Een drukke week achter de rug

3 tot 10 oktober:

Vorige week zaterdag juist na het schrijven van mijn verslag vroeg de gynaecoloog (Reinou) aan mij of ik geen zin had om mee te gaan naar het ziekenhuis. Want ze moest een dringende keizersnee gaan uitvoeren.
Aangekomen in het ziekenhuis gingen we eerste kijken naar de patiënt. Het was een meisje van 17. Wat dan bij ons een tienerzwangerschap wordt genoemd is hier de meest normale zaak van de wereld. Het was al haar derde kindje. Waar er nog eentje van leefde.
Het was dus ook mijn eerste ervaring met het Afrikaans operatiekwartierJ
Het was een rara ervaring. Bij ons hoort ge heel de tijd van alles piepen…. Hier was er dus niets dat kon piepen. De bloeddruk werd af en toe gecontroleerd, en de pols. Voor het aspireren werd er een manuele pomp gebruikt. Eén iemand moest staan trappelen op de pomp en zo kon de aspiratie gebruikt worden. Maar dat was natuurlijk niet sterk genoeg om alles weg te zuigen. Dus werden er veel doeken gebruikt. Na een beetje snijden was het kindje zichtbaar. Werd er snel uitgehaald, en de VPK begon met het proper te maken. Maar het gaf nog geen teken van leven. Het werd gereanimeerd, maar zonder succes. Dan besloten ze maar om de Afrikaanse manier van reanimeren toe te passen. Het kindje ondersteboven houden en een beetje schudden. Maar nog steeds geen reactie. Het zag ook een beetje wit, blauw. Na verschillende pogingen besloten ze het kindje over te brengen naar de pediatrie om daar nog een beetje te reanimeren.
Het kindje is nadien dan gestorven. Of heeft nooit geleefd. Niet zo een leuke ervaring en zeker niet voor een zaterdagavond.
Zondag moeten we ons eigen eten voor zien en hebben we met een paar broodpannekoeken, verloren of gewonnen brood gemaakt. SUPER lekker. Zondag namiddag onze wekelijkse wandeling. Voor de moment duurt die nog niet zo heel lang aangezien het nog heel warm is tegen 17 uur. Dus kunnen we niet heel vroeg vertrekken. Deze week hebben we een wandeling gedaan door het centrum van Dakoro. Niet zo ontspannend als in de vrije natuur. Aan gezien hier constant mensen zijn en ge moet heel de tijd tegen iedereen goedendag zeggenJ
En voila het weekend was weeral eens gepasseerd en we kunnen er terug volledig invliegen. De chauffeur kwam direct naar mij om te zeggen dat hij gehoord had dat ik een wandeling had gemaakt in het dorp. De mensen vinden dat hier echt fantastisch als ge dat doet. Dat was wel leuk dat die dat kwam zeggen.
Heb heel de week eigenlijk zware dagen achter de rug gehad. Iedereen stalt dan zoveel vragen dat ik er 's nachts bijna niet van kan slapen. Ik zit dan in mijn hoofd heel de tijd plannen te maken.
In één van de twee CSI's is het dinsdag steeds een super drukke dag? Dan is het markt en dan komt er super veel volk. Dinsdagavond weten ze mij dan te zeggen dat ze geen bloem en olie meer hebben voor de dag nadien. Bloem en olie wordt steeds gegeven aan de familie van ernstig ondervoed kindjes, om er zeker van te zijn dat de speciale voeding alleen door de kindjes wordt gegeten.
Dat is dus een typisch Afrikaans manier van redeneren heb ik al ontdekt. Echt wachten tot het laatste pilletje of iets anders wordt gegeven en dan snel met een smile tot achter de oren even melden.
Op da bureau hadden ze mij dan beloofd dat ze woensdag zeker gingen langs komen een camion om al de tekorten aan te vullen.
Woensdag na al mijn bezoekjes ging ik terug naar die ene CSI, maar de camion was nog steeds niet aangekomen. Het was al 14u30 in de namiddag. Er stonden veel moeders te wachten op hun voorraad bloem die er al heel de dag stonden. Ik voelde mij echt heel slecht. De chauffeur gevraagd of het mogelijk was de camion op te zoeken via de radio. Maar de radio in de camion werkte niet en op de bureau wisten ze van niets dat die camion langs daar geen passeren. PPPFFFFF
Om half 4 we wouden terug verstrekken met een volle auto naar Dakoro. En ineens rijdt de camion het dorp binnen. Dat was voor mij het BESTE moment val heel de week. Al die zwartjes waren maar aan het lachen omdat ze ineens terug een lach op mijn gezicht zagen. De chauffeur moest er dan natuurlijk ook nog enkele grapjes over maken. Maar ik kon toch met een gerust hart terug gaan.
Deze week en de komende weken heb ik enkele bijscholingsdagen georganiseerd voor die mannen van de case de santé. Wat dat is wel meer dan nodig.
Die hebben allemaal heel goeie bedoelingen, maar moeten toch een beetje meer uitleg krijgen. Heb dan hard gewerkt aan het schrijven van protocollen….. In een verstaanbare taal. Ook niet zo simpel om zoiets in het Frans te doenJ
Het allergrootste probleem waar ik deze week zot van ben geworden is het woord GELD!!!! Ik kan het niet meer horen. Die mannen die werken voor de case de santé worden betaald door de staat en krijgen dus geen geld van MSF. Maar daar hebben ze het zo moeilijk mee. Ze zeggen dan zelf. Een Afrikaan die niet achter geld vraagt is ziekJ Ze kunnen wel mee lachen maar het is wel vermoeiend. Het is mij gelukt om geld te krijgen voor de lessen die ze moeten volgen. Ik hoop dat ze nadien een beetje gesust zijn voor de komende maanden.
Gisteren was er een kindje geboren in één van de CSI. Jammer genoeg was ik juist niet daar toen het geboren werd. Het was echt een mini kindje. Het woog maar 1,6 kg en het had een fractuur aan het beentje. De moeder was voordien gevallen op haar buik.
Als het kindje geboren is dan kijkt de moeder daar niet naar. Ik was daar heel hard van verschoten. Blijkbaar is dat hier de gewoonte dat dan een andere vrouw dat kindje draagt enzo. De placenta moet eerst begraven worden anders hebt ge pech voor de rest van u leven en dat van het kindje. Dat kleintje lag daar dan op de weegschaal en iedereen loopt daar gewoon voorbij of er niets te zien is. Ze vinden het dan steeds grappig om mijn reactie te zien en vragen te beantwoorden. Daar val ik dan steeds de chauffeur mee lastig. Ik heb dan maar even geïnformeerd of hij het niet te lastig vond. Maar hij zei dat hij het heel leuk en grappig vond. En goed dat ik dat deed, om zo toch een beetje de gewoonten te leren kennen.
Het is zo goed als het einde van het regenseizoenJ Raar dat ze dat hier zo noemen. Op die maand dat ik hier ben heeft het één keer 5 min geregend. Maar door dat het dus het einde is van het regenseizoen wordt het heel stoffig en ook veel wind, warme wind. Dat is nu dus stilletjes aan het beginnen. Gisteren zijn we de markt gaan bezoeken in Dakoro. We zijn wal pas tegen half 6 te gaan. In de hoop dat er een beetje minder volk was en dus minder stof. Het was minder maar toch niet mogelijk om langer dan een uur in rond te wandelen.
Deze week zijn er twee mensen van de nationale staf ontslagen. Ze hadden beide een grote fout gemaakt. Dat is wel een raar gevoel. Want die ene was echt een super sympathieke mens. Echt jammer eigenlijk. Nu worden de auto's elke avond geblokkeerd. Omdat ze in het verleden blijkbaar eens geprobeerd hadden een auto te stelen na het ontslag van iemand.
Morgen zondag ga ik een poging ondernemen om een brood te maken. Het zal echt een probeersel worden en hopelijk zeer veel geluk. Ik moet alle hoeveelheden een beetje gokken wat ze hebben hier geen weegschaalJ Ben benieuwd of het een eetbaar brood gaat worden. Ik kan het natuurlijk ook laten mislukken dat willen ze niet meer dat ik iets kook.
Even nog een klein nieuwtje over de twee schapen die hier staan. Ze hebben al een naam gekregen: Roberto; is het schaap van Roberta en Renato is het schaap van Reinou.
Volgens de bewaker zijn de schapen al verdikt. Ik weet niet goed waar ze het vet zien maar ik ben blij dat ze zooooooo positief zijn ingesteld.

Tot de volgendeJ