetje te reanimeren.
Het kindje is nadien dan gestorven. Of heeft nooit geleefd. Niet zo een leuke ervaring en zeker niet voor een zaterdagavond.
Zondag moeten we ons eigen eten voor zien en hebben we met een paar broodpannekoeken, verloren of gewonnen brood gemaakt. SUPER lekker. Zondag namiddag onze wekelijkse wandeling. Voor de moment duurt die nog niet zo heel lang aangezien het nog heel warm is tegen 17 uur. Dus kunnen we niet heel vroeg vertrekken. Deze week hebben we een wandeling gedaan door het centrum van Dakoro. Niet zo ontspannend als in de vrije natuur. Aan gezien hier constant mensen zijn en ge moet heel de tijd tegen iedereen goedendag zeggenJ
En voila het weekend was weeral eens gepasseerd en we kunnen er terug volledig invliegen. De chauffeur kwam direct naar mij om te zeggen dat hij gehoord had dat ik een wandeling had gemaakt in het dorp. De mensen vinden dat hier echt fantastisch als ge dat doet. Dat was wel leuk dat die dat kwam zeggen.
Heb heel de week eigenlijk zware dagen achter de rug gehad. Iedereen stalt dan zoveel vragen dat ik er 's nachts bijna niet van kan slapen. Ik zit dan in mijn hoofd heel de tijd plannen te maken.
In één van de twee CSI's is het dinsdag steeds een super drukke dag? Dan is het markt en dan komt er super veel volk. Dinsdagavond weten ze mij dan te zeggen dat ze geen bloem en olie meer hebben voor de dag nadien. Bloem en olie wordt steeds gegeven aan de familie van ernstig ondervoed kindjes, om er zeker van te zijn dat de speciale voeding alleen door de kindjes wordt gegeten.
Dat is dus een typisch Afrikaans manier van redeneren heb ik al ontdekt. Echt wachten tot het laatste pilletje of iets anders wordt gegeven en dan snel met een smile tot achter de oren even melden.
Op da bureau hadden ze mij dan beloofd dat ze woensdag zeker gingen langs komen een camion om al de tekorten aan te vullen.
Woensdag na al mijn bezoekjes ging ik terug naar die ene CSI, maar de camion was nog steeds niet aangekomen. Het was al 14u30 in de namiddag. Er stonden veel moeders te wachten op hun voorraad bloem die er al heel de dag stonden. Ik voelde mij echt heel slecht. De chauffeur gevraagd of het mogelijk was de camion op te zoeken via de radio. Maar de radio in de camion werkte niet en op de bureau wisten ze van niets dat die camion langs daar geen passeren. PPPFFFFF
Om half 4 we wouden terug verstrekken met een volle auto naar Dakoro. En ineens rijdt de camion het dorp binnen. Dat was voor mij het BESTE moment val heel de week. Al die zwartjes waren maar aan het lachen omdat ze ineens terug een lach op mijn gezicht zagen. De chauffeur moest er dan natuurlijk ook nog enkele grapjes over maken. Maar ik kon toch met een gerust hart terug gaan.
Deze week en de komende weken heb ik enkele bijscholingsdagen georganiseerd voor die mannen van de case de santé. Wat dat is wel meer dan nodig.
Die hebben allemaal heel goeie bedoelingen, maar moeten toch een beetje meer uitleg krijgen. Heb dan hard gewerkt aan het schrijven van protocollen….. In een verstaanbare taal. Ook niet zo simpel om zoiets in het Frans te doenJ
Het allergrootste probleem waar ik deze week zot van ben geworden is het woord GELD!!!! Ik kan het niet meer horen. Die mannen die werken voor de case de santé worden betaald door de staat en krijgen dus geen geld van MSF. Maar daar hebben ze het zo moeilijk mee. Ze zeggen dan zelf. Een Afrikaan die niet achter geld vraagt is ziekJ Ze kunnen wel mee lachen maar het is wel vermoeiend. Het is mij gelukt om geld te krijgen voor de lessen die ze moeten volgen. Ik hoop dat ze nadien een beetje gesust zijn voor de komende maanden.
Gisteren was er een kindje geboren in één van de CSI. Jammer genoeg was ik juist niet daar toen het geboren werd. Het was echt een mini kindje. Het woog maar 1,6 kg en het had een fractuur aan het beentje. De moeder was voordien gevallen op haar buik.
Als het kindje geboren is dan kijkt de moeder daar niet naar. Ik was daar heel hard van verschoten. Blijkbaar is dat hier de gewoonte dat dan een andere vrouw dat kindje draagt enzo. De placenta moet eerst begraven worden anders hebt ge pech voor de rest van u leven en dat van het kindje. Dat kleintje lag daar dan op de weegschaal en iedereen loopt daar gewoon voorbij of er niets te zien is. Ze vinden het dan steeds grappig om mijn reactie te zien en vragen te beantwoorden. Daar val ik dan steeds de chauffeur mee lastig. Ik heb dan maar even geïnformeerd of hij het niet te lastig vond. Maar hij zei dat hij het heel leuk en grappig vond. En goed dat ik dat deed, om zo toch een beetje de gewoonten te leren kennen.
Het is zo goed als het einde van het regenseizoenJ Raar dat ze dat hier zo noemen. Op die maand dat ik hier ben heeft het één keer 5 min geregend. Maar door dat het dus het einde is van het regenseizoen wordt het heel stoffig en ook veel wind, warme wind. Dat is nu dus stilletjes aan het beginnen. Gisteren zijn we de markt gaan bezoeken in Dakoro. We zijn wal pas tegen half 6 te gaan. In de hoop dat er een beetje minder volk was en dus minder stof. Het was minder maar toch niet mogelijk om langer dan een uur in rond te wandelen.
Deze week zijn er twee mensen van de nationale staf ontslagen. Ze hadden beide een grote fout gemaakt. Dat is wel een raar gevoel. Want die ene was echt een super sympathieke mens. Echt jammer eigenlijk. Nu worden de auto's elke avond geblokkeerd. Omdat ze in het verleden blijkbaar eens geprobeerd hadden een auto te stelen na het ontslag van iemand.
Morgen zondag ga ik een poging ondernemen om een brood te maken. Het zal echt een probeersel worden en hopelijk zeer veel geluk. Ik moet alle hoeveelheden een beetje gokken wat ze hebben hier geen weegschaalJ Ben benieuwd of het een eetbaar brood gaat worden. Ik kan het natuurlijk ook laten mislukken dat willen ze niet meer dat ik iets kook.
Even nog een klein nieuwtje over de twee schapen die hier staan. Ze hebben al een naam gekregen: Roberto; is het schaap van Roberta en Renato is het schaap van Reinou.
Volgens de bewaker zijn de schapen al verdikt. Ik weet niet goed waar ze het vet zien maar ik ben blij dat ze zooooooo positief zijn ingesteld.

Tot de volgendeJ

Het leven gaat hier rustig zijn gangetje

27 septembe tot 3 oktober
Het is weeral eens weekend, en heb even een beetje tijd gevonden om een verslagje te typen van mijn avonturen.
Heb eigenlijk een drukke week achter de rug en ben blij dat het zaterdagmiddag is. Dat ik niet moet werken. Alle ben eigenlijk juist klaar voor deze week. Morgen zondag = een dagje niets doen:)
Deze week ben ik dus elke dag een andere case de santé gaan bezoeken. De mensen die hier in werken zijn zeer gemotiveerd en willen echt graag vanalles bijleren. Ze moeten dan ook nig veel bijleren. En het is nodig om regelmatig eens langs gaan om er zeker van te zijn dat ze allemaal hetzelfde beleid volgen.
Donderdag kwam ik aan bij één van de case de santé's. De verantwoordelijk was heel blij mij te zien en trok mij direct mee naar een hutje waar een kind lag dat hij had behandeld. Hij had dus met een kapotte termometer(kwiktermomtere die vanboven was afgebroken) de temperatuur gemeten van het kindje. En het was 41° Veel te hoog dus. Hij had dan Paracetamol gegeven, wat op zich nie slecht is en Chloroquine (medicatie tegen Malaria). Zonder een test te doen of hte kind wel Malaria had. En Chloroquine helpt niet echt veel omdat de malaria resistent is tegen die medicatie.
Hij had dan ook nog een beetje een foute berekening gemaakt en TE VEEL Paracetamol gegeven. Het kindje gaf niet echt veel reactie meer. Onmiddelijk meegenomen met de auto en naar de eerst volgende CSI gestuurd. Daar aangekomen was het kind al iets allerter. Temperatuur nog eens genomen. Niets koorts. Mss ook daar de Paracetamol. Maar ik heb hem toch maar een andere termometer gegeven. En gezegd dat hij voorlopig geen kinderen meer mag behandelen die in het programma van MSF zijn. Hij begreep mij. Volgend weekend gaan we dus heel dringend een les geven aan de mensen van ed case de sante. Om zoveel mogelijk voorvallen als deze te voorkomen.
Deze week kwamen er ook twee broertjes aan in de CSI, die hadden 15 km gewandeled. de jongste was 4 jaar en de anedre 10 jaar ofzo (kunt ge nooit echt met zekerheid zeggen)
Ze werden doorverwezen door één van de Case de santé naarde CSI. Omdat het kleintje al weken gewicht verloor en weer bijkwam. Een beetje een JOJO effect. Ik ben dan samen met de HP man (Health promotion) neer het dorpje gereden. Om daar aan de ouders het probleem uit te leggen. En dat het belangrijk was de speciale voeding die wij meegeven alleen voor het kleintje zijn. Aengkomen in het dorpje 10 hutjes kwam de Major van het dorp naat ons toe. We werden heel hartelijk onthaald. Het bleek dus dat de mama van het kindje een paar maanden geleden overleden was tijdens de bevalling en dat de mama in een ander, groter dorp was om een beetje geld te verdienen. En de kindjes werden nu grootgebrcaht door ed opa. Een oud pépé ' ke die daar ergens in één van ed hutjes zat. De HP man heeft alles super goed uitgeled aan de familie? Ze leken het te berijpen. Maar ik berijp hun ook. Ze hebben niets, al die kindjes hebben honger. Er is bijna geen regen gevallen.....
Toch stonden de mensen erop dat we daar bleven eten. Ik had het nadien wel een beetje moeilijk met heel die situatie. Je wilt iedereen helpen. Maar dat is neit altijd mogelijk he. Het leuke is dat al die mensen steeds lachen.
Deze week met ed auto twee keer platte band gehad. Ongeloofelijk hoe snel die chauffeur dat weer gemaakt krijgt. Tijdens onze kleine panne, zijn er OVERVOLLE auto's (waar ze al met 30 in en opzitten) die dan vragen of ze kunnen helpen. Of ze mij ergens naar toe moeten brengen.
In één van de CSI kwam er ne man naar mij. Een beetje ne rare maar wel grappig:) En die vroeg van waar ik was. HIj zei dan ohhh België dat is SUPER he. Hebt ge geen plaats in u valies om mij mee te pakken? Hij ging dan een valies maken waar hij ging inpassen om mee te gaan naar België. Al die andere mannen waaren maar aan het lachen. Eigenlijk wel een grappige situatie.
Vrijdag is het marktdag in Dakoro, ik heb mij deze week voor de eesrts keer eens gewaacht om naar de markt te gaan:) Een overrompeling van volk en vooral stof. Er wordt daar echt vanalles verkocht. Vooral dieren, vlees, kleren, potten..... Groenten en fruit zijn hier niet echt steeds te vinden op de markt. Veel te warm en te droog om te kunnen groeien. De chauffeur die met mij heeft rondgereden heel de week is mee gegaan naar de markt. Hij had schrik dat ik het anders nie zo overleven:)
Deze avond weet ik nog niet wat er op het programma staat. Maar zaterdagavond is de avond van de activiteiten.
Nele

Het echte werk kan beginnen

21 tot 26 september
Vanaf deze week is het echte werk begonnen. Ik ben verantwoordelijk voor twee gezondheidsposten. De mensen die hier werken doen dit al een tijdje dus hebben eigenlijk niet heel veel supervisie nodig. Ik moet mij gedurende deze 6 maanden eigenlijk vooral bezig houden met het verbeteren van de Case de santé. Dit zijn huisjes die verspreidt staan over de verschillende dorpjes. Hier zit een werknemer van de staat? Die van de staat een opleiding van een paar maanden heeft gekregen. Het is nu de bedoeling dat hij de minder ernstig ondervoede kinderen opvolgd. Hier is nog veel werk aan de winkel. Ik heb deze week 6 posten bezocht die nu ook werken voor MSF. Het is de bedoeling om tegen het einde van 2010 zoveel mogelijk posten te openen. Die dan natuurlijk wel goe werken he.
Mijn dagen starten om half 8 en zijn ten vroegste gedaag tegen 19 uur. Zeer lange, warme dagen. Ik wordt steeds met de JEEP zonder airco rondgereden. De chauffeurs zijn echt super leuke en weten overal hun weg. Om even een idee te geven van de HITTE:) Het is hier 48 graden in de schaduw. Heel warm om te werken dus.
Overdag krijg ik soms eten in één van de posten. Ge moet dan wel best met één oog dicht eten. Om niet alles te zien. Drinken hou ik wel van mezelf:)
Elke dag als we naar de posten rijden moeten we ook zien of er geen referenties zijn die mee moeten naar het ziekenhuis is Dakoro. Dat is dan steeds een lange hobbelige weg terug. Dinsdag waren we helemaal volgeladen. Ik denk dat we met 10 in de auto zaten. Voor vertrek geeft de chauffeur aan de vrouwen in de auto een plastieken zakje. Blijbaar moeten die vrouwen dikwijls overgeven. Ik dacht dat het wel zou meevallen. We waren nog geen 10 min weg of het begon al. Ge kunt u wss wel voorstellen wat een stank dat geeft. Ik vroeg om even te stoppen dat doe vrouwen even een luchtje konnen scheppen. Maar datheeft blijkbaar niet veel zin want nadien beginnen ze allemaal opnieuw.
Woensdag moesten we dringend een zwangere vrouw naar het ziekenhuis brengen. De vroedvrouw had gezegd dat ze niet mocht persen. Te veek gevaar. Wat er juist aan de hand was heb ik niet volledig begrepen. Ze was helemaal klaar gemaakt voor transport. Een rustige rit tot aan het ziekenhuis.
Aangekomen in het ziekenhuis, doe ik de deus vanachter op en die vrouw was gewoon aan het bevallen!!!!!!!
Heel blij dat we al waren aangekomen.
We hebben twee nieuwe huisdieren erbij gekregen. Er zijn twee schaapen gekocht die nu in onze tuin staan om VET te worden. Deze worden dan opgegeten met het feeste als er twee dokters weg gaan.
Omdat hier in het dorpje niet echt veel te doen is proberen we zaterdag toch iets te doen. Vorig week hebben we een klein fuifje gehouden. Vandaag zijn we uitgenodigd om een film te gaan zien in de bij een andere NGO.
Ik zit hier nu al bijna meer dan een uur in het internethutje en ik heb drie mails kunnen lezen. Nu 6 maanden ga ik de geduldigheid zelve zijn:)
xx

Op weg naar Dakoro

Toch terug gevonden
Op weg naar Dakoro :
Ik had het geluk dat ik met het vliegtuig naar Dakoro mocht gaan. Het was een zeer klein vliegtuigje van de UN we maar met 11 man In konden. We ware, dus goed volgeladen. Het vliegtuig had 3 verchillende haltes af te gaan. Na 1.5 uur hadden we de eerste stop bereikt. Maradi. Daar stond dan een chauffeur van MSF mij op te wachten.
Ik was volledig klaar voor een rit van minstens drie uur naar Dakoro. Zeer aangename chauffeur. Een beetje muziek in de auto ; En rijden maar. Na ongeveer 10 min stopte de weg en moesten we de brouce inrijden. SUPER !!! Na ongeveer 1 uur rijden een wissel van auto en verder rijden. Aangekomen bij het eerste dorpje was ook ineens de eerste post van MSF. Een CSI Centre Sante Integree. Een kleine stop en een kleine voorstelling. Het zat er vol zwangere jonge vrouwen en moeders met zeer kleine schattige kindjes. Allemaal aan het wenen. Een kleine rondleiding gekregen. Aan elk CSI staat ere en gebouw van de staat. Daar werken geen mensen van MSF. Een sort klein ziekenhuisje. De CSI zijn kleine strooien hutjes gebouwd door en voor MSF.Overal liepen of lagen patienten. De 98 procent van de patienten kan niet lezen of schrijven en spreken geen frans. Wat het zeker niet gemakkelijk maakt. Maar de vrouwen zijn wel allemaal zeer dankbaar. Ik heb me dan maar verdiept in het leren van de plaatselijke taal Het Haoussa. Nadien werd de tocht verder gezet. We stopte nog bij twee andere CSI. Dit was ook elke keer om te kijken of we geen patienten moesten meeneme, die heel ziek waren naar het ziekenhuisje in Dakoro. Na 4 uur onderweg te zijn kwamen we aan in Dakoro. Het is hier HEET. En het ergste van al is eigenlijk dat dit nog niet de warmste maanden zijn.
Eerste werd ik terug aan iedereen voorgesteld. En oooooh; wat heb ik toch een leuke naam. De zwartjes vinden het super om mijn naam te roepen. Hij heeft hier alle verschillende vormen al gekregen. Meestal roepen ze NILA.
De expats van msf komen van heel verschillende landen. We zijn in het total met 11. 6 mannen en 5 vrouwen. Er zijn 2 verschillende huizen waar we wonen. Ik woon voor de moment samen met Lore een vroudvrouw uit gent en met Mohammed een verpleger uit Rwanda en Eric een Architect uit Frankrijk. HierHhHHHHJBKJBKJ/BG/K²Hjkdhfjshljrhbflhl Hier in Dakoro is eigenlijk echt niet veel te beleven. Een paar kleine winkeltjes; een mini cafee tje. Vrijdag is het hier markt. Dan is het een echt overrompeling in het dorp.
Vandaag (zondag) is het het einde van de ramadam; GROOT feest dus. Ongeloofelijk hoe de mensen zich hier dan opkleden. Fantastiche eigenlijk. Als je ziet in wat voor hutjes die wonen. We waren uitgenodigd om samen met de dokters van het ziekenhuisje iets te komen eten. De bedeoling van deze dag is eigenlijk dat de mense, bij elkaar op bezoek gaan en heel de dag eten. En GELUKKIG ZIJN en LACHEN. Een zeer leuke sfeer in het dorpje.
Morgen om 7u30 begin ik mijn eertse dag te werken. Youssouf een verpleger gaat eerst mee naar de CSI waar ik verantwoordelijk voor ben. Die liggen meer in het noorden van Dakoro. De verste in 1;5 uur rijden. Het is daar nog meet woestijn dan hier. Het is momenteel regenseizoen. Du s hier staan wel een paar bomen. Sinds ik hier ben heeft het wel nog geen druppel geregend.
Tot binnenkort

De reis en aankomst

Hallo,

Ik heb het geluk of ongeluk dat ik nog steeds in de hoofdstad ben. Vrijdagmorgend vertrek ik normaal gezien met een klein vliegtuigje naar Maradi. Van daar uit zo ik dan normaal gezien met de auto naar Dakoro gaan. Ik zal vrijdagavond of zaterdagvoormiddag dus in Dakoro aankomen.
Vandaag is het ed 17de dag van de Ramadam, en werkt er niemand. Daarom dat ik even tijd heb om gebruik te maken van de computer.

15/9 tot 17/9
Vertrek van Brussel zuid naar Paris Charles De Gaulle. Ik zat al in de verkeerde wagon, ik had alleen naar de nummer van de stoel gekeken en niet naar de wagon. Dus veranderen. Maar zeker niet slechter. Ik mocht in eerste klassa gaan zitten:)
Aangekomen in Parijs: SUPER grote vlieghaven, met 2 grote, zware zakken. Lang moeten aanschuiven voor mijn bagage af te geven. Toen het aan mijn beurt was bleek er één van mijn zakken buiten proportie te zijn. Die mocht niet mee via de gewone weg. Ik moest die daar ergens zetten (is ook goed aangekomen)
Niet veel tijd om een beetje rond te wandelen in de vlieghaven. Alles moest snel gaan.
Super groot vliegtuig, 2 leuke films gezien.
Aangekomen in Niamey. De eesrte zenuwen kwamen op. Ik dacht dat er iets niet in orde ging zijn. Ik stond echt bijna te trillen op mijn benen. Maar alles was ok. Buiten de vlieghaven stond er een zeer vriendelijke man van MSF op mij te wachten.
Aangekomen in het hoofdbureau wisten ze mij te zeggen dat ik pas donderdag zou vertrekken naar Dakoro.
Een kleine briefing gekregen. Nadien in slaap gevallen. Zeker 12 uur geslapen. Maar de dag nadien nog steeds moe. Ze zeggen hier dat het aanpassen is aan de warmte. Op de moment noemen de mensen het niet echt warm. Het is hier gemiddeld 37 graden. Ik vind dat toch wel redelijk warm:)
gisteren naar de ambassede geweest van België; veel uitleg gekregen en allerlei papieren in orde gemaakt. In de namiddag heb ik de stad op mijn eentje getrotseerd. Niet simpel aangezien de straten hier geen namen hebben en alles zeer hard op elkaar lijkt. Maar na een 1,5 uur stond ik ineens terug voon mijn slaapplaats. Een aangename verrassing.
Het is wel leuk dat je hier gewoon op straat kan rondlopen zonder dat de mensen u lastig vallen. Ze kijken wel raar. Alle sommige toch.
De mensen zijn hier allemaal super vriendelijk. Hun frans is wel niet altijd gemakkelijk te verstaan.
Gisterenavond zijn we in een cafe' tje naar champions Legue voetbalmatch gaan zien. Ongeloofelijk eigenlijk dat zoiets mogelijk is. Het was heel gezellig. Leuke sfeer. Ik heb daar frietjes en brochette MOETEN eten:)
Ze zeiden mij dat ik dat 6 maanden nie ga zien of krijgen als ik in de brouce (Dakoro) zit. Ik heb dat dan maar aangenomen. Het smaakte ongeloofelijk goed.
Vandaag moet ik hier eigenlijk een beetje rondhangen. En hopen dat ik morgenvroeg mag vertrekken met het vliegtuigje. Moet nog even mijn bagage herschikken want niet alles mag mee met het vliegtuig. Dat weegt dan te veel. Het gaat nog spannend worden. De rest wordt dan nadien nagestuurd. Het schrijven op de blog gaat eigenlijk wel beter van verwacht. Dat is nu wel het geluk dat mijn vliegtuig een beetje later vertrekt en dat er niemand werkt vandaag dat ik tijd heb om een verslagje te schrijven.

tot de volgende :)