17 tot 24 oktober:
Vorige week zaterdag waren we dus bij Jos uitgenodigd. Hij had van alles voorzien om te eten. Na het eten een beetje muziek, en het feestje kon beginnenJ Het was leuk om nog eens volledig te ontspannen. Iedereen even de gedachten verzetten, en niet meer aan het werk denken.
Zondag tweede poging voor het maken van het brood. Moest de gasfles niet opgeweest zijn ben ik er zeker van dat het brood gelukt was. Het was gewoon pech. Maar weer heeft iedereen er van gegeten. Het brood begon dus echt te rijzen in de oven. Maar jammer genoeg was de gasfles op. EN er was niet direct een nieuwe beschikbaar.
Dinsdag was het verkiezingen in Niger. De CSI 's waren dus niet open. Dus is het een dagje bureau geworden. Ik heb veel werk gehad op de bureau. Plannen uitwerken voor de komende weken, lesvoorbereidingen maken. Dus het was zeker niet slecht dat de chauffeurs niet moesten werken.
Dinsdag heb ik een STOP roken plan gemaakt voor één van de chauffeurs. Hij moest heel hard lachen toen ik daar woensdagmorgen stond met het plan. Tot hier toe is het al gelukt. De andere chauffeurs die ook roken vroegen ook een plan. Allemaal jaloers dat de aandacht naar één van de mannen gaatJ
Woensdag en donderdag hebben we opnames gedaan in één van de case de sante. Toen we donderdag aankwamen zat er verschrikkelijk veel volk. Zoiets had ik nog nooit gezien. Zeker 250 vrouwen met kinderen overal. Het was onmogelijk om al die kinderen te wegen. Ik en de HP, hebben dan tussen al de moeders gewandeld, we hebben een selectie gemaakt van de kinderen die we zouden wegen en de kinderen die we niet gaan wegen. De moeders waren niet echt tevreden als we hun kinderen niet gingen wegen. Maar het was gewoon niet mogelijk. Volgende week donderdag keren we terug op daar verder opnames te doen.
We hebben daar echt SUPER hard gewerkt. Ik was het uur helemaal uit het oog verloren en de chauffeur was in slaap gevallen in zijne auto. Tegen dat we terug in Dakoro aankwamen was het bijna donker. De chauffeur stopt normaal om 17 uur met werken, we waren om half 7 terug in Dakoro. De weg naar huis werden we om de 15 minuten gebeld daar de basis. Om te horen waar zaten. Dit was niet voor herhaling vatbaar.
Vrijdag ging ik naar de CSI in Soli. Die is het verste verwijderd van Dakoro. Er is daar eigenlijk al een serieus verschil in landschap te merken, er zijn meer kamelen en het is er veel droger. Ik ging daar heel de dag blijven, een beetje observeren en helpen. Toen ik er 90 minuten was komt ineens de verpleegkundige naar mij dat ik snel moest komen.
Daar was dan een zwangere vrouw (meisje van 15 jaar) aan het stuipen. Heel de familie daar rond, ik had met moeite plaats om bij de patiënt te komen. En nu??????
Ik ken niets van zwangere vrouwen. Samen met de VPK snel het protocol nagezien. Maar er was geen twijfel mogelijk de vrouw moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Dakoro om een keizersnede te doen.
Ik heb een infuus geprikt met, medicatie gegeven en snel vertrokken. De chauffeur was echt SUPER; hij heeft mij super hard geholpen. Eerst en vooral alles uitgelegd aan de familie. Toen zaten we al in de auto. Er was geen tijd meer om daar te blijven. Op de weg naar huis, voelde ik de pols niet meer. Snel gevraagd aan de chauffeur om te stoppen. Om zeker te zijn, maar er was nog pols aanwezig. OEF!!!!!!
Er waren nog twee andere mensen van de familie mee. Het was nog niet moeilijk en zwaar genoeg zeker, ineens begon één van die vrouwen over tegenJ
Aangekomen in het ziekenhuis stond er niemand ons op te wachten. De chauffeur had nochtans via de radio verwittigd dat we gingen komen. Toen zag ik ineens Reinou (de Hollandse gynaecoloog). Patiënt snel naar de operatie zaal gebracht, moeder en kindje leven nog. Was heel blij toen ze dat 's avonds tegen mij zei.
Vanavond is het, het afscheidsfeest van twee dokters. Gaat heel leuk worden, daar ben ik zeker van. Er komt een groepje muziek spelen. En alle andere mensen van MSF van Niger gaan ook komen en dan natuurlijk veel nationale staff.
Maandagavond blijf ik een nacht in Goula slapen, dat is waar één van de CSI' s is. Ik kijk er echt wel naar uit. Er moet ook een chauffeur daar blijven, voor de veiligheid. Het is eigenlijk vooral omdat er een radio in de buurt moet zijn. De mensen van de CSI vinden het echt super leuk dat ik blijf slapenJ
zaterdag 24 oktober 2009
zaterdag 17 oktober 2009
Voor het eerste regen gezien in Niger:)
Van 10 tot 17 oktober.
Vorige week zondag heb ik dus een poging gedaan om brood te bakken. Echt goed is het niet gelukt. Het was eigenlijk vooral de geur die heel goed was. Er had een probleempje met de gist of met de verhoudingen. Aangezien het zonder weegschaal moest gebeuren. Maar iedereen heeft wel van het brood gegeten en het is op geraakt. De smaak was niet slecht. Morgen ga ik een nieuwe poging ondernemen samen met Komlan (de verantwoordelijke van de missie in Dakoro) Hij beweerd dat het goed gaat gaan als we het samen proberen. Volgende week het broodverhaal deel drie.
Zondag onze wekelijkse wandeling gedaan. We wandelen meestal tot aan een meertje, dat er alleen is in het regenseizoen. Elke week zien we dus het water spectaculair verminderen.
Maandag het begin van een nieuwe week. Vol energie terug begonnen aan de nieuwe week. Deze week ging ik opnames doen in de case de santé. Er gaat dan een verpleegkundige mee van de CSI. We hebben in drie case de sante gewerkt deze week. Wel leuk, het is weer even iets anders. De mannen die er werken waren ook heel blij dat we eens een hele dag samen met hun kwamen worden. Tegen 13 uur gezellig samen eten, uit één grote schotel. De mensen eten hier eigenlijk bijna elke dag rijst met een sausje en een beetje vlees erbij.
Maandag heb ik dan ook voor de eerste keer miel gegeten, gedronken. Miel is een basisproduct dat hier betaalbaar is voor iedereen (op deze moment toch nog, want door de weinig regenval dit jaar zullen de prijzen serieus om hoog gaan. Er wordt hier gevreesd voor een ernstige hongersnood)
De plant van miel trekt dus een beetje op een maïsplant. Maar het is een soort van graan. Er zijn verschillende manieren m het klaar te maken. Ik heb het gedronken met een beetje melk, en suiker. Eigenlijk een zeer neutrale smaak. Ze lieten dan een potje rondgaan met één lepel in waar iedereen om beurt een paar keer van dronk. Ze vinden het dan fantastisch dat ik mee doen. En mijn darmen blijven het allemaal verdragenJ
Dinsdagnacht dus voor de eerste keer regen gehad. Het was een echte storm. Onweer, regen die met bakken uit de lucht viel. De volgende morgen was de straat een klein riviertje. Maar met de zon er een uurtje op was het wel zeer rap opgedroogd. Het is nu wel veel minder stoffig. Ik kan terug gewoon op straat lopen zonder te hoesten. Maar nu begint het stof wel weeral terug op te komen.
Vrijdag zijn we ook naar een case de sante geweest op opnames te doen. Er kwam een vrouw met een kindje van ongeveer 8 maanden, zeer ernstig ondervoed, uitgedroogd en een schimmel in de monde en het poepje. Het kindje moest dringend naar het ziekenhuis in Dakoro gebracht. De vrouw weigerde, de VPK heeft de vrouw proberen overtuigen. Maar ze wou niet gaan, dit was voor mij echt niet te begrijpen. Het was de eerste keer dat ik het heel moeilijk had en dat ik bijna ter plaatste kon beginnen wenen. Nadien zeiden ze dan tegen mij dat die vrouw niet wil gaan want dan moet ze haar man hier achterlaten en die gaat dan een andere vrouw zoeken. Mannen he, overal hetzelfdeJ
Het is soms heel moeilijk om die gedachtegang van die vrouwen hier te volgen. Maar geen één van die moeders is hier naar school geweest, ze kunnen niet lezen of schrijven. Dus ik denk dat ze ook dikwijls het gevaar er niet van inzien. MSF is ook wel bezig om de vrouwen in de dorpen te sensibiliseren. Dat ze op tijd met het kind naar de gezondheidspost gaan. Meestal wachten ze zolang dat het lijkjes zijn.
De chauffeurs hier zijn echt heel leuk. Dat is ook wel goed, aangezien in minstens 3 uur per dag in de auto zit.
Ik heb een weddenschap met één van de chauffeurs (Issaka) die ongeveer de helft van de week met mij rijdt.
Tegen het einde van mijn missie gaat hij stoppen met roken. Maandag koopt hij een pakje sigaretten en elke dag geef ik er een paar aan hem. Zo elke week wat minder tot hij op het einde niet meer rookt. Als dat lukt dan maak ik een Belgische schotel voor hem ( ik weet nog niet waar ik alle ingrediënten ga vinden). Hij had het dan tegen de andere chauffeurs gezegd. Die vinden dat allemaal super grappig. Vrijdag moest ik dan met een andere auto meerijden. Hij riep dan over heel het plein, dat iedereen normaal maar één chauffeur heeft (volgens mij vond het gewoon super jammer dat ik niet met hem meeging J )
Deze voormiddag heb ik een beetje op de bureau gewerkt. Heb de statistieken van de afgelopen maanden eens bekeken. Heb gezien dat er in de twee CSI waar ik verantwoordelijk voor ben veel kinderen een paar keer komen en nadien afhaken van het voedingsprogramma. Ik heb samen met Komlan besproken dat ik de komende maanden daar aan ga werken. Vanaf maandag begin is dus al de kinderen op te sporen in dorpen. En er voor zorgen dat ze terug naar het programma komen. SUPER leuk, weer een nieuwe uitdaging. Tegen eind februari zou ik het graag met de helft verbeteren.
Vanavond zijn we uitgenodigd bij Jos, dat is een Belg die hier in Dakoro werkt voor een ander NGO. Een hapje, drankje en misschien wel een danske.
Ik wil graag nog even het grootste nieuws melden van de afgelopen week. Het is mijn mama en papa gelukt op te skypen (bellen op het internet) ONGELOOFELIJK he J
Nele
Vorige week zondag heb ik dus een poging gedaan om brood te bakken. Echt goed is het niet gelukt. Het was eigenlijk vooral de geur die heel goed was. Er had een probleempje met de gist of met de verhoudingen. Aangezien het zonder weegschaal moest gebeuren. Maar iedereen heeft wel van het brood gegeten en het is op geraakt. De smaak was niet slecht. Morgen ga ik een nieuwe poging ondernemen samen met Komlan (de verantwoordelijke van de missie in Dakoro) Hij beweerd dat het goed gaat gaan als we het samen proberen. Volgende week het broodverhaal deel drie.
Zondag onze wekelijkse wandeling gedaan. We wandelen meestal tot aan een meertje, dat er alleen is in het regenseizoen. Elke week zien we dus het water spectaculair verminderen.
Maandag het begin van een nieuwe week. Vol energie terug begonnen aan de nieuwe week. Deze week ging ik opnames doen in de case de santé. Er gaat dan een verpleegkundige mee van de CSI. We hebben in drie case de sante gewerkt deze week. Wel leuk, het is weer even iets anders. De mannen die er werken waren ook heel blij dat we eens een hele dag samen met hun kwamen worden. Tegen 13 uur gezellig samen eten, uit één grote schotel. De mensen eten hier eigenlijk bijna elke dag rijst met een sausje en een beetje vlees erbij.
Maandag heb ik dan ook voor de eerste keer miel gegeten, gedronken. Miel is een basisproduct dat hier betaalbaar is voor iedereen (op deze moment toch nog, want door de weinig regenval dit jaar zullen de prijzen serieus om hoog gaan. Er wordt hier gevreesd voor een ernstige hongersnood)
De plant van miel trekt dus een beetje op een maïsplant. Maar het is een soort van graan. Er zijn verschillende manieren m het klaar te maken. Ik heb het gedronken met een beetje melk, en suiker. Eigenlijk een zeer neutrale smaak. Ze lieten dan een potje rondgaan met één lepel in waar iedereen om beurt een paar keer van dronk. Ze vinden het dan fantastisch dat ik mee doen. En mijn darmen blijven het allemaal verdragenJ
Dinsdagnacht dus voor de eerste keer regen gehad. Het was een echte storm. Onweer, regen die met bakken uit de lucht viel. De volgende morgen was de straat een klein riviertje. Maar met de zon er een uurtje op was het wel zeer rap opgedroogd. Het is nu wel veel minder stoffig. Ik kan terug gewoon op straat lopen zonder te hoesten. Maar nu begint het stof wel weeral terug op te komen.
Vrijdag zijn we ook naar een case de sante geweest op opnames te doen. Er kwam een vrouw met een kindje van ongeveer 8 maanden, zeer ernstig ondervoed, uitgedroogd en een schimmel in de monde en het poepje. Het kindje moest dringend naar het ziekenhuis in Dakoro gebracht. De vrouw weigerde, de VPK heeft de vrouw proberen overtuigen. Maar ze wou niet gaan, dit was voor mij echt niet te begrijpen. Het was de eerste keer dat ik het heel moeilijk had en dat ik bijna ter plaatste kon beginnen wenen. Nadien zeiden ze dan tegen mij dat die vrouw niet wil gaan want dan moet ze haar man hier achterlaten en die gaat dan een andere vrouw zoeken. Mannen he, overal hetzelfdeJ
Het is soms heel moeilijk om die gedachtegang van die vrouwen hier te volgen. Maar geen één van die moeders is hier naar school geweest, ze kunnen niet lezen of schrijven. Dus ik denk dat ze ook dikwijls het gevaar er niet van inzien. MSF is ook wel bezig om de vrouwen in de dorpen te sensibiliseren. Dat ze op tijd met het kind naar de gezondheidspost gaan. Meestal wachten ze zolang dat het lijkjes zijn.
De chauffeurs hier zijn echt heel leuk. Dat is ook wel goed, aangezien in minstens 3 uur per dag in de auto zit.
Ik heb een weddenschap met één van de chauffeurs (Issaka) die ongeveer de helft van de week met mij rijdt.
Tegen het einde van mijn missie gaat hij stoppen met roken. Maandag koopt hij een pakje sigaretten en elke dag geef ik er een paar aan hem. Zo elke week wat minder tot hij op het einde niet meer rookt. Als dat lukt dan maak ik een Belgische schotel voor hem ( ik weet nog niet waar ik alle ingrediënten ga vinden). Hij had het dan tegen de andere chauffeurs gezegd. Die vinden dat allemaal super grappig. Vrijdag moest ik dan met een andere auto meerijden. Hij riep dan over heel het plein, dat iedereen normaal maar één chauffeur heeft (volgens mij vond het gewoon super jammer dat ik niet met hem meeging J )
Deze voormiddag heb ik een beetje op de bureau gewerkt. Heb de statistieken van de afgelopen maanden eens bekeken. Heb gezien dat er in de twee CSI waar ik verantwoordelijk voor ben veel kinderen een paar keer komen en nadien afhaken van het voedingsprogramma. Ik heb samen met Komlan besproken dat ik de komende maanden daar aan ga werken. Vanaf maandag begin is dus al de kinderen op te sporen in dorpen. En er voor zorgen dat ze terug naar het programma komen. SUPER leuk, weer een nieuwe uitdaging. Tegen eind februari zou ik het graag met de helft verbeteren.
Vanavond zijn we uitgenodigd bij Jos, dat is een Belg die hier in Dakoro werkt voor een ander NGO. Een hapje, drankje en misschien wel een danske.
Ik wil graag nog even het grootste nieuws melden van de afgelopen week. Het is mijn mama en papa gelukt op te skypen (bellen op het internet) ONGELOOFELIJK he J
Nele
zaterdag 10 oktober 2009
Een drukke week achter de rug
3 tot 10 oktober:
Vorige week zaterdag juist na het schrijven van mijn verslag vroeg de gynaecoloog (Reinou) aan mij of ik geen zin had om mee te gaan naar het ziekenhuis. Want ze moest een dringende keizersnee gaan uitvoeren.
Aangekomen in het ziekenhuis gingen we eerste kijken naar de patiënt. Het was een meisje van 17. Wat dan bij ons een tienerzwangerschap wordt genoemd is hier de meest normale zaak van de wereld. Het was al haar derde kindje. Waar er nog eentje van leefde.
Het was dus ook mijn eerste ervaring met het Afrikaans operatiekwartierJ
Het was een rara ervaring. Bij ons hoort ge heel de tijd van alles piepen…. Hier was er dus niets dat kon piepen. De bloeddruk werd af en toe gecontroleerd, en de pols. Voor het aspireren werd er een manuele pomp gebruikt. Eén iemand moest staan trappelen op de pomp en zo kon de aspiratie gebruikt worden. Maar dat was natuurlijk niet sterk genoeg om alles weg te zuigen. Dus werden er veel doeken gebruikt. Na een beetje snijden was het kindje zichtbaar. Werd er snel uitgehaald, en de VPK begon met het proper te maken. Maar het gaf nog geen teken van leven. Het werd gereanimeerd, maar zonder succes. Dan besloten ze maar om de Afrikaanse manier van reanimeren toe te passen. Het kindje ondersteboven houden en een beetje schudden. Maar nog steeds geen reactie. Het zag ook een beetje wit, blauw. Na verschillende pogingen besloten ze het kindje over te brengen naar de pediatrie om daar nog een beetje te reanimeren.
Het kindje is nadien dan gestorven. Of heeft nooit geleefd. Niet zo een leuke ervaring en zeker niet voor een zaterdagavond.
Zondag moeten we ons eigen eten voor zien en hebben we met een paar broodpannekoeken, verloren of gewonnen brood gemaakt. SUPER lekker. Zondag namiddag onze wekelijkse wandeling. Voor de moment duurt die nog niet zo heel lang aangezien het nog heel warm is tegen 17 uur. Dus kunnen we niet heel vroeg vertrekken. Deze week hebben we een wandeling gedaan door het centrum van Dakoro. Niet zo ontspannend als in de vrije natuur. Aan gezien hier constant mensen zijn en ge moet heel de tijd tegen iedereen goedendag zeggenJ
En voila het weekend was weeral eens gepasseerd en we kunnen er terug volledig invliegen. De chauffeur kwam direct naar mij om te zeggen dat hij gehoord had dat ik een wandeling had gemaakt in het dorp. De mensen vinden dat hier echt fantastisch als ge dat doet. Dat was wel leuk dat die dat kwam zeggen.
Heb heel de week eigenlijk zware dagen achter de rug gehad. Iedereen stalt dan zoveel vragen dat ik er 's nachts bijna niet van kan slapen. Ik zit dan in mijn hoofd heel de tijd plannen te maken.
In één van de twee CSI's is het dinsdag steeds een super drukke dag? Dan is het markt en dan komt er super veel volk. Dinsdagavond weten ze mij dan te zeggen dat ze geen bloem en olie meer hebben voor de dag nadien. Bloem en olie wordt steeds gegeven aan de familie van ernstig ondervoed kindjes, om er zeker van te zijn dat de speciale voeding alleen door de kindjes wordt gegeten.
Dat is dus een typisch Afrikaans manier van redeneren heb ik al ontdekt. Echt wachten tot het laatste pilletje of iets anders wordt gegeven en dan snel met een smile tot achter de oren even melden.
Op da bureau hadden ze mij dan beloofd dat ze woensdag zeker gingen langs komen een camion om al de tekorten aan te vullen.
Woensdag na al mijn bezoekjes ging ik terug naar die ene CSI, maar de camion was nog steeds niet aangekomen. Het was al 14u30 in de namiddag. Er stonden veel moeders te wachten op hun voorraad bloem die er al heel de dag stonden. Ik voelde mij echt heel slecht. De chauffeur gevraagd of het mogelijk was de camion op te zoeken via de radio. Maar de radio in de camion werkte niet en op de bureau wisten ze van niets dat die camion langs daar geen passeren. PPPFFFFF
Om half 4 we wouden terug verstrekken met een volle auto naar Dakoro. En ineens rijdt de camion het dorp binnen. Dat was voor mij het BESTE moment val heel de week. Al die zwartjes waren maar aan het lachen omdat ze ineens terug een lach op mijn gezicht zagen. De chauffeur moest er dan natuurlijk ook nog enkele grapjes over maken. Maar ik kon toch met een gerust hart terug gaan.
Deze week en de komende weken heb ik enkele bijscholingsdagen georganiseerd voor die mannen van de case de santé. Wat dat is wel meer dan nodig.
Die hebben allemaal heel goeie bedoelingen, maar moeten toch een beetje meer uitleg krijgen. Heb dan hard gewerkt aan het schrijven van protocollen….. In een verstaanbare taal. Ook niet zo simpel om zoiets in het Frans te doenJ
Het allergrootste probleem waar ik deze week zot van ben geworden is het woord GELD!!!! Ik kan het niet meer horen. Die mannen die werken voor de case de santé worden betaald door de staat en krijgen dus geen geld van MSF. Maar daar hebben ze het zo moeilijk mee. Ze zeggen dan zelf. Een Afrikaan die niet achter geld vraagt is ziekJ Ze kunnen wel mee lachen maar het is wel vermoeiend. Het is mij gelukt om geld te krijgen voor de lessen die ze moeten volgen. Ik hoop dat ze nadien een beetje gesust zijn voor de komende maanden.
Gisteren was er een kindje geboren in één van de CSI. Jammer genoeg was ik juist niet daar toen het geboren werd. Het was echt een mini kindje. Het woog maar 1,6 kg en het had een fractuur aan het beentje. De moeder was voordien gevallen op haar buik.
Als het kindje geboren is dan kijkt de moeder daar niet naar. Ik was daar heel hard van verschoten. Blijkbaar is dat hier de gewoonte dat dan een andere vrouw dat kindje draagt enzo. De placenta moet eerst begraven worden anders hebt ge pech voor de rest van u leven en dat van het kindje. Dat kleintje lag daar dan op de weegschaal en iedereen loopt daar gewoon voorbij of er niets te zien is. Ze vinden het dan steeds grappig om mijn reactie te zien en vragen te beantwoorden. Daar val ik dan steeds de chauffeur mee lastig. Ik heb dan maar even geïnformeerd of hij het niet te lastig vond. Maar hij zei dat hij het heel leuk en grappig vond. En goed dat ik dat deed, om zo toch een beetje de gewoonten te leren kennen.
Het is zo goed als het einde van het regenseizoenJ Raar dat ze dat hier zo noemen. Op die maand dat ik hier ben heeft het één keer 5 min geregend. Maar door dat het dus het einde is van het regenseizoen wordt het heel stoffig en ook veel wind, warme wind. Dat is nu dus stilletjes aan het beginnen. Gisteren zijn we de markt gaan bezoeken in Dakoro. We zijn wal pas tegen half 6 te gaan. In de hoop dat er een beetje minder volk was en dus minder stof. Het was minder maar toch niet mogelijk om langer dan een uur in rond te wandelen.
Deze week zijn er twee mensen van de nationale staf ontslagen. Ze hadden beide een grote fout gemaakt. Dat is wel een raar gevoel. Want die ene was echt een super sympathieke mens. Echt jammer eigenlijk. Nu worden de auto's elke avond geblokkeerd. Omdat ze in het verleden blijkbaar eens geprobeerd hadden een auto te stelen na het ontslag van iemand.
Morgen zondag ga ik een poging ondernemen om een brood te maken. Het zal echt een probeersel worden en hopelijk zeer veel geluk. Ik moet alle hoeveelheden een beetje gokken wat ze hebben hier geen weegschaalJ Ben benieuwd of het een eetbaar brood gaat worden. Ik kan het natuurlijk ook laten mislukken dat willen ze niet meer dat ik iets kook.
Even nog een klein nieuwtje over de twee schapen die hier staan. Ze hebben al een naam gekregen: Roberto; is het schaap van Roberta en Renato is het schaap van Reinou.
Volgens de bewaker zijn de schapen al verdikt. Ik weet niet goed waar ze het vet zien maar ik ben blij dat ze zooooooo positief zijn ingesteld.
Tot de volgendeJ
Vorige week zaterdag juist na het schrijven van mijn verslag vroeg de gynaecoloog (Reinou) aan mij of ik geen zin had om mee te gaan naar het ziekenhuis. Want ze moest een dringende keizersnee gaan uitvoeren.
Aangekomen in het ziekenhuis gingen we eerste kijken naar de patiënt. Het was een meisje van 17. Wat dan bij ons een tienerzwangerschap wordt genoemd is hier de meest normale zaak van de wereld. Het was al haar derde kindje. Waar er nog eentje van leefde.
Het was dus ook mijn eerste ervaring met het Afrikaans operatiekwartierJ
Het was een rara ervaring. Bij ons hoort ge heel de tijd van alles piepen…. Hier was er dus niets dat kon piepen. De bloeddruk werd af en toe gecontroleerd, en de pols. Voor het aspireren werd er een manuele pomp gebruikt. Eén iemand moest staan trappelen op de pomp en zo kon de aspiratie gebruikt worden. Maar dat was natuurlijk niet sterk genoeg om alles weg te zuigen. Dus werden er veel doeken gebruikt. Na een beetje snijden was het kindje zichtbaar. Werd er snel uitgehaald, en de VPK begon met het proper te maken. Maar het gaf nog geen teken van leven. Het werd gereanimeerd, maar zonder succes. Dan besloten ze maar om de Afrikaanse manier van reanimeren toe te passen. Het kindje ondersteboven houden en een beetje schudden. Maar nog steeds geen reactie. Het zag ook een beetje wit, blauw. Na verschillende pogingen besloten ze het kindje over te brengen naar de pediatrie om daar nog een beetje te reanimeren.
Het kindje is nadien dan gestorven. Of heeft nooit geleefd. Niet zo een leuke ervaring en zeker niet voor een zaterdagavond.
Zondag moeten we ons eigen eten voor zien en hebben we met een paar broodpannekoeken, verloren of gewonnen brood gemaakt. SUPER lekker. Zondag namiddag onze wekelijkse wandeling. Voor de moment duurt die nog niet zo heel lang aangezien het nog heel warm is tegen 17 uur. Dus kunnen we niet heel vroeg vertrekken. Deze week hebben we een wandeling gedaan door het centrum van Dakoro. Niet zo ontspannend als in de vrije natuur. Aan gezien hier constant mensen zijn en ge moet heel de tijd tegen iedereen goedendag zeggenJ
En voila het weekend was weeral eens gepasseerd en we kunnen er terug volledig invliegen. De chauffeur kwam direct naar mij om te zeggen dat hij gehoord had dat ik een wandeling had gemaakt in het dorp. De mensen vinden dat hier echt fantastisch als ge dat doet. Dat was wel leuk dat die dat kwam zeggen.
Heb heel de week eigenlijk zware dagen achter de rug gehad. Iedereen stalt dan zoveel vragen dat ik er 's nachts bijna niet van kan slapen. Ik zit dan in mijn hoofd heel de tijd plannen te maken.
In één van de twee CSI's is het dinsdag steeds een super drukke dag? Dan is het markt en dan komt er super veel volk. Dinsdagavond weten ze mij dan te zeggen dat ze geen bloem en olie meer hebben voor de dag nadien. Bloem en olie wordt steeds gegeven aan de familie van ernstig ondervoed kindjes, om er zeker van te zijn dat de speciale voeding alleen door de kindjes wordt gegeten.
Dat is dus een typisch Afrikaans manier van redeneren heb ik al ontdekt. Echt wachten tot het laatste pilletje of iets anders wordt gegeven en dan snel met een smile tot achter de oren even melden.
Op da bureau hadden ze mij dan beloofd dat ze woensdag zeker gingen langs komen een camion om al de tekorten aan te vullen.
Woensdag na al mijn bezoekjes ging ik terug naar die ene CSI, maar de camion was nog steeds niet aangekomen. Het was al 14u30 in de namiddag. Er stonden veel moeders te wachten op hun voorraad bloem die er al heel de dag stonden. Ik voelde mij echt heel slecht. De chauffeur gevraagd of het mogelijk was de camion op te zoeken via de radio. Maar de radio in de camion werkte niet en op de bureau wisten ze van niets dat die camion langs daar geen passeren. PPPFFFFF
Om half 4 we wouden terug verstrekken met een volle auto naar Dakoro. En ineens rijdt de camion het dorp binnen. Dat was voor mij het BESTE moment val heel de week. Al die zwartjes waren maar aan het lachen omdat ze ineens terug een lach op mijn gezicht zagen. De chauffeur moest er dan natuurlijk ook nog enkele grapjes over maken. Maar ik kon toch met een gerust hart terug gaan.
Deze week en de komende weken heb ik enkele bijscholingsdagen georganiseerd voor die mannen van de case de santé. Wat dat is wel meer dan nodig.
Die hebben allemaal heel goeie bedoelingen, maar moeten toch een beetje meer uitleg krijgen. Heb dan hard gewerkt aan het schrijven van protocollen….. In een verstaanbare taal. Ook niet zo simpel om zoiets in het Frans te doenJ
Het allergrootste probleem waar ik deze week zot van ben geworden is het woord GELD!!!! Ik kan het niet meer horen. Die mannen die werken voor de case de santé worden betaald door de staat en krijgen dus geen geld van MSF. Maar daar hebben ze het zo moeilijk mee. Ze zeggen dan zelf. Een Afrikaan die niet achter geld vraagt is ziekJ Ze kunnen wel mee lachen maar het is wel vermoeiend. Het is mij gelukt om geld te krijgen voor de lessen die ze moeten volgen. Ik hoop dat ze nadien een beetje gesust zijn voor de komende maanden.
Gisteren was er een kindje geboren in één van de CSI. Jammer genoeg was ik juist niet daar toen het geboren werd. Het was echt een mini kindje. Het woog maar 1,6 kg en het had een fractuur aan het beentje. De moeder was voordien gevallen op haar buik.
Als het kindje geboren is dan kijkt de moeder daar niet naar. Ik was daar heel hard van verschoten. Blijkbaar is dat hier de gewoonte dat dan een andere vrouw dat kindje draagt enzo. De placenta moet eerst begraven worden anders hebt ge pech voor de rest van u leven en dat van het kindje. Dat kleintje lag daar dan op de weegschaal en iedereen loopt daar gewoon voorbij of er niets te zien is. Ze vinden het dan steeds grappig om mijn reactie te zien en vragen te beantwoorden. Daar val ik dan steeds de chauffeur mee lastig. Ik heb dan maar even geïnformeerd of hij het niet te lastig vond. Maar hij zei dat hij het heel leuk en grappig vond. En goed dat ik dat deed, om zo toch een beetje de gewoonten te leren kennen.
Het is zo goed als het einde van het regenseizoenJ Raar dat ze dat hier zo noemen. Op die maand dat ik hier ben heeft het één keer 5 min geregend. Maar door dat het dus het einde is van het regenseizoen wordt het heel stoffig en ook veel wind, warme wind. Dat is nu dus stilletjes aan het beginnen. Gisteren zijn we de markt gaan bezoeken in Dakoro. We zijn wal pas tegen half 6 te gaan. In de hoop dat er een beetje minder volk was en dus minder stof. Het was minder maar toch niet mogelijk om langer dan een uur in rond te wandelen.
Deze week zijn er twee mensen van de nationale staf ontslagen. Ze hadden beide een grote fout gemaakt. Dat is wel een raar gevoel. Want die ene was echt een super sympathieke mens. Echt jammer eigenlijk. Nu worden de auto's elke avond geblokkeerd. Omdat ze in het verleden blijkbaar eens geprobeerd hadden een auto te stelen na het ontslag van iemand.
Morgen zondag ga ik een poging ondernemen om een brood te maken. Het zal echt een probeersel worden en hopelijk zeer veel geluk. Ik moet alle hoeveelheden een beetje gokken wat ze hebben hier geen weegschaalJ Ben benieuwd of het een eetbaar brood gaat worden. Ik kan het natuurlijk ook laten mislukken dat willen ze niet meer dat ik iets kook.
Even nog een klein nieuwtje over de twee schapen die hier staan. Ze hebben al een naam gekregen: Roberto; is het schaap van Roberta en Renato is het schaap van Reinou.
Volgens de bewaker zijn de schapen al verdikt. Ik weet niet goed waar ze het vet zien maar ik ben blij dat ze zooooooo positief zijn ingesteld.
Tot de volgendeJ
zaterdag 3 oktober 2009
Het leven gaat hier rustig zijn gangetje
27 septembe tot 3 oktober
Het is weeral eens weekend, en heb even een beetje tijd gevonden om een verslagje te typen van mijn avonturen.
Heb eigenlijk een drukke week achter de rug en ben blij dat het zaterdagmiddag is. Dat ik niet moet werken. Alle ben eigenlijk juist klaar voor deze week. Morgen zondag = een dagje niets doen:)
Deze week ben ik dus elke dag een andere case de santé gaan bezoeken. De mensen die hier in werken zijn zeer gemotiveerd en willen echt graag vanalles bijleren. Ze moeten dan ook nig veel bijleren. En het is nodig om regelmatig eens langs gaan om er zeker van te zijn dat ze allemaal hetzelfde beleid volgen.
Donderdag kwam ik aan bij één van de case de santé's. De verantwoordelijk was heel blij mij te zien en trok mij direct mee naar een hutje waar een kind lag dat hij had behandeld. Hij had dus met een kapotte termometer(kwiktermomtere die vanboven was afgebroken) de temperatuur gemeten van het kindje. En het was 41° Veel te hoog dus. Hij had dan Paracetamol gegeven, wat op zich nie slecht is en Chloroquine (medicatie tegen Malaria). Zonder een test te doen of hte kind wel Malaria had. En Chloroquine helpt niet echt veel omdat de malaria resistent is tegen die medicatie.
Hij had dan ook nog een beetje een foute berekening gemaakt en TE VEEL Paracetamol gegeven. Het kindje gaf niet echt veel reactie meer. Onmiddelijk meegenomen met de auto en naar de eerst volgende CSI gestuurd. Daar aangekomen was het kind al iets allerter. Temperatuur nog eens genomen. Niets koorts. Mss ook daar de Paracetamol. Maar ik heb hem toch maar een andere termometer gegeven. En gezegd dat hij voorlopig geen kinderen meer mag behandelen die in het programma van MSF zijn. Hij begreep mij. Volgend weekend gaan we dus heel dringend een les geven aan de mensen van ed case de sante. Om zoveel mogelijk voorvallen als deze te voorkomen.
Deze week kwamen er ook twee broertjes aan in de CSI, die hadden 15 km gewandeled. de jongste was 4 jaar en de anedre 10 jaar ofzo (kunt ge nooit echt met zekerheid zeggen)
Ze werden doorverwezen door één van de Case de santé naarde CSI. Omdat het kleintje al weken gewicht verloor en weer bijkwam. Een beetje een JOJO effect. Ik ben dan samen met de HP man (Health promotion) neer het dorpje gereden. Om daar aan de ouders het probleem uit te leggen. En dat het belangrijk was de speciale voeding die wij meegeven alleen voor het kleintje zijn. Aengkomen in het dorpje 10 hutjes kwam de Major van het dorp naat ons toe. We werden heel hartelijk onthaald. Het bleek dus dat de mama van het kindje een paar maanden geleden overleden was tijdens de bevalling en dat de mama in een ander, groter dorp was om een beetje geld te verdienen. En de kindjes werden nu grootgebrcaht door ed opa. Een oud pépé ' ke die daar ergens in één van ed hutjes zat. De HP man heeft alles super goed uitgeled aan de familie? Ze leken het te berijpen. Maar ik berijp hun ook. Ze hebben niets, al die kindjes hebben honger. Er is bijna geen regen gevallen.....
Toch stonden de mensen erop dat we daar bleven eten. Ik had het nadien wel een beetje moeilijk met heel die situatie. Je wilt iedereen helpen. Maar dat is neit altijd mogelijk he. Het leuke is dat al die mensen steeds lachen.
Deze week met ed auto twee keer platte band gehad. Ongeloofelijk hoe snel die chauffeur dat weer gemaakt krijgt. Tijdens onze kleine panne, zijn er OVERVOLLE auto's (waar ze al met 30 in en opzitten) die dan vragen of ze kunnen helpen. Of ze mij ergens naar toe moeten brengen.
In één van de CSI kwam er ne man naar mij. Een beetje ne rare maar wel grappig:) En die vroeg van waar ik was. HIj zei dan ohhh België dat is SUPER he. Hebt ge geen plaats in u valies om mij mee te pakken? Hij ging dan een valies maken waar hij ging inpassen om mee te gaan naar België. Al die andere mannen waaren maar aan het lachen. Eigenlijk wel een grappige situatie.
Vrijdag is het marktdag in Dakoro, ik heb mij deze week voor de eesrts keer eens gewaacht om naar de markt te gaan:) Een overrompeling van volk en vooral stof. Er wordt daar echt vanalles verkocht. Vooral dieren, vlees, kleren, potten..... Groenten en fruit zijn hier niet echt steeds te vinden op de markt. Veel te warm en te droog om te kunnen groeien. De chauffeur die met mij heeft rondgereden heel de week is mee gegaan naar de markt. Hij had schrik dat ik het anders nie zo overleven:)
Deze avond weet ik nog niet wat er op het programma staat. Maar zaterdagavond is de avond van de activiteiten.
Nele
Het is weeral eens weekend, en heb even een beetje tijd gevonden om een verslagje te typen van mijn avonturen.
Heb eigenlijk een drukke week achter de rug en ben blij dat het zaterdagmiddag is. Dat ik niet moet werken. Alle ben eigenlijk juist klaar voor deze week. Morgen zondag = een dagje niets doen:)
Deze week ben ik dus elke dag een andere case de santé gaan bezoeken. De mensen die hier in werken zijn zeer gemotiveerd en willen echt graag vanalles bijleren. Ze moeten dan ook nig veel bijleren. En het is nodig om regelmatig eens langs gaan om er zeker van te zijn dat ze allemaal hetzelfde beleid volgen.
Donderdag kwam ik aan bij één van de case de santé's. De verantwoordelijk was heel blij mij te zien en trok mij direct mee naar een hutje waar een kind lag dat hij had behandeld. Hij had dus met een kapotte termometer(kwiktermomtere die vanboven was afgebroken) de temperatuur gemeten van het kindje. En het was 41° Veel te hoog dus. Hij had dan Paracetamol gegeven, wat op zich nie slecht is en Chloroquine (medicatie tegen Malaria). Zonder een test te doen of hte kind wel Malaria had. En Chloroquine helpt niet echt veel omdat de malaria resistent is tegen die medicatie.
Hij had dan ook nog een beetje een foute berekening gemaakt en TE VEEL Paracetamol gegeven. Het kindje gaf niet echt veel reactie meer. Onmiddelijk meegenomen met de auto en naar de eerst volgende CSI gestuurd. Daar aangekomen was het kind al iets allerter. Temperatuur nog eens genomen. Niets koorts. Mss ook daar de Paracetamol. Maar ik heb hem toch maar een andere termometer gegeven. En gezegd dat hij voorlopig geen kinderen meer mag behandelen die in het programma van MSF zijn. Hij begreep mij. Volgend weekend gaan we dus heel dringend een les geven aan de mensen van ed case de sante. Om zoveel mogelijk voorvallen als deze te voorkomen.
Deze week kwamen er ook twee broertjes aan in de CSI, die hadden 15 km gewandeled. de jongste was 4 jaar en de anedre 10 jaar ofzo (kunt ge nooit echt met zekerheid zeggen)
Ze werden doorverwezen door één van de Case de santé naarde CSI. Omdat het kleintje al weken gewicht verloor en weer bijkwam. Een beetje een JOJO effect. Ik ben dan samen met de HP man (Health promotion) neer het dorpje gereden. Om daar aan de ouders het probleem uit te leggen. En dat het belangrijk was de speciale voeding die wij meegeven alleen voor het kleintje zijn. Aengkomen in het dorpje 10 hutjes kwam de Major van het dorp naat ons toe. We werden heel hartelijk onthaald. Het bleek dus dat de mama van het kindje een paar maanden geleden overleden was tijdens de bevalling en dat de mama in een ander, groter dorp was om een beetje geld te verdienen. En de kindjes werden nu grootgebrcaht door ed opa. Een oud pépé ' ke die daar ergens in één van ed hutjes zat. De HP man heeft alles super goed uitgeled aan de familie? Ze leken het te berijpen. Maar ik berijp hun ook. Ze hebben niets, al die kindjes hebben honger. Er is bijna geen regen gevallen.....
Toch stonden de mensen erop dat we daar bleven eten. Ik had het nadien wel een beetje moeilijk met heel die situatie. Je wilt iedereen helpen. Maar dat is neit altijd mogelijk he. Het leuke is dat al die mensen steeds lachen.
Deze week met ed auto twee keer platte band gehad. Ongeloofelijk hoe snel die chauffeur dat weer gemaakt krijgt. Tijdens onze kleine panne, zijn er OVERVOLLE auto's (waar ze al met 30 in en opzitten) die dan vragen of ze kunnen helpen. Of ze mij ergens naar toe moeten brengen.
In één van de CSI kwam er ne man naar mij. Een beetje ne rare maar wel grappig:) En die vroeg van waar ik was. HIj zei dan ohhh België dat is SUPER he. Hebt ge geen plaats in u valies om mij mee te pakken? Hij ging dan een valies maken waar hij ging inpassen om mee te gaan naar België. Al die andere mannen waaren maar aan het lachen. Eigenlijk wel een grappige situatie.
Vrijdag is het marktdag in Dakoro, ik heb mij deze week voor de eesrts keer eens gewaacht om naar de markt te gaan:) Een overrompeling van volk en vooral stof. Er wordt daar echt vanalles verkocht. Vooral dieren, vlees, kleren, potten..... Groenten en fruit zijn hier niet echt steeds te vinden op de markt. Veel te warm en te droog om te kunnen groeien. De chauffeur die met mij heeft rondgereden heel de week is mee gegaan naar de markt. Hij had schrik dat ik het anders nie zo overleven:)
Deze avond weet ik nog niet wat er op het programma staat. Maar zaterdagavond is de avond van de activiteiten.
Nele
Abonneren op:
Posts (Atom)
