ZEER MOE

ZEER MOE
Hier zijn we weer. Het is weer even geleden. Ik ben op de moment aan het typen op een duitste computer. De letters staan op een andere plaats, dus bied ik al mijn excuses aan als het soms moeilijk leesbaar zou zijn.
Het is de afgelopen weken heel drik geweest. De grote baas is opbezoek geweest, wat wil zeggen veel veranderingen. CSI Soly is volledig in het noorden van Dakoro gelegen; de toestand is daar ernstiger dan in de andere CSI´s. Zoals ik al verschillende keren heb vermeld verwacht men dat 2010 een erg jaar gaat worden op vlak van ondervoeding: De eerste tekens beginnen merkbaar te worden. De kinderen die het programma verlaten hebben komen enkele weken nadien terug. Er is niets te eten waardoor de kindjes steeds terug veel vermageren. En nadien terug worden opgenomen. Andere haken af van het programma omdat ze naar een endere plaats gaan om daar eten te zoeken.
De laatste twee weken heb ik zeer veel ernstig ondervoede kindjes gezien. Het blijft soms toch heel moeilijk om te begrijpen dat de mama´s zolang thuis blijven voordat ze iets gaan doen. De kindjes komem dikwijls half dood aan in de CSI, Daar krijgen ze dan de eerste zorgen en worden doorverwezen naar Dakoro; De laatste twee weken zijn er 4 kindjes bij mij in de auto gestorven.
De kindjes sterven door ondervoeding, onderkoeling, resp infecties en natuurlijk uitdroging, De kindjes zijn in shock in de auto dat we eigenlijk niet veel kunnen doen, Beginnen reanimeren in de auto heeft niet echt veel zin.
Dan is er nog bijgekomen dat de oplader van mijn computer kopat is, Daarom ben ik nu op die duittse computer aan het typen.
Gisteren hebben we les gegegeven aan de HP, over belangrijke signalen die ze moeten herkennnen als de kindjes komen naar de CSI´s. Zij zien de kindjes voor dat ze bij de verpleegkundige aan komen. Zo kunnen ze de kendjes snel doorsturen, zonder dat het kindje heel het circuit moet volgen.
Vrijdag was er een urgentie in Soli. Een kindje met hypothermie (een temperatuur van 33°) De verpleger hed de meeste zorgen al toegepast. Op de moment dat ik aankwam was het kindje nog wakker. Het dronk nog een beetje, dus was het niet nodig om een infuus te prikken of een maagsonde te steken om vocht toe te dienen (voor uitdroging). Vertrokken met de auto verliep op het eerste zicht alles normaal. Maar de verpleger had nmij gezegd goed op te letten, veel kns dat het kindje in shock ging gaan. Door de uitdroging en hypothermie en malnutritie.
We waren een uur aan het rijden, ineens moet die mama super hard overgeven, heb snel da kindje genomen em zag dat het bewustzijn heel wat minder geworden, de pols was nog heel zwak. De chauffeur had ondertussen de auto gestopt. Hier was het moment: ik moest een infuus prikken bij zo een mager dingske (om geen 5de dode te hebben). Derde keer dan toch gelukt, super blij. Aangekomen in Dakoro was het kindje al een beetje beter geworden; Dat heeft mij echt deugd gedaan, zeker na al die triestige gevallen van de afgelopen weken.
Zaterdag ben ik die mama dan gaan bezoeken in het ziekenhuis, die was super blij: Op die moment kon ik echt beginnen wenen. Het is zeker dat het een van mijn gelukkigste dagen was in dakoro.
Gisteren namiddag heb ik dan bezoek gekregen in huis vsn de vroedvrouw en de HP (mijn feestcomite) Het is to een beetje de gewoonte dat iedere expat een feest geeft voor dat die vertrekt. Ik heb het idee om een feest in Soli en Goula te geven. De staff ven de CSi"s zijn allemaal super enthousiast, er is nog nooit een expat geweest die dat gedaan heeft. Vraagt natuurlijk wel dat organisatie, aangezien dat daar niets ia. Maar iedereen helpt mega had. Na onze meeting zei de HP: Nele, gij denkt aan u feest, maar wij denken aan de dag dat gij ons gaat verlaten. Zo mooi, het gaat niet gemakkelijk zijn om hier weg te gaan.
Vandaag zondag: Aan het wachten op Domimique om samen te ontbijten.
Bijna vergeten, maar wel zeer belangrijk. Ik ben terug begonnen met sporten, 2 keer in de week ga ik gaan lopen. 1 keer in het weekend en 1 keer in de week. Ondertussen zijn we al 6 keer geweest. Het is goed om een beetje aan mijn extra kilo2s te werken. Mensem die vermageren in Afrika snap ik niet:)
Tot binnenkort