21 tot 26 september
Vanaf deze week is het echte werk begonnen. Ik ben verantwoordelijk voor twee gezondheidsposten. De mensen die hier werken doen dit al een tijdje dus hebben eigenlijk niet heel veel supervisie nodig. Ik moet mij gedurende deze 6 maanden eigenlijk vooral bezig houden met het verbeteren van de Case de santé. Dit zijn huisjes die verspreidt staan over de verschillende dorpjes. Hier zit een werknemer van de staat? Die van de staat een opleiding van een paar maanden heeft gekregen. Het is nu de bedoeling dat hij de minder ernstig ondervoede kinderen opvolgd. Hier is nog veel werk aan de winkel. Ik heb deze week 6 posten bezocht die nu ook werken voor MSF. Het is de bedoeling om tegen het einde van 2010 zoveel mogelijk posten te openen. Die dan natuurlijk wel goe werken he.
Mijn dagen starten om half 8 en zijn ten vroegste gedaag tegen 19 uur. Zeer lange, warme dagen. Ik wordt steeds met de JEEP zonder airco rondgereden. De chauffeurs zijn echt super leuke en weten overal hun weg. Om even een idee te geven van de HITTE:) Het is hier 48 graden in de schaduw. Heel warm om te werken dus.
Overdag krijg ik soms eten in één van de posten. Ge moet dan wel best met één oog dicht eten. Om niet alles te zien. Drinken hou ik wel van mezelf:)
Elke dag als we naar de posten rijden moeten we ook zien of er geen referenties zijn die mee moeten naar het ziekenhuis is Dakoro. Dat is dan steeds een lange hobbelige weg terug. Dinsdag waren we helemaal volgeladen. Ik denk dat we met 10 in de auto zaten. Voor vertrek geeft de chauffeur aan de vrouwen in de auto een plastieken zakje. Blijbaar moeten die vrouwen dikwijls overgeven. Ik dacht dat het wel zou meevallen. We waren nog geen 10 min weg of het begon al. Ge kunt u wss wel voorstellen wat een stank dat geeft. Ik vroeg om even te stoppen dat doe vrouwen even een luchtje konnen scheppen. Maar datheeft blijkbaar niet veel zin want nadien beginnen ze allemaal opnieuw.
Woensdag moesten we dringend een zwangere vrouw naar het ziekenhuis brengen. De vroedvrouw had gezegd dat ze niet mocht persen. Te veek gevaar. Wat er juist aan de hand was heb ik niet volledig begrepen. Ze was helemaal klaar gemaakt voor transport. Een rustige rit tot aan het ziekenhuis.
Aangekomen in het ziekenhuis, doe ik de deus vanachter op en die vrouw was gewoon aan het bevallen!!!!!!!
Heel blij dat we al waren aangekomen.
We hebben twee nieuwe huisdieren erbij gekregen. Er zijn twee schaapen gekocht die nu in onze tuin staan om VET te worden. Deze worden dan opgegeten met het feeste als er twee dokters weg gaan.
Omdat hier in het dorpje niet echt veel te doen is proberen we zaterdag toch iets te doen. Vorig week hebben we een klein fuifje gehouden. Vandaag zijn we uitgenodigd om een film te gaan zien in de bij een andere NGO.
Ik zit hier nu al bijna meer dan een uur in het internethutje en ik heb drie mails kunnen lezen. Nu 6 maanden ga ik de geduldigheid zelve zijn:)
xx
zaterdag 26 september 2009
zondag 20 september 2009
Op weg naar Dakoro
Toch terug gevonden
Op weg naar Dakoro :
Ik had het geluk dat ik met het vliegtuig naar Dakoro mocht gaan. Het was een zeer klein vliegtuigje van de UN we maar met 11 man In konden. We ware, dus goed volgeladen. Het vliegtuig had 3 verchillende haltes af te gaan. Na 1.5 uur hadden we de eerste stop bereikt. Maradi. Daar stond dan een chauffeur van MSF mij op te wachten.
Ik was volledig klaar voor een rit van minstens drie uur naar Dakoro. Zeer aangename chauffeur. Een beetje muziek in de auto ; En rijden maar. Na ongeveer 10 min stopte de weg en moesten we de brouce inrijden. SUPER !!! Na ongeveer 1 uur rijden een wissel van auto en verder rijden. Aangekomen bij het eerste dorpje was ook ineens de eerste post van MSF. Een CSI Centre Sante Integree. Een kleine stop en een kleine voorstelling. Het zat er vol zwangere jonge vrouwen en moeders met zeer kleine schattige kindjes. Allemaal aan het wenen. Een kleine rondleiding gekregen. Aan elk CSI staat ere en gebouw van de staat. Daar werken geen mensen van MSF. Een sort klein ziekenhuisje. De CSI zijn kleine strooien hutjes gebouwd door en voor MSF.Overal liepen of lagen patienten. De 98 procent van de patienten kan niet lezen of schrijven en spreken geen frans. Wat het zeker niet gemakkelijk maakt. Maar de vrouwen zijn wel allemaal zeer dankbaar. Ik heb me dan maar verdiept in het leren van de plaatselijke taal Het Haoussa. Nadien werd de tocht verder gezet. We stopte nog bij twee andere CSI. Dit was ook elke keer om te kijken of we geen patienten moesten meeneme, die heel ziek waren naar het ziekenhuisje in Dakoro. Na 4 uur onderweg te zijn kwamen we aan in Dakoro. Het is hier HEET. En het ergste van al is eigenlijk dat dit nog niet de warmste maanden zijn.
Eerste werd ik terug aan iedereen voorgesteld. En oooooh; wat heb ik toch een leuke naam. De zwartjes vinden het super om mijn naam te roepen. Hij heeft hier alle verschillende vormen al gekregen. Meestal roepen ze NILA.
De expats van msf komen van heel verschillende landen. We zijn in het total met 11. 6 mannen en 5 vrouwen. Er zijn 2 verschillende huizen waar we wonen. Ik woon voor de moment samen met Lore een vroudvrouw uit gent en met Mohammed een verpleger uit Rwanda en Eric een Architect uit Frankrijk. HierHhHHHHJBKJBKJ/BG/K²Hjkdhfjshljrhbflhl Hier in Dakoro is eigenlijk echt niet veel te beleven. Een paar kleine winkeltjes; een mini cafee tje. Vrijdag is het hier markt. Dan is het een echt overrompeling in het dorp.
Vandaag (zondag) is het het einde van de ramadam; GROOT feest dus. Ongeloofelijk hoe de mensen zich hier dan opkleden. Fantastiche eigenlijk. Als je ziet in wat voor hutjes die wonen. We waren uitgenodigd om samen met de dokters van het ziekenhuisje iets te komen eten. De bedeoling van deze dag is eigenlijk dat de mense, bij elkaar op bezoek gaan en heel de dag eten. En GELUKKIG ZIJN en LACHEN. Een zeer leuke sfeer in het dorpje.
Morgen om 7u30 begin ik mijn eertse dag te werken. Youssouf een verpleger gaat eerst mee naar de CSI waar ik verantwoordelijk voor ben. Die liggen meer in het noorden van Dakoro. De verste in 1;5 uur rijden. Het is daar nog meet woestijn dan hier. Het is momenteel regenseizoen. Du s hier staan wel een paar bomen. Sinds ik hier ben heeft het wel nog geen druppel geregend.
Tot binnenkort
Op weg naar Dakoro :
Ik had het geluk dat ik met het vliegtuig naar Dakoro mocht gaan. Het was een zeer klein vliegtuigje van de UN we maar met 11 man In konden. We ware, dus goed volgeladen. Het vliegtuig had 3 verchillende haltes af te gaan. Na 1.5 uur hadden we de eerste stop bereikt. Maradi. Daar stond dan een chauffeur van MSF mij op te wachten.
Ik was volledig klaar voor een rit van minstens drie uur naar Dakoro. Zeer aangename chauffeur. Een beetje muziek in de auto ; En rijden maar. Na ongeveer 10 min stopte de weg en moesten we de brouce inrijden. SUPER !!! Na ongeveer 1 uur rijden een wissel van auto en verder rijden. Aangekomen bij het eerste dorpje was ook ineens de eerste post van MSF. Een CSI Centre Sante Integree. Een kleine stop en een kleine voorstelling. Het zat er vol zwangere jonge vrouwen en moeders met zeer kleine schattige kindjes. Allemaal aan het wenen. Een kleine rondleiding gekregen. Aan elk CSI staat ere en gebouw van de staat. Daar werken geen mensen van MSF. Een sort klein ziekenhuisje. De CSI zijn kleine strooien hutjes gebouwd door en voor MSF.Overal liepen of lagen patienten. De 98 procent van de patienten kan niet lezen of schrijven en spreken geen frans. Wat het zeker niet gemakkelijk maakt. Maar de vrouwen zijn wel allemaal zeer dankbaar. Ik heb me dan maar verdiept in het leren van de plaatselijke taal Het Haoussa. Nadien werd de tocht verder gezet. We stopte nog bij twee andere CSI. Dit was ook elke keer om te kijken of we geen patienten moesten meeneme, die heel ziek waren naar het ziekenhuisje in Dakoro. Na 4 uur onderweg te zijn kwamen we aan in Dakoro. Het is hier HEET. En het ergste van al is eigenlijk dat dit nog niet de warmste maanden zijn.
Eerste werd ik terug aan iedereen voorgesteld. En oooooh; wat heb ik toch een leuke naam. De zwartjes vinden het super om mijn naam te roepen. Hij heeft hier alle verschillende vormen al gekregen. Meestal roepen ze NILA.
De expats van msf komen van heel verschillende landen. We zijn in het total met 11. 6 mannen en 5 vrouwen. Er zijn 2 verschillende huizen waar we wonen. Ik woon voor de moment samen met Lore een vroudvrouw uit gent en met Mohammed een verpleger uit Rwanda en Eric een Architect uit Frankrijk. HierHhHHHHJBKJBKJ/BG/K²Hjkdhfjshljrhbflhl Hier in Dakoro is eigenlijk echt niet veel te beleven. Een paar kleine winkeltjes; een mini cafee tje. Vrijdag is het hier markt. Dan is het een echt overrompeling in het dorp.
Vandaag (zondag) is het het einde van de ramadam; GROOT feest dus. Ongeloofelijk hoe de mensen zich hier dan opkleden. Fantastiche eigenlijk. Als je ziet in wat voor hutjes die wonen. We waren uitgenodigd om samen met de dokters van het ziekenhuisje iets te komen eten. De bedeoling van deze dag is eigenlijk dat de mense, bij elkaar op bezoek gaan en heel de dag eten. En GELUKKIG ZIJN en LACHEN. Een zeer leuke sfeer in het dorpje.
Morgen om 7u30 begin ik mijn eertse dag te werken. Youssouf een verpleger gaat eerst mee naar de CSI waar ik verantwoordelijk voor ben. Die liggen meer in het noorden van Dakoro. De verste in 1;5 uur rijden. Het is daar nog meet woestijn dan hier. Het is momenteel regenseizoen. Du s hier staan wel een paar bomen. Sinds ik hier ben heeft het wel nog geen druppel geregend.
Tot binnenkort
donderdag 17 september 2009
De reis en aankomst
Hallo,
Ik heb het geluk of ongeluk dat ik nog steeds in de hoofdstad ben. Vrijdagmorgend vertrek ik normaal gezien met een klein vliegtuigje naar Maradi. Van daar uit zo ik dan normaal gezien met de auto naar Dakoro gaan. Ik zal vrijdagavond of zaterdagvoormiddag dus in Dakoro aankomen.
Vandaag is het ed 17de dag van de Ramadam, en werkt er niemand. Daarom dat ik even tijd heb om gebruik te maken van de computer.
15/9 tot 17/9
Vertrek van Brussel zuid naar Paris Charles De Gaulle. Ik zat al in de verkeerde wagon, ik had alleen naar de nummer van de stoel gekeken en niet naar de wagon. Dus veranderen. Maar zeker niet slechter. Ik mocht in eerste klassa gaan zitten:)
Aangekomen in Parijs: SUPER grote vlieghaven, met 2 grote, zware zakken. Lang moeten aanschuiven voor mijn bagage af te geven. Toen het aan mijn beurt was bleek er één van mijn zakken buiten proportie te zijn. Die mocht niet mee via de gewone weg. Ik moest die daar ergens zetten (is ook goed aangekomen)
Niet veel tijd om een beetje rond te wandelen in de vlieghaven. Alles moest snel gaan.
Super groot vliegtuig, 2 leuke films gezien.
Aangekomen in Niamey. De eesrte zenuwen kwamen op. Ik dacht dat er iets niet in orde ging zijn. Ik stond echt bijna te trillen op mijn benen. Maar alles was ok. Buiten de vlieghaven stond er een zeer vriendelijke man van MSF op mij te wachten.
Aangekomen in het hoofdbureau wisten ze mij te zeggen dat ik pas donderdag zou vertrekken naar Dakoro.
Een kleine briefing gekregen. Nadien in slaap gevallen. Zeker 12 uur geslapen. Maar de dag nadien nog steeds moe. Ze zeggen hier dat het aanpassen is aan de warmte. Op de moment noemen de mensen het niet echt warm. Het is hier gemiddeld 37 graden. Ik vind dat toch wel redelijk warm:)
gisteren naar de ambassede geweest van België; veel uitleg gekregen en allerlei papieren in orde gemaakt. In de namiddag heb ik de stad op mijn eentje getrotseerd. Niet simpel aangezien de straten hier geen namen hebben en alles zeer hard op elkaar lijkt. Maar na een 1,5 uur stond ik ineens terug voon mijn slaapplaats. Een aangename verrassing.
Het is wel leuk dat je hier gewoon op straat kan rondlopen zonder dat de mensen u lastig vallen. Ze kijken wel raar. Alle sommige toch.
De mensen zijn hier allemaal super vriendelijk. Hun frans is wel niet altijd gemakkelijk te verstaan.
Gisterenavond zijn we in een cafe' tje naar champions Legue voetbalmatch gaan zien. Ongeloofelijk eigenlijk dat zoiets mogelijk is. Het was heel gezellig. Leuke sfeer. Ik heb daar frietjes en brochette MOETEN eten:)
Ze zeiden mij dat ik dat 6 maanden nie ga zien of krijgen als ik in de brouce (Dakoro) zit. Ik heb dat dan maar aangenomen. Het smaakte ongeloofelijk goed.
Vandaag moet ik hier eigenlijk een beetje rondhangen. En hopen dat ik morgenvroeg mag vertrekken met het vliegtuigje. Moet nog even mijn bagage herschikken want niet alles mag mee met het vliegtuig. Dat weegt dan te veel. Het gaat nog spannend worden. De rest wordt dan nadien nagestuurd. Het schrijven op de blog gaat eigenlijk wel beter van verwacht. Dat is nu wel het geluk dat mijn vliegtuig een beetje later vertrekt en dat er niemand werkt vandaag dat ik tijd heb om een verslagje te schrijven.
tot de volgende :)
Ik heb het geluk of ongeluk dat ik nog steeds in de hoofdstad ben. Vrijdagmorgend vertrek ik normaal gezien met een klein vliegtuigje naar Maradi. Van daar uit zo ik dan normaal gezien met de auto naar Dakoro gaan. Ik zal vrijdagavond of zaterdagvoormiddag dus in Dakoro aankomen.
Vandaag is het ed 17de dag van de Ramadam, en werkt er niemand. Daarom dat ik even tijd heb om gebruik te maken van de computer.
15/9 tot 17/9
Vertrek van Brussel zuid naar Paris Charles De Gaulle. Ik zat al in de verkeerde wagon, ik had alleen naar de nummer van de stoel gekeken en niet naar de wagon. Dus veranderen. Maar zeker niet slechter. Ik mocht in eerste klassa gaan zitten:)
Aangekomen in Parijs: SUPER grote vlieghaven, met 2 grote, zware zakken. Lang moeten aanschuiven voor mijn bagage af te geven. Toen het aan mijn beurt was bleek er één van mijn zakken buiten proportie te zijn. Die mocht niet mee via de gewone weg. Ik moest die daar ergens zetten (is ook goed aangekomen)
Niet veel tijd om een beetje rond te wandelen in de vlieghaven. Alles moest snel gaan.
Super groot vliegtuig, 2 leuke films gezien.
Aangekomen in Niamey. De eesrte zenuwen kwamen op. Ik dacht dat er iets niet in orde ging zijn. Ik stond echt bijna te trillen op mijn benen. Maar alles was ok. Buiten de vlieghaven stond er een zeer vriendelijke man van MSF op mij te wachten.
Aangekomen in het hoofdbureau wisten ze mij te zeggen dat ik pas donderdag zou vertrekken naar Dakoro.
Een kleine briefing gekregen. Nadien in slaap gevallen. Zeker 12 uur geslapen. Maar de dag nadien nog steeds moe. Ze zeggen hier dat het aanpassen is aan de warmte. Op de moment noemen de mensen het niet echt warm. Het is hier gemiddeld 37 graden. Ik vind dat toch wel redelijk warm:)
gisteren naar de ambassede geweest van België; veel uitleg gekregen en allerlei papieren in orde gemaakt. In de namiddag heb ik de stad op mijn eentje getrotseerd. Niet simpel aangezien de straten hier geen namen hebben en alles zeer hard op elkaar lijkt. Maar na een 1,5 uur stond ik ineens terug voon mijn slaapplaats. Een aangename verrassing.
Het is wel leuk dat je hier gewoon op straat kan rondlopen zonder dat de mensen u lastig vallen. Ze kijken wel raar. Alle sommige toch.
De mensen zijn hier allemaal super vriendelijk. Hun frans is wel niet altijd gemakkelijk te verstaan.
Gisterenavond zijn we in een cafe' tje naar champions Legue voetbalmatch gaan zien. Ongeloofelijk eigenlijk dat zoiets mogelijk is. Het was heel gezellig. Leuke sfeer. Ik heb daar frietjes en brochette MOETEN eten:)
Ze zeiden mij dat ik dat 6 maanden nie ga zien of krijgen als ik in de brouce (Dakoro) zit. Ik heb dat dan maar aangenomen. Het smaakte ongeloofelijk goed.
Vandaag moet ik hier eigenlijk een beetje rondhangen. En hopen dat ik morgenvroeg mag vertrekken met het vliegtuigje. Moet nog even mijn bagage herschikken want niet alles mag mee met het vliegtuig. Dat weegt dan te veel. Het gaat nog spannend worden. De rest wordt dan nadien nagestuurd. Het schrijven op de blog gaat eigenlijk wel beter van verwacht. Dat is nu wel het geluk dat mijn vliegtuig een beetje later vertrekt en dat er niemand werkt vandaag dat ik tijd heb om een verslagje te schrijven.
tot de volgende :)
Abonneren op:
Posts (Atom)
