Op weg naar Dakoro

Toch terug gevonden
Op weg naar Dakoro :
Ik had het geluk dat ik met het vliegtuig naar Dakoro mocht gaan. Het was een zeer klein vliegtuigje van de UN we maar met 11 man In konden. We ware, dus goed volgeladen. Het vliegtuig had 3 verchillende haltes af te gaan. Na 1.5 uur hadden we de eerste stop bereikt. Maradi. Daar stond dan een chauffeur van MSF mij op te wachten.
Ik was volledig klaar voor een rit van minstens drie uur naar Dakoro. Zeer aangename chauffeur. Een beetje muziek in de auto ; En rijden maar. Na ongeveer 10 min stopte de weg en moesten we de brouce inrijden. SUPER !!! Na ongeveer 1 uur rijden een wissel van auto en verder rijden. Aangekomen bij het eerste dorpje was ook ineens de eerste post van MSF. Een CSI Centre Sante Integree. Een kleine stop en een kleine voorstelling. Het zat er vol zwangere jonge vrouwen en moeders met zeer kleine schattige kindjes. Allemaal aan het wenen. Een kleine rondleiding gekregen. Aan elk CSI staat ere en gebouw van de staat. Daar werken geen mensen van MSF. Een sort klein ziekenhuisje. De CSI zijn kleine strooien hutjes gebouwd door en voor MSF.Overal liepen of lagen patienten. De 98 procent van de patienten kan niet lezen of schrijven en spreken geen frans. Wat het zeker niet gemakkelijk maakt. Maar de vrouwen zijn wel allemaal zeer dankbaar. Ik heb me dan maar verdiept in het leren van de plaatselijke taal Het Haoussa. Nadien werd de tocht verder gezet. We stopte nog bij twee andere CSI. Dit was ook elke keer om te kijken of we geen patienten moesten meeneme, die heel ziek waren naar het ziekenhuisje in Dakoro. Na 4 uur onderweg te zijn kwamen we aan in Dakoro. Het is hier HEET. En het ergste van al is eigenlijk dat dit nog niet de warmste maanden zijn.
Eerste werd ik terug aan iedereen voorgesteld. En oooooh; wat heb ik toch een leuke naam. De zwartjes vinden het super om mijn naam te roepen. Hij heeft hier alle verschillende vormen al gekregen. Meestal roepen ze NILA.
De expats van msf komen van heel verschillende landen. We zijn in het total met 11. 6 mannen en 5 vrouwen. Er zijn 2 verschillende huizen waar we wonen. Ik woon voor de moment samen met Lore een vroudvrouw uit gent en met Mohammed een verpleger uit Rwanda en Eric een Architect uit Frankrijk. HierHhHHHHJBKJBKJ/BG/K²Hjkdhfjshljrhbflhl Hier in Dakoro is eigenlijk echt niet veel te beleven. Een paar kleine winkeltjes; een mini cafee tje. Vrijdag is het hier markt. Dan is het een echt overrompeling in het dorp.
Vandaag (zondag) is het het einde van de ramadam; GROOT feest dus. Ongeloofelijk hoe de mensen zich hier dan opkleden. Fantastiche eigenlijk. Als je ziet in wat voor hutjes die wonen. We waren uitgenodigd om samen met de dokters van het ziekenhuisje iets te komen eten. De bedeoling van deze dag is eigenlijk dat de mense, bij elkaar op bezoek gaan en heel de dag eten. En GELUKKIG ZIJN en LACHEN. Een zeer leuke sfeer in het dorpje.
Morgen om 7u30 begin ik mijn eertse dag te werken. Youssouf een verpleger gaat eerst mee naar de CSI waar ik verantwoordelijk voor ben. Die liggen meer in het noorden van Dakoro. De verste in 1;5 uur rijden. Het is daar nog meet woestijn dan hier. Het is momenteel regenseizoen. Du s hier staan wel een paar bomen. Sinds ik hier ben heeft het wel nog geen druppel geregend.
Tot binnenkort