Voor het eerste regen gezien in Niger:)

Van 10 tot 17 oktober.

Vorige week zondag heb ik dus een poging gedaan om brood te bakken. Echt goed is het niet gelukt. Het was eigenlijk vooral de geur die heel goed was. Er had een probleempje met de gist of met de verhoudingen. Aangezien het zonder weegschaal moest gebeuren. Maar iedereen heeft wel van het brood gegeten en het is op geraakt. De smaak was niet slecht. Morgen ga ik een nieuwe poging ondernemen samen met Komlan (de verantwoordelijke van de missie in Dakoro) Hij beweerd dat het goed gaat gaan als we het samen proberen. Volgende week het broodverhaal deel drie.

Zondag onze wekelijkse wandeling gedaan. We wandelen meestal tot aan een meertje, dat er alleen is in het regenseizoen. Elke week zien we dus het water spectaculair verminderen.
Maandag het begin van een nieuwe week. Vol energie terug begonnen aan de nieuwe week. Deze week ging ik opnames doen in de case de santé. Er gaat dan een verpleegkundige mee van de CSI. We hebben in drie case de sante gewerkt deze week. Wel leuk, het is weer even iets anders. De mannen die er werken waren ook heel blij dat we eens een hele dag samen met hun kwamen worden. Tegen 13 uur gezellig samen eten, uit één grote schotel. De mensen eten hier eigenlijk bijna elke dag rijst met een sausje en een beetje vlees erbij.
Maandag heb ik dan ook voor de eerste keer miel gegeten, gedronken. Miel is een basisproduct dat hier betaalbaar is voor iedereen (op deze moment toch nog, want door de weinig regenval dit jaar zullen de prijzen serieus om hoog gaan. Er wordt hier gevreesd voor een ernstige hongersnood)
De plant van miel trekt dus een beetje op een maïsplant. Maar het is een soort van graan. Er zijn verschillende manieren m het klaar te maken. Ik heb het gedronken met een beetje melk, en suiker. Eigenlijk een zeer neutrale smaak. Ze lieten dan een potje rondgaan met één lepel in waar iedereen om beurt een paar keer van dronk. Ze vinden het dan fantastisch dat ik mee doen. En mijn darmen blijven het allemaal verdragenJ

Dinsdagnacht dus voor de eerste keer regen gehad. Het was een echte storm. Onweer, regen die met bakken uit de lucht viel. De volgende morgen was de straat een klein riviertje. Maar met de zon er een uurtje op was het wel zeer rap opgedroogd. Het is nu wel veel minder stoffig. Ik kan terug gewoon op straat lopen zonder te hoesten. Maar nu begint het stof wel weeral terug op te komen.
Vrijdag zijn we ook naar een case de sante geweest op opnames te doen. Er kwam een vrouw met een kindje van ongeveer 8 maanden, zeer ernstig ondervoed, uitgedroogd en een schimmel in de monde en het poepje. Het kindje moest dringend naar het ziekenhuis in Dakoro gebracht. De vrouw weigerde, de VPK heeft de vrouw proberen overtuigen. Maar ze wou niet gaan, dit was voor mij echt niet te begrijpen. Het was de eerste keer dat ik het heel moeilijk had en dat ik bijna ter plaatste kon beginnen wenen. Nadien zeiden ze dan tegen mij dat die vrouw niet wil gaan want dan moet ze haar man hier achterlaten en die gaat dan een andere vrouw zoeken. Mannen he, overal hetzelfdeJ
Het is soms heel moeilijk om die gedachtegang van die vrouwen hier te volgen. Maar geen één van die moeders is hier naar school geweest, ze kunnen niet lezen of schrijven. Dus ik denk dat ze ook dikwijls het gevaar er niet van inzien. MSF is ook wel bezig om de vrouwen in de dorpen te sensibiliseren. Dat ze op tijd met het kind naar de gezondheidspost gaan. Meestal wachten ze zolang dat het lijkjes zijn.
De chauffeurs hier zijn echt heel leuk. Dat is ook wel goed, aangezien in minstens 3 uur per dag in de auto zit.
Ik heb een weddenschap met één van de chauffeurs (Issaka) die ongeveer de helft van de week met mij rijdt.
Tegen het einde van mijn missie gaat hij stoppen met roken. Maandag koopt hij een pakje sigaretten en elke dag geef ik er een paar aan hem. Zo elke week wat minder tot hij op het einde niet meer rookt. Als dat lukt dan maak ik een Belgische schotel voor hem ( ik weet nog niet waar ik alle ingrediënten ga vinden). Hij had het dan tegen de andere chauffeurs gezegd. Die vinden dat allemaal super grappig. Vrijdag moest ik dan met een andere auto meerijden. Hij riep dan over heel het plein, dat iedereen normaal maar één chauffeur heeft (volgens mij vond het gewoon super jammer dat ik niet met hem meeging J )

Deze voormiddag heb ik een beetje op de bureau gewerkt. Heb de statistieken van de afgelopen maanden eens bekeken. Heb gezien dat er in de twee CSI waar ik verantwoordelijk voor ben veel kinderen een paar keer komen en nadien afhaken van het voedingsprogramma. Ik heb samen met Komlan besproken dat ik de komende maanden daar aan ga werken. Vanaf maandag begin is dus al de kinderen op te sporen in dorpen. En er voor zorgen dat ze terug naar het programma komen. SUPER leuk, weer een nieuwe uitdaging. Tegen eind februari zou ik het graag met de helft verbeteren.
Vanavond zijn we uitgenodigd bij Jos, dat is een Belg die hier in Dakoro werkt voor een ander NGO. Een hapje, drankje en misschien wel een danske.

Ik wil graag nog even het grootste nieuws melden van de afgelopen week. Het is mijn mama en papa gelukt op te skypen (bellen op het internet) ONGELOOFELIJK he J

Nele