Hey
Zoals de meeste wel zullen weten ben ik mijn laatste uren in Niger aan het doorbrengen. Met pijn in het hart neem ik afscheid van deze prachtige missie. Ik heb hier 6 super toffe maanden doorgebracht. De maanden zijn ongeloofelijksnel voiorbij gegaan. Ik kan mij nog zeer levendig de eerste dag voortsellen. Aangekomen in de hoofstad als volledige Europeaan. Nu vertrek ik met toch een beetje Afrika in mij. Afrikaanse kleren, kappsel en de extra kilo's waar de plaatselijke bevolking heeeeeeel blij mee is. Want dat wil dan, toch zeggen dat ik het hier goe heb gehad en niets tekort ben gekomen:)
De laatste week is zwaar geweest. Alle evaluaties die ik moest afwerken, veel rapporten die nog niet klaar waren en natuurlijk feesten als de beesten:)
Heb prachtige cadeaus gekregen van de nationale staff. Echt zeer leuk!!! De traantjes zijn natuulijk rijkelijk gevloeid de laatste dagen voor mijn vertrek. Ik heb zelfs pakjes gekregen van de chef de canton van Soli en Goula. Ze hebben gezegd dat ze nog nooit een expat hebben gezien die zo open staat voor de plaatselijke cultuur en altijd barts van energie. Nadien zeggen ze dan dat ik net mag wenen, want dan gaat iedereen wenen. Dan vind ik dat ge niet zo'n dingen moogt zeggen.
Het zal raar zijn om morgen terug in België te zijn. Ik heb samen met Lieve een leuk huisje in Heverlee. Daar kijk ik ook wel naat uit. Ik zou wel al willen zeggen dat ik zeker terug op missie ga vertrekken. Ik ga het hier bij laten. Tot binnenkort!!!!! ZEER BINNENKORT
dinsdag 9 maart 2010
zondag 7 februari 2010
ZEER MOE
ZEER MOE
Hier zijn we weer. Het is weer even geleden. Ik ben op de moment aan het typen op een duitste computer. De letters staan op een andere plaats, dus bied ik al mijn excuses aan als het soms moeilijk leesbaar zou zijn.
Het is de afgelopen weken heel drik geweest. De grote baas is opbezoek geweest, wat wil zeggen veel veranderingen. CSI Soly is volledig in het noorden van Dakoro gelegen; de toestand is daar ernstiger dan in de andere CSI´s. Zoals ik al verschillende keren heb vermeld verwacht men dat 2010 een erg jaar gaat worden op vlak van ondervoeding: De eerste tekens beginnen merkbaar te worden. De kinderen die het programma verlaten hebben komen enkele weken nadien terug. Er is niets te eten waardoor de kindjes steeds terug veel vermageren. En nadien terug worden opgenomen. Andere haken af van het programma omdat ze naar een endere plaats gaan om daar eten te zoeken.
De laatste twee weken heb ik zeer veel ernstig ondervoede kindjes gezien. Het blijft soms toch heel moeilijk om te begrijpen dat de mama´s zolang thuis blijven voordat ze iets gaan doen. De kindjes komem dikwijls half dood aan in de CSI, Daar krijgen ze dan de eerste zorgen en worden doorverwezen naar Dakoro; De laatste twee weken zijn er 4 kindjes bij mij in de auto gestorven.
De kindjes sterven door ondervoeding, onderkoeling, resp infecties en natuurlijk uitdroging, De kindjes zijn in shock in de auto dat we eigenlijk niet veel kunnen doen, Beginnen reanimeren in de auto heeft niet echt veel zin.
Dan is er nog bijgekomen dat de oplader van mijn computer kopat is, Daarom ben ik nu op die duittse computer aan het typen.
Gisteren hebben we les gegegeven aan de HP, over belangrijke signalen die ze moeten herkennnen als de kindjes komen naar de CSI´s. Zij zien de kindjes voor dat ze bij de verpleegkundige aan komen. Zo kunnen ze de kendjes snel doorsturen, zonder dat het kindje heel het circuit moet volgen.
Vrijdag was er een urgentie in Soli. Een kindje met hypothermie (een temperatuur van 33°) De verpleger hed de meeste zorgen al toegepast. Op de moment dat ik aankwam was het kindje nog wakker. Het dronk nog een beetje, dus was het niet nodig om een infuus te prikken of een maagsonde te steken om vocht toe te dienen (voor uitdroging). Vertrokken met de auto verliep op het eerste zicht alles normaal. Maar de verpleger had nmij gezegd goed op te letten, veel kns dat het kindje in shock ging gaan. Door de uitdroging en hypothermie en malnutritie.
We waren een uur aan het rijden, ineens moet die mama super hard overgeven, heb snel da kindje genomen em zag dat het bewustzijn heel wat minder geworden, de pols was nog heel zwak. De chauffeur had ondertussen de auto gestopt. Hier was het moment: ik moest een infuus prikken bij zo een mager dingske (om geen 5de dode te hebben). Derde keer dan toch gelukt, super blij. Aangekomen in Dakoro was het kindje al een beetje beter geworden; Dat heeft mij echt deugd gedaan, zeker na al die triestige gevallen van de afgelopen weken.
Zaterdag ben ik die mama dan gaan bezoeken in het ziekenhuis, die was super blij: Op die moment kon ik echt beginnen wenen. Het is zeker dat het een van mijn gelukkigste dagen was in dakoro.
Gisteren namiddag heb ik dan bezoek gekregen in huis vsn de vroedvrouw en de HP (mijn feestcomite) Het is to een beetje de gewoonte dat iedere expat een feest geeft voor dat die vertrekt. Ik heb het idee om een feest in Soli en Goula te geven. De staff ven de CSi"s zijn allemaal super enthousiast, er is nog nooit een expat geweest die dat gedaan heeft. Vraagt natuurlijk wel dat organisatie, aangezien dat daar niets ia. Maar iedereen helpt mega had. Na onze meeting zei de HP: Nele, gij denkt aan u feest, maar wij denken aan de dag dat gij ons gaat verlaten. Zo mooi, het gaat niet gemakkelijk zijn om hier weg te gaan.
Vandaag zondag: Aan het wachten op Domimique om samen te ontbijten.
Bijna vergeten, maar wel zeer belangrijk. Ik ben terug begonnen met sporten, 2 keer in de week ga ik gaan lopen. 1 keer in het weekend en 1 keer in de week. Ondertussen zijn we al 6 keer geweest. Het is goed om een beetje aan mijn extra kilo2s te werken. Mensem die vermageren in Afrika snap ik niet:)
Tot binnenkort
Hier zijn we weer. Het is weer even geleden. Ik ben op de moment aan het typen op een duitste computer. De letters staan op een andere plaats, dus bied ik al mijn excuses aan als het soms moeilijk leesbaar zou zijn.
Het is de afgelopen weken heel drik geweest. De grote baas is opbezoek geweest, wat wil zeggen veel veranderingen. CSI Soly is volledig in het noorden van Dakoro gelegen; de toestand is daar ernstiger dan in de andere CSI´s. Zoals ik al verschillende keren heb vermeld verwacht men dat 2010 een erg jaar gaat worden op vlak van ondervoeding: De eerste tekens beginnen merkbaar te worden. De kinderen die het programma verlaten hebben komen enkele weken nadien terug. Er is niets te eten waardoor de kindjes steeds terug veel vermageren. En nadien terug worden opgenomen. Andere haken af van het programma omdat ze naar een endere plaats gaan om daar eten te zoeken.
De laatste twee weken heb ik zeer veel ernstig ondervoede kindjes gezien. Het blijft soms toch heel moeilijk om te begrijpen dat de mama´s zolang thuis blijven voordat ze iets gaan doen. De kindjes komem dikwijls half dood aan in de CSI, Daar krijgen ze dan de eerste zorgen en worden doorverwezen naar Dakoro; De laatste twee weken zijn er 4 kindjes bij mij in de auto gestorven.
De kindjes sterven door ondervoeding, onderkoeling, resp infecties en natuurlijk uitdroging, De kindjes zijn in shock in de auto dat we eigenlijk niet veel kunnen doen, Beginnen reanimeren in de auto heeft niet echt veel zin.
Dan is er nog bijgekomen dat de oplader van mijn computer kopat is, Daarom ben ik nu op die duittse computer aan het typen.
Gisteren hebben we les gegegeven aan de HP, over belangrijke signalen die ze moeten herkennnen als de kindjes komen naar de CSI´s. Zij zien de kindjes voor dat ze bij de verpleegkundige aan komen. Zo kunnen ze de kendjes snel doorsturen, zonder dat het kindje heel het circuit moet volgen.
Vrijdag was er een urgentie in Soli. Een kindje met hypothermie (een temperatuur van 33°) De verpleger hed de meeste zorgen al toegepast. Op de moment dat ik aankwam was het kindje nog wakker. Het dronk nog een beetje, dus was het niet nodig om een infuus te prikken of een maagsonde te steken om vocht toe te dienen (voor uitdroging). Vertrokken met de auto verliep op het eerste zicht alles normaal. Maar de verpleger had nmij gezegd goed op te letten, veel kns dat het kindje in shock ging gaan. Door de uitdroging en hypothermie en malnutritie.
We waren een uur aan het rijden, ineens moet die mama super hard overgeven, heb snel da kindje genomen em zag dat het bewustzijn heel wat minder geworden, de pols was nog heel zwak. De chauffeur had ondertussen de auto gestopt. Hier was het moment: ik moest een infuus prikken bij zo een mager dingske (om geen 5de dode te hebben). Derde keer dan toch gelukt, super blij. Aangekomen in Dakoro was het kindje al een beetje beter geworden; Dat heeft mij echt deugd gedaan, zeker na al die triestige gevallen van de afgelopen weken.
Zaterdag ben ik die mama dan gaan bezoeken in het ziekenhuis, die was super blij: Op die moment kon ik echt beginnen wenen. Het is zeker dat het een van mijn gelukkigste dagen was in dakoro.
Gisteren namiddag heb ik dan bezoek gekregen in huis vsn de vroedvrouw en de HP (mijn feestcomite) Het is to een beetje de gewoonte dat iedere expat een feest geeft voor dat die vertrekt. Ik heb het idee om een feest in Soli en Goula te geven. De staff ven de CSi"s zijn allemaal super enthousiast, er is nog nooit een expat geweest die dat gedaan heeft. Vraagt natuurlijk wel dat organisatie, aangezien dat daar niets ia. Maar iedereen helpt mega had. Na onze meeting zei de HP: Nele, gij denkt aan u feest, maar wij denken aan de dag dat gij ons gaat verlaten. Zo mooi, het gaat niet gemakkelijk zijn om hier weg te gaan.
Vandaag zondag: Aan het wachten op Domimique om samen te ontbijten.
Bijna vergeten, maar wel zeer belangrijk. Ik ben terug begonnen met sporten, 2 keer in de week ga ik gaan lopen. 1 keer in het weekend en 1 keer in de week. Ondertussen zijn we al 6 keer geweest. Het is goed om een beetje aan mijn extra kilo2s te werken. Mensem die vermageren in Afrika snap ik niet:)
Tot binnenkort
zondag 24 januari 2010
AIAIA, Dat is echt lang geleden deze keerJ
Wat heb ik zoal gedaan de afgelopen drie weken. Twee zalige weken vakantie en al weer terug 1 weekje aan het werken.
Drie weken heb ik Dakoro dus verlaten om op vakantie te vertrekken. De vakantie kwam op tijd. Het was tijd op de batterijen op te laden. Zondagmorgen hier vertrokken tot aan ander project van MSF Spanje waar ik dan één nacht moest blijven slapen. Samen met hun dan de volgende dag vertrokken naar de hoofdstad. Daar moest ik dan nog een dag en een half wachten voor ik kon vertrekken. Dat heeft mij wel heel goed gedaan, ik heb heel de tijd geslapen. Wat dan nog maar eens duidelijk maakte dat ik echt wel vakantie nodig had.
Aangekomen in Senegal was ik heel hard verschoten hoe groot het verschil was tussen Niger en Senegal. Niger is dus echt wel heeeeeeeeeeeel arm. In Senegal een zeer leuke vakantie gehad, veel gerust en genoten van elke moment. Het was leuk om in een heel andere omgeving te zijn. En niet aan het werk te moeten denken. Vooral psychisch zeer goed uitgerust.
Het eerste bezoek in Senegal aan een supermarktje was het precies of ik een pareis binnengekomen wasJ
Prinskoeken, cornflakes, chocolade, chocomousse, yoghurt….. Alles gewoon!!!!!
Ik wist echt even niet wat mij overkwam. We zijn dan ook gepasseerd langs de discotheek waar Frank Van den Broucke voor het laatst levend was gezien. Gaan zwemmen, ijsjes gaan eten, cocktail gedronken, mijn haar laten vlechten (wat 6 uur tijd in beslag heeft genomen)
Wel met een uurtje pauze, waar ik dan gezellig mee mocht eten met de familie.
De Senegalezen zijn wel opdringerige mensen, vooral op de toeristische plaatsen. Wat zeer veel energie vraagt en op den duur ook niet meer echt ontspannend is. De laatste dag zijn we dan naar een strandje gegaan waar de Senegalezen gaan zwemmen. Zeer rustig en niemand die u komt lastig vallen.
Jammer genoeg na een weekje was het al gedaan. In de vlieghaven van Dakar waren heel veel toeristen. Mijn vliegtuig vertrok ongeveer samen met het vliegtuig naar Parijs. De moment dat ik rechtstond om naar het vliegtuig te gaan zeiden de mensen naast mij ‘Dat is nog niet voor Parijs he’. Ik was inderdaad de enige blanke die dat vliegtuig moest hebben. De volgende dag ben ik dan terug naar Maradi gegaan om van daar uit dan naar Dakoro te komen. In Niamey moest ik om 8 uur ’s morgens het vliegtuig nemen. Met het vliegtuig heb ik dan bijna heel Niger bezocht. Ben van Niamey naar Madawa, Agadez, Zinder om uiteindelijk 5 uur later in Maradi aan te komen.
De dag nadien eindelijk terug naar Dakoro, aangekomen in Dakoro voelde het echt aan als terug thuiskomen. Iedereen super enthousiast dat ik terug was.
Hier kreeg ik dan wel te horen dat de 12 case de santé en de 2 CSI ’s veel te veel werk was en dat ze beslist hebben na mijn goedkeuring om voorlopig mij volledig te concentreren op de twee CSI’s.
Na de uiteg die ze mij gegeven hebben kon ik mij vinden in de argumenten die ze aanhaalden. Nu ben ik dus een weekje begonnen met de twee CSI’s. Waar bij nader inzien ook nog heel veel werk is.
Zeker met de slechte oogst dit jaar, kunnen ze alle supervisie en hulp gebruiken. Het aantal ernstig ondervoede kinderen zien we per week omhoog gaan. Januari heeft nu let dubbele van december bereikt. En het gaat er voor de komende twee maanden zeker niet beter op worden. De situatie wordt echt tot op de voet opgevolgd, om op tijd te kunnen ingrijpen als de situatie te erg wordt.
Wat dus wil zeggen veel vergaderingen, statistieken opvolgen en lange dagen. Maar wel interessant.
Deze keer hebben ze mij niet ten huwelijk gevraagd. Maar gevraagd of ik mij niet tot de Islam wil bekeren. En nadien trouwen en voor altijd in Dakoro blijven. Ik heb het dan toch maar vriendelijk afgewezenJ
Sinds vorige week ban ik samen met Dominiek begonnen met lopen. Er moet echt iets gedaan worden aan de conditie en de extra kilo’s. Mensen die denken dat ze gaan vermageren in Afrika hebben het toch wel volledig mis ze. En voila Dominiek staat al te wachten om samen te gaan lopen. We moeten wel wachten tot de zon begint onder te gaan.
Tot de volgende
Wat heb ik zoal gedaan de afgelopen drie weken. Twee zalige weken vakantie en al weer terug 1 weekje aan het werken.
Drie weken heb ik Dakoro dus verlaten om op vakantie te vertrekken. De vakantie kwam op tijd. Het was tijd op de batterijen op te laden. Zondagmorgen hier vertrokken tot aan ander project van MSF Spanje waar ik dan één nacht moest blijven slapen. Samen met hun dan de volgende dag vertrokken naar de hoofdstad. Daar moest ik dan nog een dag en een half wachten voor ik kon vertrekken. Dat heeft mij wel heel goed gedaan, ik heb heel de tijd geslapen. Wat dan nog maar eens duidelijk maakte dat ik echt wel vakantie nodig had.
Aangekomen in Senegal was ik heel hard verschoten hoe groot het verschil was tussen Niger en Senegal. Niger is dus echt wel heeeeeeeeeeeel arm. In Senegal een zeer leuke vakantie gehad, veel gerust en genoten van elke moment. Het was leuk om in een heel andere omgeving te zijn. En niet aan het werk te moeten denken. Vooral psychisch zeer goed uitgerust.
Het eerste bezoek in Senegal aan een supermarktje was het precies of ik een pareis binnengekomen wasJ
Prinskoeken, cornflakes, chocolade, chocomousse, yoghurt….. Alles gewoon!!!!!
Ik wist echt even niet wat mij overkwam. We zijn dan ook gepasseerd langs de discotheek waar Frank Van den Broucke voor het laatst levend was gezien. Gaan zwemmen, ijsjes gaan eten, cocktail gedronken, mijn haar laten vlechten (wat 6 uur tijd in beslag heeft genomen)
Wel met een uurtje pauze, waar ik dan gezellig mee mocht eten met de familie.
De Senegalezen zijn wel opdringerige mensen, vooral op de toeristische plaatsen. Wat zeer veel energie vraagt en op den duur ook niet meer echt ontspannend is. De laatste dag zijn we dan naar een strandje gegaan waar de Senegalezen gaan zwemmen. Zeer rustig en niemand die u komt lastig vallen.
Jammer genoeg na een weekje was het al gedaan. In de vlieghaven van Dakar waren heel veel toeristen. Mijn vliegtuig vertrok ongeveer samen met het vliegtuig naar Parijs. De moment dat ik rechtstond om naar het vliegtuig te gaan zeiden de mensen naast mij ‘Dat is nog niet voor Parijs he’. Ik was inderdaad de enige blanke die dat vliegtuig moest hebben. De volgende dag ben ik dan terug naar Maradi gegaan om van daar uit dan naar Dakoro te komen. In Niamey moest ik om 8 uur ’s morgens het vliegtuig nemen. Met het vliegtuig heb ik dan bijna heel Niger bezocht. Ben van Niamey naar Madawa, Agadez, Zinder om uiteindelijk 5 uur later in Maradi aan te komen.
De dag nadien eindelijk terug naar Dakoro, aangekomen in Dakoro voelde het echt aan als terug thuiskomen. Iedereen super enthousiast dat ik terug was.
Hier kreeg ik dan wel te horen dat de 12 case de santé en de 2 CSI ’s veel te veel werk was en dat ze beslist hebben na mijn goedkeuring om voorlopig mij volledig te concentreren op de twee CSI’s.
Na de uiteg die ze mij gegeven hebben kon ik mij vinden in de argumenten die ze aanhaalden. Nu ben ik dus een weekje begonnen met de twee CSI’s. Waar bij nader inzien ook nog heel veel werk is.
Zeker met de slechte oogst dit jaar, kunnen ze alle supervisie en hulp gebruiken. Het aantal ernstig ondervoede kinderen zien we per week omhoog gaan. Januari heeft nu let dubbele van december bereikt. En het gaat er voor de komende twee maanden zeker niet beter op worden. De situatie wordt echt tot op de voet opgevolgd, om op tijd te kunnen ingrijpen als de situatie te erg wordt.
Wat dus wil zeggen veel vergaderingen, statistieken opvolgen en lange dagen. Maar wel interessant.
Deze keer hebben ze mij niet ten huwelijk gevraagd. Maar gevraagd of ik mij niet tot de Islam wil bekeren. En nadien trouwen en voor altijd in Dakoro blijven. Ik heb het dan toch maar vriendelijk afgewezenJ
Sinds vorige week ban ik samen met Dominiek begonnen met lopen. Er moet echt iets gedaan worden aan de conditie en de extra kilo’s. Mensen die denken dat ze gaan vermageren in Afrika hebben het toch wel volledig mis ze. En voila Dominiek staat al te wachten om samen te gaan lopen. We moeten wel wachten tot de zon begint onder te gaan.
Tot de volgende
maandag 4 januari 2010
Het is zover:)
Het meer dan verdiende verlof kan beginnen. Vandaag vertrek ik een beetje onverwacht naar Madawa (MSF Spanje heeft daar een project). Ik moet tot daar gaan omdat dat mijn enigste kans is om naar Niamey te gaan.
Normaal gezien ging ik maandagmorgen om 10 uur vertrekken. Zaterdagavond om 18 uur wisten ze mij te zeggen dat het niet mogelijk was. Gisteren nog heel hard gewerkt tot half 1 en om 5 uur opgestaan. Nu kan ik toch met een geruster gevoel op reis vertrekken. De vermoeidheid is nu wel nog erger geworden. Wat eigenlijk bijna niet meer mogelijk was. Straks om 10 uur vertrek ik voor een rit van ongeveer 3 uur in de auto. En maandagmorgen om half 7 vertrekken we dan vandaar uit voor een rit van 12 uur naar Niamey. Daar aangekomen vroeg in bed denk ik. Dinsdag heb ik afgesproken met een vroedvrouw van Goula (die ook vakantie heeft) in Niamey. Ze gaat mij de stad een beetje leren kennen. Dinsdagnacht vertrek ik dan naar Senegal. Woensdagmorgen aankomen om 7 uur in Dakar. VAKANTIE KAN BEGINNEN!!!!
Voor ik het bijna vergeet: een GELUKKIG NIEUWJAAR!!!! Voor iedereen. Dat alle jullie wensen mogen uitkomen in het nieuwe jaar.
Wat heb ik zoal gedaan de afgelopen 2 weken????
Veel gewerkt; maar dat is geen nieuwtjeJ Heb twee nieuwe case de santé opengedaan in Soli. Ik vraag steeds dat ze de bevolking een beetje sensibiliseren als ik kom. Ze hadden beide ZEER goed gesensibiliseerd. Een beetje overdreven. Er zaten tussen de 100 en 200 vrouwen met kindjes te wachten. Ik heb in totaal dus 4 dagen opnames gedaan. De HP van Soli snapte niet dat ik nadien nog zoveel energie kon hebben. Waar hij dus mee wou zeggen dat ik kan zoveel kon babbelen in de auto om terug te gaan naar de CSI van Soli.
Met kerstmis hebben we hier een gezellig feestje gehad. De drie Europese meisjes hebben gekookt. Het was zoals een echte kerstmis: de hele dag etenJ
- Apperitief:
o Toastjes met tonijnsla en eiersla
o Olijven
o Kaasjes
o Salami
- Voorgerecht:
o Bladerdeeghapjes( volledig zelfgemaakt)
o met tonijn en tomaat
o kip, kaas en komkommer
o op een bedje van een fris slaatje
- Hoofdgerecht
o gebakken patatjes
o kip met appeltjes en rozijntjes in de oven
o Boontjes
- Dessert
o Ananastaart
o Fruitcake
o Chocomousse
o Chocolade-ijs
o Citroensorbet
Dus een echt lekker en geslaagd kerstfeest. Nadien hebben we dan een kerstfilm gezien.
Maandag is het werk gewoon weer begonnen. Zondag nacht niet zo goed geslapen. Zeer veel krampen, en daar was hij weer diarree. Maandag ben ik dan gaan werken met zeer veel krampen. Terug aangekomen in Dakoro, voelde ik mij toch echt niet optimaal. Ben tegen half 7 dan een beetje op de zetel gaan liggen. En het was weer hetzelfde zoals elke 3 à 4 weken. Koorts en diarree. PPFFF. Maandag nacht heel slecht alle bijna niet geslapen. De volgende ochtend had ik nog steeds koorts. Het was dan beter om een dagje hier te blijven. In de voormiddag nog wat geslapen. In de namiddag ben ik dan op bureau gaan werken. Iedereen heel ongerust omdat ik er niet was om 7 uur ’s morgens. En 100 keer, elk op beurt komen vragen of het wel gaat. Of ze iets moeten doen voor mij. Zo lief.
Nadien ging het weer beter. Diarree is gedaan, toch iets raars. 31 december zijn we gaan feesten in Maradi. Het was echt een fuif. Zeer leuk!!!!! Donderdag namiddag vertrokken. Ze hadden mij bijna opgesloten in het bureau. Ze wouden iet dat ik vertrok om in Maradi te gaan vieren. In Maradi waren er ook nog andere van MSF België, die in een ander project werken. Het was leuk om die nog een terug te zien.
Door het feesten, vermoeidheid, drinken en airco hebben ik nu een hese sexy stem. Ik dacht dat het wel ging overgaan. Maar het is er nog steeds. Zaterdagmorgen ben ik al om half 8 vertrokken met de auto naar de CSI’s. Iedereen die mij nu hoort babbelen, weet dat ik een zeer goed feestje heb gehad. Sommige mannen zeggen te goeJ
Maar volgens mij bestaat dat niet. Maar ik heb er zeker en vast van genoten.
Nu is de moment om mijn douchke te nemen en mij klaar te makken om te vertrekken. Heb eigenlijk een heel raar gevoel om te vertrekken. Raar gevoel dat ik hier niet ga zijn voor twee weken. Maar het is zeker dat ik terugkom met nieuwe energie.
Normaal gezien ging ik maandagmorgen om 10 uur vertrekken. Zaterdagavond om 18 uur wisten ze mij te zeggen dat het niet mogelijk was. Gisteren nog heel hard gewerkt tot half 1 en om 5 uur opgestaan. Nu kan ik toch met een geruster gevoel op reis vertrekken. De vermoeidheid is nu wel nog erger geworden. Wat eigenlijk bijna niet meer mogelijk was. Straks om 10 uur vertrek ik voor een rit van ongeveer 3 uur in de auto. En maandagmorgen om half 7 vertrekken we dan vandaar uit voor een rit van 12 uur naar Niamey. Daar aangekomen vroeg in bed denk ik. Dinsdag heb ik afgesproken met een vroedvrouw van Goula (die ook vakantie heeft) in Niamey. Ze gaat mij de stad een beetje leren kennen. Dinsdagnacht vertrek ik dan naar Senegal. Woensdagmorgen aankomen om 7 uur in Dakar. VAKANTIE KAN BEGINNEN!!!!
Voor ik het bijna vergeet: een GELUKKIG NIEUWJAAR!!!! Voor iedereen. Dat alle jullie wensen mogen uitkomen in het nieuwe jaar.
Wat heb ik zoal gedaan de afgelopen 2 weken????
Veel gewerkt; maar dat is geen nieuwtjeJ Heb twee nieuwe case de santé opengedaan in Soli. Ik vraag steeds dat ze de bevolking een beetje sensibiliseren als ik kom. Ze hadden beide ZEER goed gesensibiliseerd. Een beetje overdreven. Er zaten tussen de 100 en 200 vrouwen met kindjes te wachten. Ik heb in totaal dus 4 dagen opnames gedaan. De HP van Soli snapte niet dat ik nadien nog zoveel energie kon hebben. Waar hij dus mee wou zeggen dat ik kan zoveel kon babbelen in de auto om terug te gaan naar de CSI van Soli.
Met kerstmis hebben we hier een gezellig feestje gehad. De drie Europese meisjes hebben gekookt. Het was zoals een echte kerstmis: de hele dag etenJ
- Apperitief:
o Toastjes met tonijnsla en eiersla
o Olijven
o Kaasjes
o Salami
- Voorgerecht:
o Bladerdeeghapjes( volledig zelfgemaakt)
o met tonijn en tomaat
o kip, kaas en komkommer
o op een bedje van een fris slaatje
- Hoofdgerecht
o gebakken patatjes
o kip met appeltjes en rozijntjes in de oven
o Boontjes
- Dessert
o Ananastaart
o Fruitcake
o Chocomousse
o Chocolade-ijs
o Citroensorbet
Dus een echt lekker en geslaagd kerstfeest. Nadien hebben we dan een kerstfilm gezien.
Maandag is het werk gewoon weer begonnen. Zondag nacht niet zo goed geslapen. Zeer veel krampen, en daar was hij weer diarree. Maandag ben ik dan gaan werken met zeer veel krampen. Terug aangekomen in Dakoro, voelde ik mij toch echt niet optimaal. Ben tegen half 7 dan een beetje op de zetel gaan liggen. En het was weer hetzelfde zoals elke 3 à 4 weken. Koorts en diarree. PPFFF. Maandag nacht heel slecht alle bijna niet geslapen. De volgende ochtend had ik nog steeds koorts. Het was dan beter om een dagje hier te blijven. In de voormiddag nog wat geslapen. In de namiddag ben ik dan op bureau gaan werken. Iedereen heel ongerust omdat ik er niet was om 7 uur ’s morgens. En 100 keer, elk op beurt komen vragen of het wel gaat. Of ze iets moeten doen voor mij. Zo lief.
Nadien ging het weer beter. Diarree is gedaan, toch iets raars. 31 december zijn we gaan feesten in Maradi. Het was echt een fuif. Zeer leuk!!!!! Donderdag namiddag vertrokken. Ze hadden mij bijna opgesloten in het bureau. Ze wouden iet dat ik vertrok om in Maradi te gaan vieren. In Maradi waren er ook nog andere van MSF België, die in een ander project werken. Het was leuk om die nog een terug te zien.
Door het feesten, vermoeidheid, drinken en airco hebben ik nu een hese sexy stem. Ik dacht dat het wel ging overgaan. Maar het is er nog steeds. Zaterdagmorgen ben ik al om half 8 vertrokken met de auto naar de CSI’s. Iedereen die mij nu hoort babbelen, weet dat ik een zeer goed feestje heb gehad. Sommige mannen zeggen te goeJ
Maar volgens mij bestaat dat niet. Maar ik heb er zeker en vast van genoten.
Nu is de moment om mijn douchke te nemen en mij klaar te makken om te vertrekken. Heb eigenlijk een heel raar gevoel om te vertrekken. Raar gevoel dat ik hier niet ga zijn voor twee weken. Maar het is zeker dat ik terugkom met nieuwe energie.
zaterdag 19 december 2009
December deel 1
Leve de pickles chips en speculaas. Dank u Noémie en mama, papa, Joost en Klaas. Zo is de sint toch ook een beetje in Niger langs geweest. Op de moment is ook mijn computer in Dakoro aangekomen (dank u aan de broer van Lore). Dus binnenkort ga ik mss eens een poging ondernemen om ook foto’s op mijne blog te zetten. Maar aangezien ik niet echt een computerheld ban zal het niet simpel worden. Vandaag vrijdag 18 december is het de feestdag van de Republiek Niger. Deze voormiddag nog gewerkt op het bureau nadien de markt gaan bezoeken in Dakoro. Een leuke maar gevaarlijke ervaring. Bijna gespiest tussen de horens van de koeien. Volgende keer nemen we een gids mee; aangezien niemand op de markt Frans spreekt. Maar het was zeker de moeite om eens te bezoeken.
Vorig weekend heb ik heel de zaterdag in Soli doorgebracht voor een les. Ik ga 4 nieuwe case de santé openen. Ze zijn al open; maar ze gaan nu beginnen werken voor MSF. Het was een les over ondervoeding en het wegen en meten van de kinderen. Tegen 17 uur terug in Dakoro aangekomen. Zeer moe en niet veel zin meer om te werken.
Samen met Domeniek het scheppingcenter van Dakoro gaan ontdekkenJ
Schoenen gekocht, een soort van nootjes gevonden voor onze filmavond. Het was een leuke ervaring. Ik heb nu ook het gevoel dat ik hier gewoon kan rondwandelen op mijn gemak. Zondag hebben we een groenten tuin aangelegd. We hebben hier in de kast zaadjes gevonden voor sla en wortelen. Ben benieuwd of we iets te zien gaan krijgen van onze oogst. Zou wel heel leuk zijn.
De komende weken zijn kortere weken maar wel drukke weken. Met het openen van de nieuwe case de santé in Soli. Ik heb veel werk met alles te superviseren. Op de moment krijg ik hulp van Mohammed. Hij is de supervisor van alle CSI’s .
De weken zijn elke keer maar 4 dagen dat ik naar de CSI’s kan gaan. Kerstmis en 1 januari moeten we niet werken. Met kerstmis gaan we hier een feestje organiseren. We gaan proberen om een Europees kerstmenu voor te bereiden. De 26ste ga ik de chauffeur en zijn familie uit nodigen om iets te komen eten en drinken. Omdat ik bij hem ook ben mogen komen met het Tabaski feest.
31 december gaan we naar Maradi gaan met een paar van hier om daar oudejaarsavond te vieren met nog andere mensen van MSF. Uitgaan in Niger, ik ben benieuwd wat dat voorsteltJ
Gisteren heb ik voor het eerst een gelukt infuus geprikt bij een ernstig uitgedroogd kindje. Was heel blij dat het lukte. Het was super druk en de CSI in Goula heeft meer 1 verpleegkundige. Ik was blij dat ik kon helpen. Nadien was heel de staff daar super enthousiast. Nadien zeiden ze mij dat het echt super was dat ik dat gedaan heb. Omdat ze dat niet veel meemaken dat supervisors echt meehelpen. Nadien heb ik een pakje gekregen van de mama van een HP in Goula. Toen we naar huis reden nam de chauffeur een andere weg om langs het huis te passeren. Zo lief, het is een soort van portemonné’ke.
Deze avond is het afscheidsfeest van Lore. Ik denk dat ik nadien in een zwart gat ga vallen. Ik hoop dat het gat nog gaat meevallen. Ik weet wel dat het een serieuze aanpassing gaat zijn.
Normaal gezien vertrekken we ’s morgens samen naar de bureau, en ’s avonds werken we ook steeds samen langer op de bureau. Nu ben ik alleenL
Het is goed dat ik binnen twee weken ook op vakantie vertrek. Zalig een week naar Senegal. In het totaal zal ik twee weken niet in Dakoro zijn. Ik weet eigenlijk ook wel dat ik dat heel hard ga missen.
Het is hier nu ook een beetje thuis geworden. Dus zal het raar zij om hier twee weken niet te zijn.
Ik wens natuurlijk iedereen een VROLIJK KERSTFEEST EN EEN GELUKKIG NIEUWJAAR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dat al jullie wensen in 2010 mogen uitkomen. Bij mij begint
zondag 6 december 2009
Oeps weer even geleden
Vorig weekend heb ik ook niet echt veel tijd gehad om iets te schrijven. Zaterdag was het Tabaski feest. Het feest waarop alle moslims een schaap slachten en delen met familie, buren en vrienden.
Zaterdag tegen 11 uur was ik dus uitgenodigd bij één van de chauffeurs. Degene die probeert te stoppen met roken.
Eerst voorgesteld aan vrouw en kinderen. Er waren nog veel kinderen van uit de buurt, nog een andere chauffeur en de slager. Toen ik aankwam waren de schapen al dood. Ze moesten alleen nog volledig voorbereid worden. Het is veel werk om heel het schaap voor te bereiden. Dat neemt eigenlijk heel de zaterdag in beslag. Zondag wordt het schaap dan gegeten.
Zaterdag worden de ingewanden gegeten. Het was dan dus ook de eerste keer in mijn leven dat ik alle ingewanden heb geproefd. Eerlijk gezegd viel dat nog goed mee. Maar ik denk ook dat het de manier van bereiden was.
Zaterdag hebben ze mijn haar dan gevlochten en mijn handen en armen vol met HENNA gezet. Een echte Afrikaanse geworden. Iedereen die ik tegen kwam vond het fantastisch. Maar het Europese haar is toch niet echt gemaakt voor vlechtjes. Vanaf dat het draadje los is komt heel die vlecht los. Maar het is toch wel 6 dagen heel gemakkelijk geweest. 6 dagen mij haar niet kammen, wat een luxe. Zondag had ik dan niet echt zeer grote plannen. Lang slapen, in de voormiddag een wandeling gemaakt. Ik had al een paar weken heel veel zin in pannenkoeken. Dus ban ik begonnen met heerlijke pannenkoeken gebakken. Tegen 15 uur had in een hele stapel. In ben dan terug naar die chauffeur geweest om te bedanken voor gisteren. Alleen de vrouw en kindjes waren thuis. Die vonden het super dat ik nog eens langskwam. Direct de heerlijke Belgische pannenkoeken geproefd. Super lieve mensen. Leuk om zo in een familie'tje te zijn.
Deze week weer een heel drukke week achter de rug gehad. Ben vrijdag zelfs om 21 uur gaan slapen en geslapen tot 8 uur. Zeer moe.
Woensdag was er een urgentie in de maturiteit van Goula. Verandering van plannen en snel vertrekken naar het ziekenhuis in Dakoro. De vroedvrouw in Goula gaf mij nog snel een set voor de bevalling te doen in de auto moest het nodig zijn. Het was een nieuwe chauffeur, ik had gezegd als de vrouw moet bevallen dat hij moest assisteren. Hij was daar niet helemaal voor te vindenJ
Onderweg met de auto, een nieuw infuus moeten prikken, maar geen bevalling moeten uitvoeren. Het was een vrouw van 26 jaar die moest bevallen van haar 6 de kind waar er nog 4 van in leven waren. Aangekomen in het ziekenhuis hebben ze een echo gedaan. Bleek dat het kindje dood was. PPPFFFF, geen leuk gevoel. Ze hebben dan een keizersnede gedaan om het kindje eruit te halen.
Vrijdag een drukke dag achter de rug en terugkerend van Soli/ Goula naar Dakoro. Een overvolle auto met personeel dat in de CSI werken. Er waren verschillende lessen zaterdagmorgend. Er waren ook nog enkele referenties. De chauffeur had al een tweede auto gebeld om het volk een beetje te spreiden. We zijn dan toch vertrokken met een overvolle auto. Onderweg kwamen we dan de tweede auto tegen. Nog geen 5 min onderweg met de twee auto's of ze bellen op de radio voor een urgentie in Soli. Terug wisselen van auto's. Uiteindelijk wou iedereen snel naar Dakoro gaan. Ik ben dan van auto gewisseld, samen met de chauffeur de urgentie gaan zoeken. Het was een kindje van 7 jaar met een zeer grote open geïnfecteerde wonde aan de buik. Terug kerend naar Dakoro was het al donker aan het worden. Tegen we aankwamen was het 19u15. Dus echt al nachtJ Het was eens een leuke ervaring om zo te rijden. Nadien was ik echt wel steendood. Vertrokken om 7u30 's morgens en terug komen 12 uur later. Dat is meer dan genoeg. Maar vond het wel leuk. Vandaag (zaterdag) is er een feest in Guidan Murunji. Dat is de plaats waar er een ander project is van MSF België. Daar zijn twee mensen waar ik samen de opleiding in september heb mee gevolgd. Dus wel leuk om die nog eens terug te zien. Ze zijn allebei al eens hier geweest. We zijn maar met 4 van hier die naar daar gaan, maar ik heb er wel zin in het is de eerste keer sinds mijn aankomst hier dat ik Dakoro echt ga verlaten. SPANNENDJ
Het is samen met Dominiek(pediater), Achmed(verpleger ziekenhuis) en Komlan (verantwoordelijke) Die dringend nood heeft aan vakantie. Die is hier nu bijna 5 of 6 maanden en heeft nog steeds geen vakantie genomen. Dat is dan ook zeer duidelijk te merken aan zijn humeur. Jammer genoeg eigenlijk. Maar zelf dankt hij dus dat het niet opvaltJ
Het is met mijn leuke chauffeur die met ons naar daar gaat rijden. Deze morgen passeerde hij het bureau om zijn auto te wassen en dat te zeggen tegen mij. Hij zei dat ik naast hem moest komen zitten in de auto dan kan hij een beetje babbelen. Maar ik denk dat, dat de plaats gaat zijn voor de grote chef.
Nog even een klein nieuwsje over de rebellen. De franse ambassade in Niger heeft alle franse terug gehaald. Alleen de mensen die werken voor MSF mogen blijven omdat die onder de verantwoordelijkheid van MSF staan. De Belgische ambassade heeft dat nog niet gedaan.
Vorige week hebben we allemaal een formulier moeten invullen wat we moeten doen als we ontvoerd worden. Persoonlijk denk ik dat het een beetje overdreven is. Het was een ontvoering in Mali op meer dan 1000 km hier vandaan. Maar bij MSF gaat de veiligheid boven allesJ
Volgende week begin ik aan een nieuw project. Op de moment zijn er 8 case de santé open van de CSI Goula. Volgende week gaan we de 4 case de santé openen in Soli. Eerst de 4 dorpen informeren en nadien een les geven en nadien kan et werk beginnen. Ik denk tegen dat het werk echt goed begonnen is, is het einde december. Maar het is in ieder geval weer een leuke uitdaging.
Hier ga ik het toch weer even bij laten voor de komende 2 wekenJ
Zaterdag tegen 11 uur was ik dus uitgenodigd bij één van de chauffeurs. Degene die probeert te stoppen met roken.
Eerst voorgesteld aan vrouw en kinderen. Er waren nog veel kinderen van uit de buurt, nog een andere chauffeur en de slager. Toen ik aankwam waren de schapen al dood. Ze moesten alleen nog volledig voorbereid worden. Het is veel werk om heel het schaap voor te bereiden. Dat neemt eigenlijk heel de zaterdag in beslag. Zondag wordt het schaap dan gegeten.
Zaterdag worden de ingewanden gegeten. Het was dan dus ook de eerste keer in mijn leven dat ik alle ingewanden heb geproefd. Eerlijk gezegd viel dat nog goed mee. Maar ik denk ook dat het de manier van bereiden was.
Zaterdag hebben ze mijn haar dan gevlochten en mijn handen en armen vol met HENNA gezet. Een echte Afrikaanse geworden. Iedereen die ik tegen kwam vond het fantastisch. Maar het Europese haar is toch niet echt gemaakt voor vlechtjes. Vanaf dat het draadje los is komt heel die vlecht los. Maar het is toch wel 6 dagen heel gemakkelijk geweest. 6 dagen mij haar niet kammen, wat een luxe. Zondag had ik dan niet echt zeer grote plannen. Lang slapen, in de voormiddag een wandeling gemaakt. Ik had al een paar weken heel veel zin in pannenkoeken. Dus ban ik begonnen met heerlijke pannenkoeken gebakken. Tegen 15 uur had in een hele stapel. In ben dan terug naar die chauffeur geweest om te bedanken voor gisteren. Alleen de vrouw en kindjes waren thuis. Die vonden het super dat ik nog eens langskwam. Direct de heerlijke Belgische pannenkoeken geproefd. Super lieve mensen. Leuk om zo in een familie'tje te zijn.
Deze week weer een heel drukke week achter de rug gehad. Ben vrijdag zelfs om 21 uur gaan slapen en geslapen tot 8 uur. Zeer moe.
Woensdag was er een urgentie in de maturiteit van Goula. Verandering van plannen en snel vertrekken naar het ziekenhuis in Dakoro. De vroedvrouw in Goula gaf mij nog snel een set voor de bevalling te doen in de auto moest het nodig zijn. Het was een nieuwe chauffeur, ik had gezegd als de vrouw moet bevallen dat hij moest assisteren. Hij was daar niet helemaal voor te vindenJ
Onderweg met de auto, een nieuw infuus moeten prikken, maar geen bevalling moeten uitvoeren. Het was een vrouw van 26 jaar die moest bevallen van haar 6 de kind waar er nog 4 van in leven waren. Aangekomen in het ziekenhuis hebben ze een echo gedaan. Bleek dat het kindje dood was. PPPFFFF, geen leuk gevoel. Ze hebben dan een keizersnede gedaan om het kindje eruit te halen.
Vrijdag een drukke dag achter de rug en terugkerend van Soli/ Goula naar Dakoro. Een overvolle auto met personeel dat in de CSI werken. Er waren verschillende lessen zaterdagmorgend. Er waren ook nog enkele referenties. De chauffeur had al een tweede auto gebeld om het volk een beetje te spreiden. We zijn dan toch vertrokken met een overvolle auto. Onderweg kwamen we dan de tweede auto tegen. Nog geen 5 min onderweg met de twee auto's of ze bellen op de radio voor een urgentie in Soli. Terug wisselen van auto's. Uiteindelijk wou iedereen snel naar Dakoro gaan. Ik ben dan van auto gewisseld, samen met de chauffeur de urgentie gaan zoeken. Het was een kindje van 7 jaar met een zeer grote open geïnfecteerde wonde aan de buik. Terug kerend naar Dakoro was het al donker aan het worden. Tegen we aankwamen was het 19u15. Dus echt al nachtJ Het was eens een leuke ervaring om zo te rijden. Nadien was ik echt wel steendood. Vertrokken om 7u30 's morgens en terug komen 12 uur later. Dat is meer dan genoeg. Maar vond het wel leuk. Vandaag (zaterdag) is er een feest in Guidan Murunji. Dat is de plaats waar er een ander project is van MSF België. Daar zijn twee mensen waar ik samen de opleiding in september heb mee gevolgd. Dus wel leuk om die nog eens terug te zien. Ze zijn allebei al eens hier geweest. We zijn maar met 4 van hier die naar daar gaan, maar ik heb er wel zin in het is de eerste keer sinds mijn aankomst hier dat ik Dakoro echt ga verlaten. SPANNENDJ
Het is samen met Dominiek(pediater), Achmed(verpleger ziekenhuis) en Komlan (verantwoordelijke) Die dringend nood heeft aan vakantie. Die is hier nu bijna 5 of 6 maanden en heeft nog steeds geen vakantie genomen. Dat is dan ook zeer duidelijk te merken aan zijn humeur. Jammer genoeg eigenlijk. Maar zelf dankt hij dus dat het niet opvaltJ
Het is met mijn leuke chauffeur die met ons naar daar gaat rijden. Deze morgen passeerde hij het bureau om zijn auto te wassen en dat te zeggen tegen mij. Hij zei dat ik naast hem moest komen zitten in de auto dan kan hij een beetje babbelen. Maar ik denk dat, dat de plaats gaat zijn voor de grote chef.
Nog even een klein nieuwsje over de rebellen. De franse ambassade in Niger heeft alle franse terug gehaald. Alleen de mensen die werken voor MSF mogen blijven omdat die onder de verantwoordelijkheid van MSF staan. De Belgische ambassade heeft dat nog niet gedaan.
Vorige week hebben we allemaal een formulier moeten invullen wat we moeten doen als we ontvoerd worden. Persoonlijk denk ik dat het een beetje overdreven is. Het was een ontvoering in Mali op meer dan 1000 km hier vandaan. Maar bij MSF gaat de veiligheid boven allesJ
Volgende week begin ik aan een nieuw project. Op de moment zijn er 8 case de santé open van de CSI Goula. Volgende week gaan we de 4 case de santé openen in Soli. Eerst de 4 dorpen informeren en nadien een les geven en nadien kan et werk beginnen. Ik denk tegen dat het werk echt goed begonnen is, is het einde december. Maar het is in ieder geval weer een leuke uitdaging.
Hier ga ik het toch weer even bij laten voor de komende 2 wekenJ
zaterdag 21 november 2009
november
Zoals jullie waarschijnlijk allemaal wel al gemerkt hebben is mijn schrijffrequentie geminderd. Ik ga vanaf nu proberen om, om de twee weken een verslagje te schrijven. Ik hoop dat ik het even blijf volhouden. Misschien verander ik binnen een paar weken na 1 keer om de drie weken. Maar ik ga mijn best doen om vol te houden. Wat heb ik in tussentijd meegemaakt.
Vorige week zondag zijn we met een paar expats en nationale staff naar een feest van de Peul geweest. De Peul is hier een bepaalde etnische groep. 1 keer per jaar geven die een feest in een klein dorpje. Alle Peul van het land gaan er dan naar toe. Het duurt 1 week. Er wordt veel gedanst en gezongen. De mannen en vrouwen mogen 1 dag tijdens dat feest een andere man of vrouw kiezen voor 1 nacht. De mannen bij ons waren helemaal te vinden voor die dag tijdens het feest. Op het einde van de week mogen de mannen een andere vrouw kiezen die dan haar kinderen en familie achterlaat en meegaat met de andere man. Elke man heeft zo recht op 4 vrouwen.
Deze week heb ik mijn eerste les gegeven aan de mannen van de case de Santé. Ze zijn allemaal zeer gemotiveerd; maar GEDULD is een mooie kunstJ
Elke week passeer ik dus in de case de santé 's. Ik controleer dan het werk en tel alles 20 keer na. Elke keer zijn er zakjes PPN die zomaar verdwenen zijn. Het is soms wel zeer vermoeiend dat ge constant het werk moet controleren. Geen seconde zijt ge gerust en kunt ge er 100% zeker van zijn dat alles in orde is. Het goede nieuws is dat MSF een kleine vergoeding gaat geven voor de case de santé's. Zo kan ik er toch al een beetje geruster mijn dagelijkse bezoekjes doen. Zonder dat ik te veel vragen krijg.
Deze week ging ik normaal 2 nachten in de CSI van Goula blijven slapen. De eerste nacht bij de HP, wat ook de vrouw is van de major van de CSI van de staat. De major heeft dus twee huizen met 4 vrouwen en heeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeel kinderen. Ik ben er nog steeds niet uit of het allemaal vrouwen zijn van de major. Die nacht dat ik er was, was de major in het andere huis. De HP Aïchatou heeft een kamer met drie bedden. Twee kleine en 1 heel groot. Het grote bed is dus voor als de Major komt slapen. Als hij niet komt slapen dan slaapt er niemand in dat bed. Het was een zeer leuke nacht en leuke ervaring. De dag nadien was de eerste ochtend dat de koud aan het worden was. Wat we koud kunnen noemen natuurlijkJ Ik denk dat het nog steeds 25°C was. Maar wel zeer veel wind. Ik was blij dat ik een pull bij had en mijn sjaal kon aandoen.
Voor de Nigerijnen is het dus echt al heel koud. Die dragen een must en ski-jasJ
Deze week voor het eerst een zeer ernstig ondervoed kind gezien. Het was 15 maanden oud en woog meer 3 kg. Het was een weeskindje en werd voor de moment opgevoed door de oma. Het kreeg bijna geen eten. De grootmoeder dacht dat het geen honger had. Het kindje is door verwezen naar de CRENI (intensieve voor de ondervoeding) Een paar dagen nadien ben ik het dan geen bezoeken. De oma was heeeeeeeel blij mij te zien. Ze nam mij daar vast precies of ze mij al jaren kende. Het was wel een zeer leuk gevoel. Het kindje zag er een heel klein beetje beter uit. Maar het is een kwestie van weken. Ik ge proberen om elke week eens op bezoek te gaan.
De tweede nacht ben ik niet in Goula mogen blijven. Er zijn rebellen gesignaleerd aan de grens met Mali (meer dan 1000km van hier)Die daar een hotel zijn binnengevallen waar ook mensen van MSF waren. Er is uiteindelijk niets gebeurd, ze hebben kunnen onderhandelen. De verantwoordelijke heeft gezegd dat het nu even voor de moment is maar dat dat wel terug zal veranderen en dat we wel terug daar gaan mogen slapen. Voor mij klinkt het een beetje overdreven. Omdat het uiteindelijk 1000 km van hier is. Maar MSF wilt op veilig spelen, wat ik natuurlijk ook wel kan begrijpen.
Vanavond is er weer eens een feestje. Agnes (Italiaans architect) vertrekt volgende week. Daarom dat ik nu ook ga afronden met mijn briefje, omdat ik haar beloofd heb te helpen met taarten te bakken.
Vorige week zondag zijn we met een paar expats en nationale staff naar een feest van de Peul geweest. De Peul is hier een bepaalde etnische groep. 1 keer per jaar geven die een feest in een klein dorpje. Alle Peul van het land gaan er dan naar toe. Het duurt 1 week. Er wordt veel gedanst en gezongen. De mannen en vrouwen mogen 1 dag tijdens dat feest een andere man of vrouw kiezen voor 1 nacht. De mannen bij ons waren helemaal te vinden voor die dag tijdens het feest. Op het einde van de week mogen de mannen een andere vrouw kiezen die dan haar kinderen en familie achterlaat en meegaat met de andere man. Elke man heeft zo recht op 4 vrouwen.
Deze week heb ik mijn eerste les gegeven aan de mannen van de case de Santé. Ze zijn allemaal zeer gemotiveerd; maar GEDULD is een mooie kunstJ
Elke week passeer ik dus in de case de santé 's. Ik controleer dan het werk en tel alles 20 keer na. Elke keer zijn er zakjes PPN die zomaar verdwenen zijn. Het is soms wel zeer vermoeiend dat ge constant het werk moet controleren. Geen seconde zijt ge gerust en kunt ge er 100% zeker van zijn dat alles in orde is. Het goede nieuws is dat MSF een kleine vergoeding gaat geven voor de case de santé's. Zo kan ik er toch al een beetje geruster mijn dagelijkse bezoekjes doen. Zonder dat ik te veel vragen krijg.
Deze week ging ik normaal 2 nachten in de CSI van Goula blijven slapen. De eerste nacht bij de HP, wat ook de vrouw is van de major van de CSI van de staat. De major heeft dus twee huizen met 4 vrouwen en heeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeel kinderen. Ik ben er nog steeds niet uit of het allemaal vrouwen zijn van de major. Die nacht dat ik er was, was de major in het andere huis. De HP Aïchatou heeft een kamer met drie bedden. Twee kleine en 1 heel groot. Het grote bed is dus voor als de Major komt slapen. Als hij niet komt slapen dan slaapt er niemand in dat bed. Het was een zeer leuke nacht en leuke ervaring. De dag nadien was de eerste ochtend dat de koud aan het worden was. Wat we koud kunnen noemen natuurlijkJ Ik denk dat het nog steeds 25°C was. Maar wel zeer veel wind. Ik was blij dat ik een pull bij had en mijn sjaal kon aandoen.
Voor de Nigerijnen is het dus echt al heel koud. Die dragen een must en ski-jasJ
Deze week voor het eerst een zeer ernstig ondervoed kind gezien. Het was 15 maanden oud en woog meer 3 kg. Het was een weeskindje en werd voor de moment opgevoed door de oma. Het kreeg bijna geen eten. De grootmoeder dacht dat het geen honger had. Het kindje is door verwezen naar de CRENI (intensieve voor de ondervoeding) Een paar dagen nadien ben ik het dan geen bezoeken. De oma was heeeeeeeel blij mij te zien. Ze nam mij daar vast precies of ze mij al jaren kende. Het was wel een zeer leuk gevoel. Het kindje zag er een heel klein beetje beter uit. Maar het is een kwestie van weken. Ik ge proberen om elke week eens op bezoek te gaan.
De tweede nacht ben ik niet in Goula mogen blijven. Er zijn rebellen gesignaleerd aan de grens met Mali (meer dan 1000km van hier)Die daar een hotel zijn binnengevallen waar ook mensen van MSF waren. Er is uiteindelijk niets gebeurd, ze hebben kunnen onderhandelen. De verantwoordelijke heeft gezegd dat het nu even voor de moment is maar dat dat wel terug zal veranderen en dat we wel terug daar gaan mogen slapen. Voor mij klinkt het een beetje overdreven. Omdat het uiteindelijk 1000 km van hier is. Maar MSF wilt op veilig spelen, wat ik natuurlijk ook wel kan begrijpen.
Vanavond is er weer eens een feestje. Agnes (Italiaans architect) vertrekt volgende week. Daarom dat ik nu ook ga afronden met mijn briefje, omdat ik haar beloofd heb te helpen met taarten te bakken.
Abonneren op:
Posts (Atom)
