Hey
Zoals de meeste wel zullen weten ben ik mijn laatste uren in Niger aan het doorbrengen. Met pijn in het hart neem ik afscheid van deze prachtige missie. Ik heb hier 6 super toffe maanden doorgebracht. De maanden zijn ongeloofelijksnel voiorbij gegaan. Ik kan mij nog zeer levendig de eerste dag voortsellen. Aangekomen in de hoofstad als volledige Europeaan. Nu vertrek ik met toch een beetje Afrika in mij. Afrikaanse kleren, kappsel en de extra kilo's waar de plaatselijke bevolking heeeeeeel blij mee is. Want dat wil dan, toch zeggen dat ik het hier goe heb gehad en niets tekort ben gekomen:)
De laatste week is zwaar geweest. Alle evaluaties die ik moest afwerken, veel rapporten die nog niet klaar waren en natuurlijk feesten als de beesten:)
Heb prachtige cadeaus gekregen van de nationale staff. Echt zeer leuk!!! De traantjes zijn natuulijk rijkelijk gevloeid de laatste dagen voor mijn vertrek. Ik heb zelfs pakjes gekregen van de chef de canton van Soli en Goula. Ze hebben gezegd dat ze nog nooit een expat hebben gezien die zo open staat voor de plaatselijke cultuur en altijd barts van energie. Nadien zeggen ze dan dat ik net mag wenen, want dan gaat iedereen wenen. Dan vind ik dat ge niet zo'n dingen moogt zeggen.
Het zal raar zijn om morgen terug in België te zijn. Ik heb samen met Lieve een leuk huisje in Heverlee. Daar kijk ik ook wel naat uit. Ik zou wel al willen zeggen dat ik zeker terug op missie ga vertrekken. Ik ga het hier bij laten. Tot binnenkort!!!!! ZEER BINNENKORT
dinsdag 9 maart 2010
zondag 7 februari 2010
ZEER MOE
ZEER MOE
Hier zijn we weer. Het is weer even geleden. Ik ben op de moment aan het typen op een duitste computer. De letters staan op een andere plaats, dus bied ik al mijn excuses aan als het soms moeilijk leesbaar zou zijn.
Het is de afgelopen weken heel drik geweest. De grote baas is opbezoek geweest, wat wil zeggen veel veranderingen. CSI Soly is volledig in het noorden van Dakoro gelegen; de toestand is daar ernstiger dan in de andere CSI´s. Zoals ik al verschillende keren heb vermeld verwacht men dat 2010 een erg jaar gaat worden op vlak van ondervoeding: De eerste tekens beginnen merkbaar te worden. De kinderen die het programma verlaten hebben komen enkele weken nadien terug. Er is niets te eten waardoor de kindjes steeds terug veel vermageren. En nadien terug worden opgenomen. Andere haken af van het programma omdat ze naar een endere plaats gaan om daar eten te zoeken.
De laatste twee weken heb ik zeer veel ernstig ondervoede kindjes gezien. Het blijft soms toch heel moeilijk om te begrijpen dat de mama´s zolang thuis blijven voordat ze iets gaan doen. De kindjes komem dikwijls half dood aan in de CSI, Daar krijgen ze dan de eerste zorgen en worden doorverwezen naar Dakoro; De laatste twee weken zijn er 4 kindjes bij mij in de auto gestorven.
De kindjes sterven door ondervoeding, onderkoeling, resp infecties en natuurlijk uitdroging, De kindjes zijn in shock in de auto dat we eigenlijk niet veel kunnen doen, Beginnen reanimeren in de auto heeft niet echt veel zin.
Dan is er nog bijgekomen dat de oplader van mijn computer kopat is, Daarom ben ik nu op die duittse computer aan het typen.
Gisteren hebben we les gegegeven aan de HP, over belangrijke signalen die ze moeten herkennnen als de kindjes komen naar de CSI´s. Zij zien de kindjes voor dat ze bij de verpleegkundige aan komen. Zo kunnen ze de kendjes snel doorsturen, zonder dat het kindje heel het circuit moet volgen.
Vrijdag was er een urgentie in Soli. Een kindje met hypothermie (een temperatuur van 33°) De verpleger hed de meeste zorgen al toegepast. Op de moment dat ik aankwam was het kindje nog wakker. Het dronk nog een beetje, dus was het niet nodig om een infuus te prikken of een maagsonde te steken om vocht toe te dienen (voor uitdroging). Vertrokken met de auto verliep op het eerste zicht alles normaal. Maar de verpleger had nmij gezegd goed op te letten, veel kns dat het kindje in shock ging gaan. Door de uitdroging en hypothermie en malnutritie.
We waren een uur aan het rijden, ineens moet die mama super hard overgeven, heb snel da kindje genomen em zag dat het bewustzijn heel wat minder geworden, de pols was nog heel zwak. De chauffeur had ondertussen de auto gestopt. Hier was het moment: ik moest een infuus prikken bij zo een mager dingske (om geen 5de dode te hebben). Derde keer dan toch gelukt, super blij. Aangekomen in Dakoro was het kindje al een beetje beter geworden; Dat heeft mij echt deugd gedaan, zeker na al die triestige gevallen van de afgelopen weken.
Zaterdag ben ik die mama dan gaan bezoeken in het ziekenhuis, die was super blij: Op die moment kon ik echt beginnen wenen. Het is zeker dat het een van mijn gelukkigste dagen was in dakoro.
Gisteren namiddag heb ik dan bezoek gekregen in huis vsn de vroedvrouw en de HP (mijn feestcomite) Het is to een beetje de gewoonte dat iedere expat een feest geeft voor dat die vertrekt. Ik heb het idee om een feest in Soli en Goula te geven. De staff ven de CSi"s zijn allemaal super enthousiast, er is nog nooit een expat geweest die dat gedaan heeft. Vraagt natuurlijk wel dat organisatie, aangezien dat daar niets ia. Maar iedereen helpt mega had. Na onze meeting zei de HP: Nele, gij denkt aan u feest, maar wij denken aan de dag dat gij ons gaat verlaten. Zo mooi, het gaat niet gemakkelijk zijn om hier weg te gaan.
Vandaag zondag: Aan het wachten op Domimique om samen te ontbijten.
Bijna vergeten, maar wel zeer belangrijk. Ik ben terug begonnen met sporten, 2 keer in de week ga ik gaan lopen. 1 keer in het weekend en 1 keer in de week. Ondertussen zijn we al 6 keer geweest. Het is goed om een beetje aan mijn extra kilo2s te werken. Mensem die vermageren in Afrika snap ik niet:)
Tot binnenkort
Hier zijn we weer. Het is weer even geleden. Ik ben op de moment aan het typen op een duitste computer. De letters staan op een andere plaats, dus bied ik al mijn excuses aan als het soms moeilijk leesbaar zou zijn.
Het is de afgelopen weken heel drik geweest. De grote baas is opbezoek geweest, wat wil zeggen veel veranderingen. CSI Soly is volledig in het noorden van Dakoro gelegen; de toestand is daar ernstiger dan in de andere CSI´s. Zoals ik al verschillende keren heb vermeld verwacht men dat 2010 een erg jaar gaat worden op vlak van ondervoeding: De eerste tekens beginnen merkbaar te worden. De kinderen die het programma verlaten hebben komen enkele weken nadien terug. Er is niets te eten waardoor de kindjes steeds terug veel vermageren. En nadien terug worden opgenomen. Andere haken af van het programma omdat ze naar een endere plaats gaan om daar eten te zoeken.
De laatste twee weken heb ik zeer veel ernstig ondervoede kindjes gezien. Het blijft soms toch heel moeilijk om te begrijpen dat de mama´s zolang thuis blijven voordat ze iets gaan doen. De kindjes komem dikwijls half dood aan in de CSI, Daar krijgen ze dan de eerste zorgen en worden doorverwezen naar Dakoro; De laatste twee weken zijn er 4 kindjes bij mij in de auto gestorven.
De kindjes sterven door ondervoeding, onderkoeling, resp infecties en natuurlijk uitdroging, De kindjes zijn in shock in de auto dat we eigenlijk niet veel kunnen doen, Beginnen reanimeren in de auto heeft niet echt veel zin.
Dan is er nog bijgekomen dat de oplader van mijn computer kopat is, Daarom ben ik nu op die duittse computer aan het typen.
Gisteren hebben we les gegegeven aan de HP, over belangrijke signalen die ze moeten herkennnen als de kindjes komen naar de CSI´s. Zij zien de kindjes voor dat ze bij de verpleegkundige aan komen. Zo kunnen ze de kendjes snel doorsturen, zonder dat het kindje heel het circuit moet volgen.
Vrijdag was er een urgentie in Soli. Een kindje met hypothermie (een temperatuur van 33°) De verpleger hed de meeste zorgen al toegepast. Op de moment dat ik aankwam was het kindje nog wakker. Het dronk nog een beetje, dus was het niet nodig om een infuus te prikken of een maagsonde te steken om vocht toe te dienen (voor uitdroging). Vertrokken met de auto verliep op het eerste zicht alles normaal. Maar de verpleger had nmij gezegd goed op te letten, veel kns dat het kindje in shock ging gaan. Door de uitdroging en hypothermie en malnutritie.
We waren een uur aan het rijden, ineens moet die mama super hard overgeven, heb snel da kindje genomen em zag dat het bewustzijn heel wat minder geworden, de pols was nog heel zwak. De chauffeur had ondertussen de auto gestopt. Hier was het moment: ik moest een infuus prikken bij zo een mager dingske (om geen 5de dode te hebben). Derde keer dan toch gelukt, super blij. Aangekomen in Dakoro was het kindje al een beetje beter geworden; Dat heeft mij echt deugd gedaan, zeker na al die triestige gevallen van de afgelopen weken.
Zaterdag ben ik die mama dan gaan bezoeken in het ziekenhuis, die was super blij: Op die moment kon ik echt beginnen wenen. Het is zeker dat het een van mijn gelukkigste dagen was in dakoro.
Gisteren namiddag heb ik dan bezoek gekregen in huis vsn de vroedvrouw en de HP (mijn feestcomite) Het is to een beetje de gewoonte dat iedere expat een feest geeft voor dat die vertrekt. Ik heb het idee om een feest in Soli en Goula te geven. De staff ven de CSi"s zijn allemaal super enthousiast, er is nog nooit een expat geweest die dat gedaan heeft. Vraagt natuurlijk wel dat organisatie, aangezien dat daar niets ia. Maar iedereen helpt mega had. Na onze meeting zei de HP: Nele, gij denkt aan u feest, maar wij denken aan de dag dat gij ons gaat verlaten. Zo mooi, het gaat niet gemakkelijk zijn om hier weg te gaan.
Vandaag zondag: Aan het wachten op Domimique om samen te ontbijten.
Bijna vergeten, maar wel zeer belangrijk. Ik ben terug begonnen met sporten, 2 keer in de week ga ik gaan lopen. 1 keer in het weekend en 1 keer in de week. Ondertussen zijn we al 6 keer geweest. Het is goed om een beetje aan mijn extra kilo2s te werken. Mensem die vermageren in Afrika snap ik niet:)
Tot binnenkort
zondag 24 januari 2010
AIAIA, Dat is echt lang geleden deze keerJ
Wat heb ik zoal gedaan de afgelopen drie weken. Twee zalige weken vakantie en al weer terug 1 weekje aan het werken.
Drie weken heb ik Dakoro dus verlaten om op vakantie te vertrekken. De vakantie kwam op tijd. Het was tijd op de batterijen op te laden. Zondagmorgen hier vertrokken tot aan ander project van MSF Spanje waar ik dan één nacht moest blijven slapen. Samen met hun dan de volgende dag vertrokken naar de hoofdstad. Daar moest ik dan nog een dag en een half wachten voor ik kon vertrekken. Dat heeft mij wel heel goed gedaan, ik heb heel de tijd geslapen. Wat dan nog maar eens duidelijk maakte dat ik echt wel vakantie nodig had.
Aangekomen in Senegal was ik heel hard verschoten hoe groot het verschil was tussen Niger en Senegal. Niger is dus echt wel heeeeeeeeeeeel arm. In Senegal een zeer leuke vakantie gehad, veel gerust en genoten van elke moment. Het was leuk om in een heel andere omgeving te zijn. En niet aan het werk te moeten denken. Vooral psychisch zeer goed uitgerust.
Het eerste bezoek in Senegal aan een supermarktje was het precies of ik een pareis binnengekomen wasJ
Prinskoeken, cornflakes, chocolade, chocomousse, yoghurt….. Alles gewoon!!!!!
Ik wist echt even niet wat mij overkwam. We zijn dan ook gepasseerd langs de discotheek waar Frank Van den Broucke voor het laatst levend was gezien. Gaan zwemmen, ijsjes gaan eten, cocktail gedronken, mijn haar laten vlechten (wat 6 uur tijd in beslag heeft genomen)
Wel met een uurtje pauze, waar ik dan gezellig mee mocht eten met de familie.
De Senegalezen zijn wel opdringerige mensen, vooral op de toeristische plaatsen. Wat zeer veel energie vraagt en op den duur ook niet meer echt ontspannend is. De laatste dag zijn we dan naar een strandje gegaan waar de Senegalezen gaan zwemmen. Zeer rustig en niemand die u komt lastig vallen.
Jammer genoeg na een weekje was het al gedaan. In de vlieghaven van Dakar waren heel veel toeristen. Mijn vliegtuig vertrok ongeveer samen met het vliegtuig naar Parijs. De moment dat ik rechtstond om naar het vliegtuig te gaan zeiden de mensen naast mij ‘Dat is nog niet voor Parijs he’. Ik was inderdaad de enige blanke die dat vliegtuig moest hebben. De volgende dag ben ik dan terug naar Maradi gegaan om van daar uit dan naar Dakoro te komen. In Niamey moest ik om 8 uur ’s morgens het vliegtuig nemen. Met het vliegtuig heb ik dan bijna heel Niger bezocht. Ben van Niamey naar Madawa, Agadez, Zinder om uiteindelijk 5 uur later in Maradi aan te komen.
De dag nadien eindelijk terug naar Dakoro, aangekomen in Dakoro voelde het echt aan als terug thuiskomen. Iedereen super enthousiast dat ik terug was.
Hier kreeg ik dan wel te horen dat de 12 case de santé en de 2 CSI ’s veel te veel werk was en dat ze beslist hebben na mijn goedkeuring om voorlopig mij volledig te concentreren op de twee CSI’s.
Na de uiteg die ze mij gegeven hebben kon ik mij vinden in de argumenten die ze aanhaalden. Nu ben ik dus een weekje begonnen met de twee CSI’s. Waar bij nader inzien ook nog heel veel werk is.
Zeker met de slechte oogst dit jaar, kunnen ze alle supervisie en hulp gebruiken. Het aantal ernstig ondervoede kinderen zien we per week omhoog gaan. Januari heeft nu let dubbele van december bereikt. En het gaat er voor de komende twee maanden zeker niet beter op worden. De situatie wordt echt tot op de voet opgevolgd, om op tijd te kunnen ingrijpen als de situatie te erg wordt.
Wat dus wil zeggen veel vergaderingen, statistieken opvolgen en lange dagen. Maar wel interessant.
Deze keer hebben ze mij niet ten huwelijk gevraagd. Maar gevraagd of ik mij niet tot de Islam wil bekeren. En nadien trouwen en voor altijd in Dakoro blijven. Ik heb het dan toch maar vriendelijk afgewezenJ
Sinds vorige week ban ik samen met Dominiek begonnen met lopen. Er moet echt iets gedaan worden aan de conditie en de extra kilo’s. Mensen die denken dat ze gaan vermageren in Afrika hebben het toch wel volledig mis ze. En voila Dominiek staat al te wachten om samen te gaan lopen. We moeten wel wachten tot de zon begint onder te gaan.
Tot de volgende
Wat heb ik zoal gedaan de afgelopen drie weken. Twee zalige weken vakantie en al weer terug 1 weekje aan het werken.
Drie weken heb ik Dakoro dus verlaten om op vakantie te vertrekken. De vakantie kwam op tijd. Het was tijd op de batterijen op te laden. Zondagmorgen hier vertrokken tot aan ander project van MSF Spanje waar ik dan één nacht moest blijven slapen. Samen met hun dan de volgende dag vertrokken naar de hoofdstad. Daar moest ik dan nog een dag en een half wachten voor ik kon vertrekken. Dat heeft mij wel heel goed gedaan, ik heb heel de tijd geslapen. Wat dan nog maar eens duidelijk maakte dat ik echt wel vakantie nodig had.
Aangekomen in Senegal was ik heel hard verschoten hoe groot het verschil was tussen Niger en Senegal. Niger is dus echt wel heeeeeeeeeeeel arm. In Senegal een zeer leuke vakantie gehad, veel gerust en genoten van elke moment. Het was leuk om in een heel andere omgeving te zijn. En niet aan het werk te moeten denken. Vooral psychisch zeer goed uitgerust.
Het eerste bezoek in Senegal aan een supermarktje was het precies of ik een pareis binnengekomen wasJ
Prinskoeken, cornflakes, chocolade, chocomousse, yoghurt….. Alles gewoon!!!!!
Ik wist echt even niet wat mij overkwam. We zijn dan ook gepasseerd langs de discotheek waar Frank Van den Broucke voor het laatst levend was gezien. Gaan zwemmen, ijsjes gaan eten, cocktail gedronken, mijn haar laten vlechten (wat 6 uur tijd in beslag heeft genomen)
Wel met een uurtje pauze, waar ik dan gezellig mee mocht eten met de familie.
De Senegalezen zijn wel opdringerige mensen, vooral op de toeristische plaatsen. Wat zeer veel energie vraagt en op den duur ook niet meer echt ontspannend is. De laatste dag zijn we dan naar een strandje gegaan waar de Senegalezen gaan zwemmen. Zeer rustig en niemand die u komt lastig vallen.
Jammer genoeg na een weekje was het al gedaan. In de vlieghaven van Dakar waren heel veel toeristen. Mijn vliegtuig vertrok ongeveer samen met het vliegtuig naar Parijs. De moment dat ik rechtstond om naar het vliegtuig te gaan zeiden de mensen naast mij ‘Dat is nog niet voor Parijs he’. Ik was inderdaad de enige blanke die dat vliegtuig moest hebben. De volgende dag ben ik dan terug naar Maradi gegaan om van daar uit dan naar Dakoro te komen. In Niamey moest ik om 8 uur ’s morgens het vliegtuig nemen. Met het vliegtuig heb ik dan bijna heel Niger bezocht. Ben van Niamey naar Madawa, Agadez, Zinder om uiteindelijk 5 uur later in Maradi aan te komen.
De dag nadien eindelijk terug naar Dakoro, aangekomen in Dakoro voelde het echt aan als terug thuiskomen. Iedereen super enthousiast dat ik terug was.
Hier kreeg ik dan wel te horen dat de 12 case de santé en de 2 CSI ’s veel te veel werk was en dat ze beslist hebben na mijn goedkeuring om voorlopig mij volledig te concentreren op de twee CSI’s.
Na de uiteg die ze mij gegeven hebben kon ik mij vinden in de argumenten die ze aanhaalden. Nu ben ik dus een weekje begonnen met de twee CSI’s. Waar bij nader inzien ook nog heel veel werk is.
Zeker met de slechte oogst dit jaar, kunnen ze alle supervisie en hulp gebruiken. Het aantal ernstig ondervoede kinderen zien we per week omhoog gaan. Januari heeft nu let dubbele van december bereikt. En het gaat er voor de komende twee maanden zeker niet beter op worden. De situatie wordt echt tot op de voet opgevolgd, om op tijd te kunnen ingrijpen als de situatie te erg wordt.
Wat dus wil zeggen veel vergaderingen, statistieken opvolgen en lange dagen. Maar wel interessant.
Deze keer hebben ze mij niet ten huwelijk gevraagd. Maar gevraagd of ik mij niet tot de Islam wil bekeren. En nadien trouwen en voor altijd in Dakoro blijven. Ik heb het dan toch maar vriendelijk afgewezenJ
Sinds vorige week ban ik samen met Dominiek begonnen met lopen. Er moet echt iets gedaan worden aan de conditie en de extra kilo’s. Mensen die denken dat ze gaan vermageren in Afrika hebben het toch wel volledig mis ze. En voila Dominiek staat al te wachten om samen te gaan lopen. We moeten wel wachten tot de zon begint onder te gaan.
Tot de volgende
maandag 4 januari 2010
Het is zover:)
Het meer dan verdiende verlof kan beginnen. Vandaag vertrek ik een beetje onverwacht naar Madawa (MSF Spanje heeft daar een project). Ik moet tot daar gaan omdat dat mijn enigste kans is om naar Niamey te gaan.
Normaal gezien ging ik maandagmorgen om 10 uur vertrekken. Zaterdagavond om 18 uur wisten ze mij te zeggen dat het niet mogelijk was. Gisteren nog heel hard gewerkt tot half 1 en om 5 uur opgestaan. Nu kan ik toch met een geruster gevoel op reis vertrekken. De vermoeidheid is nu wel nog erger geworden. Wat eigenlijk bijna niet meer mogelijk was. Straks om 10 uur vertrek ik voor een rit van ongeveer 3 uur in de auto. En maandagmorgen om half 7 vertrekken we dan vandaar uit voor een rit van 12 uur naar Niamey. Daar aangekomen vroeg in bed denk ik. Dinsdag heb ik afgesproken met een vroedvrouw van Goula (die ook vakantie heeft) in Niamey. Ze gaat mij de stad een beetje leren kennen. Dinsdagnacht vertrek ik dan naar Senegal. Woensdagmorgen aankomen om 7 uur in Dakar. VAKANTIE KAN BEGINNEN!!!!
Voor ik het bijna vergeet: een GELUKKIG NIEUWJAAR!!!! Voor iedereen. Dat alle jullie wensen mogen uitkomen in het nieuwe jaar.
Wat heb ik zoal gedaan de afgelopen 2 weken????
Veel gewerkt; maar dat is geen nieuwtjeJ Heb twee nieuwe case de santé opengedaan in Soli. Ik vraag steeds dat ze de bevolking een beetje sensibiliseren als ik kom. Ze hadden beide ZEER goed gesensibiliseerd. Een beetje overdreven. Er zaten tussen de 100 en 200 vrouwen met kindjes te wachten. Ik heb in totaal dus 4 dagen opnames gedaan. De HP van Soli snapte niet dat ik nadien nog zoveel energie kon hebben. Waar hij dus mee wou zeggen dat ik kan zoveel kon babbelen in de auto om terug te gaan naar de CSI van Soli.
Met kerstmis hebben we hier een gezellig feestje gehad. De drie Europese meisjes hebben gekookt. Het was zoals een echte kerstmis: de hele dag etenJ
- Apperitief:
o Toastjes met tonijnsla en eiersla
o Olijven
o Kaasjes
o Salami
- Voorgerecht:
o Bladerdeeghapjes( volledig zelfgemaakt)
o met tonijn en tomaat
o kip, kaas en komkommer
o op een bedje van een fris slaatje
- Hoofdgerecht
o gebakken patatjes
o kip met appeltjes en rozijntjes in de oven
o Boontjes
- Dessert
o Ananastaart
o Fruitcake
o Chocomousse
o Chocolade-ijs
o Citroensorbet
Dus een echt lekker en geslaagd kerstfeest. Nadien hebben we dan een kerstfilm gezien.
Maandag is het werk gewoon weer begonnen. Zondag nacht niet zo goed geslapen. Zeer veel krampen, en daar was hij weer diarree. Maandag ben ik dan gaan werken met zeer veel krampen. Terug aangekomen in Dakoro, voelde ik mij toch echt niet optimaal. Ben tegen half 7 dan een beetje op de zetel gaan liggen. En het was weer hetzelfde zoals elke 3 à 4 weken. Koorts en diarree. PPFFF. Maandag nacht heel slecht alle bijna niet geslapen. De volgende ochtend had ik nog steeds koorts. Het was dan beter om een dagje hier te blijven. In de voormiddag nog wat geslapen. In de namiddag ben ik dan op bureau gaan werken. Iedereen heel ongerust omdat ik er niet was om 7 uur ’s morgens. En 100 keer, elk op beurt komen vragen of het wel gaat. Of ze iets moeten doen voor mij. Zo lief.
Nadien ging het weer beter. Diarree is gedaan, toch iets raars. 31 december zijn we gaan feesten in Maradi. Het was echt een fuif. Zeer leuk!!!!! Donderdag namiddag vertrokken. Ze hadden mij bijna opgesloten in het bureau. Ze wouden iet dat ik vertrok om in Maradi te gaan vieren. In Maradi waren er ook nog andere van MSF België, die in een ander project werken. Het was leuk om die nog een terug te zien.
Door het feesten, vermoeidheid, drinken en airco hebben ik nu een hese sexy stem. Ik dacht dat het wel ging overgaan. Maar het is er nog steeds. Zaterdagmorgen ben ik al om half 8 vertrokken met de auto naar de CSI’s. Iedereen die mij nu hoort babbelen, weet dat ik een zeer goed feestje heb gehad. Sommige mannen zeggen te goeJ
Maar volgens mij bestaat dat niet. Maar ik heb er zeker en vast van genoten.
Nu is de moment om mijn douchke te nemen en mij klaar te makken om te vertrekken. Heb eigenlijk een heel raar gevoel om te vertrekken. Raar gevoel dat ik hier niet ga zijn voor twee weken. Maar het is zeker dat ik terugkom met nieuwe energie.
Normaal gezien ging ik maandagmorgen om 10 uur vertrekken. Zaterdagavond om 18 uur wisten ze mij te zeggen dat het niet mogelijk was. Gisteren nog heel hard gewerkt tot half 1 en om 5 uur opgestaan. Nu kan ik toch met een geruster gevoel op reis vertrekken. De vermoeidheid is nu wel nog erger geworden. Wat eigenlijk bijna niet meer mogelijk was. Straks om 10 uur vertrek ik voor een rit van ongeveer 3 uur in de auto. En maandagmorgen om half 7 vertrekken we dan vandaar uit voor een rit van 12 uur naar Niamey. Daar aangekomen vroeg in bed denk ik. Dinsdag heb ik afgesproken met een vroedvrouw van Goula (die ook vakantie heeft) in Niamey. Ze gaat mij de stad een beetje leren kennen. Dinsdagnacht vertrek ik dan naar Senegal. Woensdagmorgen aankomen om 7 uur in Dakar. VAKANTIE KAN BEGINNEN!!!!
Voor ik het bijna vergeet: een GELUKKIG NIEUWJAAR!!!! Voor iedereen. Dat alle jullie wensen mogen uitkomen in het nieuwe jaar.
Wat heb ik zoal gedaan de afgelopen 2 weken????
Veel gewerkt; maar dat is geen nieuwtjeJ Heb twee nieuwe case de santé opengedaan in Soli. Ik vraag steeds dat ze de bevolking een beetje sensibiliseren als ik kom. Ze hadden beide ZEER goed gesensibiliseerd. Een beetje overdreven. Er zaten tussen de 100 en 200 vrouwen met kindjes te wachten. Ik heb in totaal dus 4 dagen opnames gedaan. De HP van Soli snapte niet dat ik nadien nog zoveel energie kon hebben. Waar hij dus mee wou zeggen dat ik kan zoveel kon babbelen in de auto om terug te gaan naar de CSI van Soli.
Met kerstmis hebben we hier een gezellig feestje gehad. De drie Europese meisjes hebben gekookt. Het was zoals een echte kerstmis: de hele dag etenJ
- Apperitief:
o Toastjes met tonijnsla en eiersla
o Olijven
o Kaasjes
o Salami
- Voorgerecht:
o Bladerdeeghapjes( volledig zelfgemaakt)
o met tonijn en tomaat
o kip, kaas en komkommer
o op een bedje van een fris slaatje
- Hoofdgerecht
o gebakken patatjes
o kip met appeltjes en rozijntjes in de oven
o Boontjes
- Dessert
o Ananastaart
o Fruitcake
o Chocomousse
o Chocolade-ijs
o Citroensorbet
Dus een echt lekker en geslaagd kerstfeest. Nadien hebben we dan een kerstfilm gezien.
Maandag is het werk gewoon weer begonnen. Zondag nacht niet zo goed geslapen. Zeer veel krampen, en daar was hij weer diarree. Maandag ben ik dan gaan werken met zeer veel krampen. Terug aangekomen in Dakoro, voelde ik mij toch echt niet optimaal. Ben tegen half 7 dan een beetje op de zetel gaan liggen. En het was weer hetzelfde zoals elke 3 à 4 weken. Koorts en diarree. PPFFF. Maandag nacht heel slecht alle bijna niet geslapen. De volgende ochtend had ik nog steeds koorts. Het was dan beter om een dagje hier te blijven. In de voormiddag nog wat geslapen. In de namiddag ben ik dan op bureau gaan werken. Iedereen heel ongerust omdat ik er niet was om 7 uur ’s morgens. En 100 keer, elk op beurt komen vragen of het wel gaat. Of ze iets moeten doen voor mij. Zo lief.
Nadien ging het weer beter. Diarree is gedaan, toch iets raars. 31 december zijn we gaan feesten in Maradi. Het was echt een fuif. Zeer leuk!!!!! Donderdag namiddag vertrokken. Ze hadden mij bijna opgesloten in het bureau. Ze wouden iet dat ik vertrok om in Maradi te gaan vieren. In Maradi waren er ook nog andere van MSF België, die in een ander project werken. Het was leuk om die nog een terug te zien.
Door het feesten, vermoeidheid, drinken en airco hebben ik nu een hese sexy stem. Ik dacht dat het wel ging overgaan. Maar het is er nog steeds. Zaterdagmorgen ben ik al om half 8 vertrokken met de auto naar de CSI’s. Iedereen die mij nu hoort babbelen, weet dat ik een zeer goed feestje heb gehad. Sommige mannen zeggen te goeJ
Maar volgens mij bestaat dat niet. Maar ik heb er zeker en vast van genoten.
Nu is de moment om mijn douchke te nemen en mij klaar te makken om te vertrekken. Heb eigenlijk een heel raar gevoel om te vertrekken. Raar gevoel dat ik hier niet ga zijn voor twee weken. Maar het is zeker dat ik terugkom met nieuwe energie.
Abonneren op:
Posts (Atom)
